GELECEĞE KOŞMAK

Maziye bakıp bu günümüzü düşündükçe boğazım düğümlenir gözlerim dolar; için için sessizce ağlarım. Ağlarım şu makus talihimize.
Neden böyle "inci taneleri" gibi dağıldığımızı sorgularım kendi kendime...
Her şeye rağmen yapabileceklerimizin olduğunu, birşeyler yapmamız gerektiğini; daha ciddi, daha gerçekçi, daha gayretli, daha fedakar olmamız gerektiğini düşünürüm.
Yeniden canlanıp ciddi bir çalışmanın başlangıcını yakalayıp geleceğe ümitle bakmamız ve koşmamız gerektiğine inanırım. Bunun için de, içimizdeki devi uyandırmamız gerektiği kanaatındayım. İçimizdeki devi uyandırmanın yolunun da toplumsal sinerjiyi harekete geçirmek olduğunu düşünürüm. İşte bu düşüncedir ki birilerine iğne, kendime çuvaldız batırma gereğini duymama sebep olmaktadır.
Demem o ki: kendini çok iyi bir konumda sanan, ekonomik, sosyal durumları iyi, makam ve mevki sahibi, ancak toplumsal sorunlarımızın farkında olmayan; gamsız, tasasız ve gayretsiz insanlarımıza şaşıyorum. Şaşıyorum; o tertemiz insanlık, mertlik, yiğitlik, şeref ve gurur dolu mazimizin; evrensel mahiyetteki kültürümüzün; unutulmak, yok olmak tehlikesinin farkında olmayan; kendilerini, üstelik bu halkın elit tabakası zannedip köşesinde oturan; akıl verip, etliye sütlüye karışmayan, herhangi bir etkinlikte yer almayan bu halkın gafil mensuplarına şaşıyorum.
Yetmez mi gamsız, tasasız geçen zaman? İki bin yıl öncesinden, bugünün insanlığının gelmeye çalıştığı medeniyet seviyesini yakalamış olan bir milletin nesline yakışan bu mudur? İlimde, sanatta, teknolojide, sosyal ve toplumsal olaylarda hele hele herşeyden önemlisi "Kafkasya'nın Özgürlüğünde" bulunduğumuz konum bize yakışır mı ? Yüzyıllardan beri Kafkasya'da, son on yıldan beri Çeçenistan'da akan kanı durduramamak, bunun için etkili olamamak...
Bütün bunlara rağmen kılını kıpırdatmamak yakışır mı bir Kafkaslıya?
El alem dünyayı parselledi, uzayı fethetti. Biz hala oyunlarla oyalanıp, köşe kapmaca yarışıyla avunuyorsak; bunu artık sorgulamamız gerekmez mi Yetmez mi gamsız ve vizyonsuz yaşadığımız? Atalarımızın, vatanları uğruna döktüğü kanlarını, soykırım ve sürgünlerin acılarını nasıl unuturuz? Unutup da nasıl rahat uyuruz? Bireysel enerjilerimizi birleştirip toplumsal sinerjiye dönüştürüp harekete geçirmenin zamanı gelmedi mi
Çerkesliği; ilimde, ahlakta, sanatta, ticarette ve medeniyette olması gereken yerine koymanın; inci tanelerini bir araya getirip kolye yapmanın ve "Çerkes Genci" olmayı; "YEFE, KAFE ve ZEHES"ten ibaret sanmanın zamanı çoktan geldi, geçti!..
Artık uyanma zamanı. Gerçeği, doğruyu, Hakk'ı görme zamanı. Birlik, beraberlik, fedakarlık ve çalışma zamanı. Geleceğe, kurtuluşa, özgürlüğe, gerçek medeniyete koşma zamanı!..
İstiyorsak insanca yaşamak, özgür ve bağımsız olmak; "Hakk'a ram olup ilme sarılmalıyız." Hakk'a ram olup kalbimizi ve gönlümüzü, ilme sarılarak da beynimizi aydınlatmalıyız. Bu aydınlanmanın ışığında halkımızın, atayurdumuzun, anayurdumuzun huzuru, mutluluğu, istikbali ve özgürlüğü için gereken fedakarlığı, çalışmayı yapmalıyız.
Aydınlık bir istikbal ve kurtuluş için başka bir yol olduğunu sanmıyorum.
GÜVERCİN

Etiketler:
geleceğe koşmak bir çerkes gencinin feveranı