Taymaz, tam 55 yıl boyunca Anadolu'yu dolaşıp okumak isteyen ama maddi imkánı olmayan çocukları buldu. Bugüne kadar tam 2 bin 500 çocuğun eğitimini sağladı. 'Ben de köy çocuğuyum. Çocuklar fakir diye eğitimsiz kalmalarına gönlüm razı olmazdı' diyen Taymaz, ilerleyen yaşına rağmen hala eğitim için çalışıyor TÜM Anadolu köyümdür' sözünü rehber edindi ve düştü yollara. 1950'lerde otomobilin bile gitmediği köylere kah at üstünde kah yürüyerek ulaştı. Birkaç yıl önce başlatılan Haydi Kızlar Okula kampanyasını, o 1950'lerde hayata geçirmişti. Düzce'den Ankara'ya, Ankara'dan Afyon'a, Erzurum'a, Bingöl'e kadar adım atmadığı yer, ulaşmadığı yoksul ama yetenekli çocuk kalmadı neredeyse. Bugün 82 yaşında olan Kazım Taymaz, bütün bu yaptıklarının karşılığını okuttuğu gençler birer meslek sahibi olunca aldı. Taymaz'a olan minnettarlık ise geçen hafta TBMM Üstün Hizmet Ödülleri dağıtılırken gösterildi. TBMM Başkanı Bülent Arınç'ın eşi Münevver Arınç'ın amcası olarak geldi. Münevver Arınç, amcası Kazım Taymaz'a ödülü verirken, Bülent Arınç gözyaşlarını tutamamıştı. Bir eğitim neferi olan Kazım Taymaz'ın hikâyesi Birinci Dünya ve Kurtuluş Savaşlarında gazi olan bir babanın ve her gün mutlaka gazete okuyan bir annenin çocuğu olarak Düzce'nin Kirazlı köyünde dünyaya gelmesiyle başladı. İlkokulu köyünde bitirdi, ortaokul ve liseyi yatılı sınavları kazanarak İstanbul'daki Levent Yapı Meslek Lisesi'nde okudu. Ardından Tekniker Okulu'nu bitirdi. Daha sonra ise şimdi teknik eğitim fakültesi olan Teknik Yüksek Öğretmen Okulu'ndan mezun oldu. Yıl 1952'ydi ve Taymaz, Levent'teki Yapı Sanat Enstitüsü'nde öğretmen olarak göreve başladı. Aynı yıl Erzurum'a tayin oldu. Kendisi gibi idealist yaklaşık 80 kişi vardı. Kimi ziraat mühendisi, kimi veterinerdi. Erzurum'da Yapı Meslek Lisesi'nde öğretmenliğe başladı. Burada başladığı görev ona pek çok gencin hayatını değiştirmesine neden olacak kapının da açılmasını sağlayacaktı. TAHTA BAVUL YÜREĞİNİ SIZLATTI Erzurum'da ilkokulu köyünde ilçesinde bitirenler lise eğitimi için Erzurum merkeze geliyordu. Pek çoğu ailesiyle birlikteydi ama ailesi gelemeyen de vardı. 'Çocuklar okuma aşkıyla tüm zorluklara katlanıyordu' diyen Taymaz, bir gün öyle bir olay yaşadı ki, artık kararını vermişti: 'Okulda nöbetçiydim. Akşam atölyelerin kapılarının kilitli olup olmadığını kontrol ediyordum. Atölyelerden birinde bir hareket gördüm. Girdim içeri, baktım bir öğrenci marangozhanede tezgahın altındaki talaşı eliyle topluyor. Talaşı ne yapacağını sordum, 'Soba tutuşturacağım' dedi. Ertesi gün öğlen yanıma gelmesini istedim. Geldi ve birlikte kaldığı yere gittik. Bir hana götürdü beni, ambar olarak kullanılan bir yerdi. İçeri girdiğimde gördüğüm manzara beni çok üzdü. Köşede bir sandık üzerinde uyduruk bir yatak vardı. Ama orada dört kişi kalıyordu. Diğer üç kişinin nerede yattığı belli değil. Yerde döşeme yok, zemin topraktı. İçerisi inanılmaz kokuyordu. Çünkü ne cam var ne de kapı. Çocuklar tahta bavulun üzerinde mum yakarak ders çalışıyor ve yemek yiyorlardı. Öğrenciye layık olmayan bir yaşantıları vardı. Bu gördüklerim beni harekete geçirdi.' ASKER DESTEĞİNİ ESİRGEMEDİ Kazım Taymaz, Erzurum'da hemen öğrenciler için uygun bir yer aramaya koyuldu. Büyük bir ahır buldu. Ahır son beş yıldır kullanılmıyordu. Orayı kiraladı. Askerden yardım istedi. Askerle birlikte içeriyi temizledi, her yeri kireçledi, ahırın zeminine kamıştan hasırları, üstüne de askeriyeden imhaya çıkmış battaniyeleri döşedi. Ahıra pencere, kapı açtı ve elektrik tesisatı kurdu. Dört çocuğu yaptığı bu yeni yere taşıdı. Askeriye çocukların yemeklerini verdi. Taymaz, 1954 yılında askere gitmek için Erzurum'dan ayrıldığında ardında bıraktığı yurtta kalan çocuk sayısı 14'tü. Bu küçük öğrenci yurdunu Ticaret Lisesi'nden bir öğretmene emanet etti. Taymaz, askerliğini bitirdikten sonra ise İstanbul'da Zincirlikuyu Yapı Meslek Lisesi ve Tekniker Okulu'nda çalışmaya başladı. Ama aklı Anadolu'da maddi imkánsızlıklar nedeniyle okuyamayan çocuklarda kalmıştı. ANADOLU KAZAN, O KEPÇE Taymaz onun da formülünü buldu. Yaz tatillerinde Anadolu'yu gezecek, yetenekli çocukları bulup onları İstanbul'a getirecek ve şimdilik evinde barındıracaktı. Keşfe Tokat Turhal'dan başladı. 20 kız öğrenci alabilirdi ama sadece yedi kız öğrencinin ailesi kızlarını İstanbul'a göndermeyi kabul etti. Taymaz pes etmedi. Anadolu'nun kuş uçmaz, kervan geçmez köylerine at üstünde ulaşıyor, ilkokulu bitiren çocuklara bilgi testleri uyguluyordu. Testte başarılı olan çocukların aileleriyle konuşarak onları İstanbul'a getiriyordu. Anadolu'da gitmediği köy neredeyse kalmadı. Kazım Taymaz'a onca çocuğa nasıl barınma imkánı sağladığını sorduğumuzda şunları anlatıyor: 'Levent'te dubleks bir evimiz vardı. Kız çocuklarını evimize aldık, çatı katına yerleştirdik. Sonra kızların sayısı 20'ye ulaşınca yine Levent'te bir yer kiraladık ve kızlar orada kalmaya başladı. Başlarında kızım Zuhal ve eşim Emine Taymaz vardı. Kızlar çok mutluydu, zeytini ilk kez gördüler, elmayı ilk kez yediler. Balmumcu Kışlası'nın orada bir yer kiraladık ve oraya erkek çocukları yerleştirdik. Orada da asker bize çok yardımcı oldu. Aşçı tutacak maddi durumumuz olmadığı için eşim çocuklara yemek yapıyordu, askeriye bize yemek veriyordu.' Taymaz'ın bu çabasını gören çevresi onun bu yaptıklarına para bağışıyla katkıda bulunmaya başladı. Öyle bir hale geldi ki, artık bir dernek kurmak şart olmuştu. Çünkü gelir ve giderlerin düzgün tutulması gerekiyordu. Taymaz, 1966 yılında Köy Çocukları Eğitim Derneği'ni kurdu. Şimdiye kadar yaklaşık 2 bin 500 çocuk okuttu, bunların bin 600'ü üniversiteyi bitirdi, diğerleri ise liseden mezun oldu. 'Çocukları köylerden zor alıyordum' Bingöl'ün Kiğı ilçesinin Karapolat köyündeydim. Yıl 1967. Cuma günü camiye gittim ve cemaate ne yaptığımı anlattım. Beni çok ciddiye almadılar. O gün köyde kaldım, ertesi gün bir kadın kapımı çaldı ve 'Kazım Bey benim tam sekiz kızım var. En büyüğü 11 yaşında. Onu ne olur okut' dedi. Kızı gördüm, boynu büküktü. Zeki olduğu gözlerinden okunuyordu. Bir dayısı var kızın, anneye tepki gösteriyordu kızını okutmak istediği için. Kız kardeşi, 'Karışma, benim çocuklarım. Ayağıma gelen kısmeti nasıl teperim?' dedi. Kadının kardeşine 'Niye istemiyorsun?' diye sordum, 'Büyük şehre gidenler komünist oluyor' diye yanıt verdi. Kadın kızını gönderdi benimle. Ona, 'Sen de kız kardeşlerini okutacaksın' dedim. Dediğimi yaptı, kız kardeşlerini okuttu. 'Dağda beni kaçıran eşkıyayı da eğittim' Yanlış hatırlamıyorsam 1967 yılıydı. Kemah, Pülümür ve Kiğı üçgeni içinde Gelinpertek köyü vardır. O köyün içindeki vadiden geçiyordum. O vadide bir eşkıya vardı. Adı Tilki Selim'di. Bir dere kenarında tıraş oluyordum. Sonra tekrar yürümeye başladım. Önüme biri düşer gibi atladı. Baktım adam kambur, kısa boylu, koca kafalıydı. Elinde silahı vardı, 'Yürü' dedi. Patikadan yukarı çıkarken bir kişi daha bize katıldı. Biri önüme, diğeri arkama düştü. Yürürken bana tekme atıp, dipçikle vurdular. Kaburgam kırılmıştı. Beni Tilki Selim'in yanına götürdüler. Tilki Selim kilimin üzerinde oturuyordu. Çantamı aldı, kilimin üzerine döktü. Silahımı aldı. İçindeki yedi mermiyi patlattı. Beni sağlık ya da kadastro memuru zannediyormuş. Ne işi yaptığımı sorunca öğretmen olduğumu söyledim. Bana, 'Ben Erzincan Ortaokulu'nda okurken biri Fransızca biri de matematik dersi veren karı-koca hocam vardı. Bunlar anlaşarak beni sınıfta bıraktılar. O zamandan beri tüm öğretmenlere düşmanım. Kim bilir, sen ne günah işledin de seni bu dağlara sürdüler?' dedi. Ben de, 'Günah değil, sevap işliyorum. Ben bu unutulmuş yerlere çocukların iyi bir geleceği olsun diye geldim. İşte o zaman sen de benim gibi bir adama rastlasaydın, bu dağda eşkıya olmazdın' dedim. Ağladı... '17 yaşında bir oğlum var. Adı Feruz. Sen benim bu çocuğumu adam et, ölünceye kadar sana minnettar kalırım' dedi. Beni serbest bıraktı, benim için atların taşıyabileceği bir sedye yaptı. Beni hastaneye götürdüler. Çocuğu alıp İstanbul'a getirdim. Şişli'de Yetişkinler Eğitim Merkezi'nde camcılık kursu gördü. Eğitimden sonra Elazığ Palu'da işyeri açtı.

Etiketler:
taymaz bir ödül de öğrencilerinden