Bir ağlamak hakkın kafe de, oynamak onunla artık hayallerinde...
çerkezliği doruğunda hissedişin, eriten, yaşlandıran melodinin büyüsü...
aynı coşkuyla çarpan kalpler, tempo tutan eller...
bir düğün ortası, dakikalık istirahate çekilmişiz...zorla izin almışız...süslenip, püslenip gelirken uzakta şeşen mi bıraktığımız, alkış ve sevgi tüten ahırın duvarlarında, o da ne...kafe nin melodileri yükseliyor...şeşen bitmiş kafe başlamış diyoruz...daha bir seri adımlar, daha bir heyecanla....koşupta hemencik oynamak için değil, bu müzik eşliğinde kaşen gözüne bakış fırlatmanın güzelliğidir, kamçılayan....

bir gece öncesi, akşam sonrası, yurda giriş vakti koskoca bahçe bizim...ben elimde akardeonum var sayıyorum, kızları delirterek beş on dakika akortla uğraşıyorum...
ve yavaş yavaş dökülüyor dudaklarımdan en acılı kafem...ülkü hilal i çıkarıyor, muhtemelen erkeği ülkü oynuyor... erkeklik bizde kalırdı da hep....sıra özgül de, ve ben kayseri kafelerini geçtim bile...ne zevk ne gurur karanlığı yarışımız, üç beş kişiyle saatlerce düğün yapışımız...


acı yeşil, koyu ela gözlerinden süzülürdü anneannemin kafe...
boynunda örgüsü, beş mil ile yine birine hediye çorap örmekte...
dilinde sözleriyle beraber söylediği ölenlerin kafe si...
hep gözü sulanır, hiç güzel anısı yok gibi...ya da varmış gibi...

bir oyun değil, bir acımtrak şarkı değildir kafe...
bir eğlence değil! bir başkaldırı, bir sarsıntı, bir öze dönüş, kendine varıştır gözü yaşlı....

2001-şubat gülcan zorba özsaray......sinemis in annesi, orhan ın hanımı

Etiketler:
ağlatan kafe