"Kıbrıs sorunu"na ilişkin yeni bir gelişme mi var, haydi hep beraber...

Bu kural, yani dış politikayı "milli" sıfatıyla taçlandırıp "iç çekişmeler"in çeşitliliğinden soyutlamak, bir müddettir eski gücünü ve inandırıcılığını kaybetmiş görünüyor. Artık bu ülkede de daha net biçimde anlaşılmaktadır ki, söz konusu "dış" yani "milli" politikalar söz konusu olduğunda da "millet"in toplum olarak arz ettiği çeşitlilik bu alana ilişkin gelişmelerin değerlendirilmesine yansıyabilir.

Bakın mesela bugün, siyasi ve sivil oluşumların "Kıbrıs politikası"na ilişkin geliştirdikleri çeşitli ve sırasında birbirine taban tabana zıt düşen yorum ve önerilere. Benzer bir çeşitliliği yakın zamanda yoğun olarak "Kuzey Irak" konusunda yaşadık. AB'ye ilişkin tavır farklılıklarını hatırlatmaya bile gerek yok. Ve de tabii en son örneğiyle Cumhurbaşkanı'nın Ermenistan ziyareti.

Muhakkak ki iyi bir gelişme bu. Dünkü yazımda değindiğim, toplumun hızla "değiştiğinin" bir işareti aynı zamanda. Ülkenin "iç politikası" toplumu nasıl bölmüş ise, "dış politikası" da sırasında benzer bir bölünmenin alanı-nedeni oluyor. Ülkenin başta komşuları olmak üzere başka ülkelerle geliştirdiği ilişkiler artık sadece Dışişleri-Genelkurmay işbirliğinin "koridorları"nda oluşan ilkelerle şekillenmiyor. Bu alandaki ilkeler ve tercihler toplumun son derece çeşitlilik arz eden kesimleri tarafından da sorgulanıp, sınavdan geçiriliyor. Türkiye toplumunun "yetişkinliğe" yönelik adımları bu alanda da hızlanmış durumda.

Bu "giriş"i, Türkiye Kafkas Dernekleri Genel Başkanı Cihan Candemir ve Radikal gazetesi dış politika sorumlusu Ceyda Karan'ın davetli olduğu NetTV'de yayımlanan "Diyalojik" programında konuştuklarımızı hatırlayarak yaptım. "Kafkaslar'da kriz" genel başlığı altında toplanabilecek olay ve gelişmeleri tartışacaktık.

Cihan Candemir'e yönelttiğimiz ilk soru, "dış politika"nın algılanmasına ilişkin yukarıda özetlediğim husus oldu. Bu çerçevede, bana göre Türkiye'de bir ilk yaşanıyordu. Gürcistan'ın Güney Osetya'ya askeri müdahalesiyle başlayan "kriz" ortamında ülkenin önemli bir topluluğu (Çerkesler) hükümetin (devletin) bölgeye yönelik dış politikasını açıkça "topa tutuyorlar"dı.

Türkiye'nin Gürcistan'a yaptığı (içinde askeri eğitim de bulunan) askeri yardım ve yapılan silah satışları sayıları 5 milyonu (?) bulan Çerkeslerin büyük tepkisini çekiyordu.

Kriz sürecinde Rusların Güney Osetya ve Abhazya'nın bağımsızlığını tanımasıyla bu tepki başka bir çehre de kazandı. Futbol maçları sonrasında gördüğümüz otomobil konvoyları bu kez bu iki ülkenin bağımsızlığını kutlamak için sokaklardaydı...Ellerde bayraklar, klakson sesleri, bağımsızlık sloganları...

Cihan Candemir'e sorduk o akşam: Neler oluyor? Bizim bildiğimiz kadarıyla, Kürtlerin "Kuzey Irak"a ilişkin gelişmeler boyunca gösterdikleri tepkiler dışında, ülkenin "dış politikası" toplum tarafından ciddi biçimde ilk kez protesto ediliyordu.. Düşünün, hem de Çerkesler, yani bugüne kadar "devlete en yakın" kabul edilen bir kesim tarafından... Ayrıca bugüne kadar "Ruslar" denilince anlattıkları hikayelerin sonu gelmeyen Çerkesler -çok yakından biliyorum, çünkü rahmetli anneannemden, büyük göçten başlayarak Çerkeslerin Ruslardan gördükleri eziyeti kim bilir kaç kez dinlemiştim- bugün Osetya ve Abhazya söz konusu olduğunda Rusya'nın uyguladığı politikadan hiç de şikayetçi değildiler...

Cihan Candemir, özetle "dünya değişiyor" diye cevapladı sorumuzu.

Haklıydı tabii ki; dünya hızla değişirken Türkiye toplumu yerinde sayacak değildi ya... O da Türkü, Kürdü ve Çerkesi ile değişiyor tabii ki. Daha da değişecek...

Kürşat BUMİN
Yeni Şafak Gazetesi

Etiketler:
çerkeslerin çok de muhakkak