"Bazen trafik o kadar yoğun oluyor ki yemek yemeye bile fırsat bulamıyorsunuz. Kendinize ayıracak 5 dakikanız bile olmuyor. Kimi zaman da tren trafiğinin tamamen yavaşladığı hatta hiç trenin geçmediği zamanlar oluyor. O zaman da kendinizle ilgili düşüncelere dalıyorsunuz. Yani kendinizi düşünüyorsunuz." Tek görevlinin çalıştığı Gökçekısık İstasyonu'nun Hareket Memuru Murat Kurnaz, nöbeti esnasında duygularını böyle ifade ediyor. İstasyon'da hizmet tek kişilik vardiya ile sürdürülüyor. "Benim ara sıra kendimi çok yalnız hissettiğim zamanlarım oluyor. Özellikle kış aylarında burada kalmamız gerektiğinde yani gözünüzün alabildiğine bir beyazlık ve siz varsınız. Ve siz de burada kalmak zorundasınız.Çoğu zaman yapacak şey bulmakta zorlanıyorsunuz. Çünkü burada yapacak fazla bir şey yok." Gökçekısık, Eskişehir'e bağlı küçük bir köy. Sadece yolcu olduğunda durulan ufak bir istasyonu var. İstasyon, Eskişehir - Afyon demiryolu hattında yer alıyor. Nüfusun önemli kısmı büyük kentlere göç ettiğinden köyde 5 - 10 hane kalmış. Birkaç evden oluşan minik bir köy, tek tük yolcusu olan ıssız bir istasyon. Sessizlik, arada sırada tren sesleriyle bölünüyor. Dış dünyadan yalıtılmış, zamanın durakladığı, "bekleyiş" üzerine kurulu, yine de kendi iç ritmine sahip ıssızlığın ortasında bir yaşam. Belgesel; Gökçekısık İstasyonu'nda tek başına görev yapan hareket memurlarının anlatımlarıyla "bekleyenler"in duygu dünyasını aralamayı ve "sukunet ve yalnızlık" la tanımlanabilecek günümüz toplumuna artık oldukça yabancı bir yaşam tarzını, tren yolcularının gözünden Gökçekısık ile Gökçekısıklılar'ın gözünden geçip giden trenlerle sembolleşen dış dünya arasındaki dramatik çelişkiyle izleyiciye aktarmayı amaçlıyor. |