Türkiye birçok etnik grupta olduğu gibi baskı altında göçe zorlanan Karaçay-Malkar Türklerine de kapılarını açmıştır. O zaman da Karaçaylılar içinde kültür mirasının eğitimini almaya devam eden ve 17-20'li yaşlarda güzide insanlarını da kurtuluş savaşında cepheye gönüllü olarak göndermiştir. Hamza dedem de herkesin parmakla gösterdiği bu gençler arasındaydı ve Çanakkale'den dönemedi. O devrin çocukları tarafından örnek alınacağı yerde düşmanların kör kurşunlarına hedef olarak değerleriyle birlikte toprağa düşmüştür. Bu tablo bir taraftan beni gururlandırırken bir bakımdan kaybolan mirasımız adına beni üzmektedir. Bu gençlerden bir kısmının cepheye gitmeyip zulüm üzerine göç eden bir topluluğun yaralarının sarılmasında, hem otorite boşluğundan neşet eden çetelere karşı ailesini köyünü savunması ve de kültür ve değerler mirasını da yeni nesillere aktarılmasında yardımcı olması gerekmez miydi? Fakat çaresizlik Türk halkını topyekün bir kurtuluş hareketin içine atmıştı.
Karaçaylılar Türk'tür. Velev ki Türk olmasalardı yinede en zor zamanında kucak açan bir devlete hainlik yapılabilir mi Elhamdülillah biz bu şuuru çok iyi özümsemiş bir topluluğuz. Karaçayca dilimiz vardır, oyunlarımız vardır, müziklerimiz vardır. Gelenek ve göreneklerimiz vardır. Ve bunları gören diğer vatandaşlar da beğenmekte ve Türkiye'nin zenginliği olarak görmektedir. Tevafuken dükkanına gittiğim berber bir arkadaş Karaçaylı olduğumu öğrenince 1980'li yıllarda falanca kahveye Karaçaylılar da gelirdi ben hep o kahveye giderdim ve onların muhabbetinden keyif alırdım diyor sonradan derneğiniz açılınca gelmez oldular diyor. Ve bir çok isim soruyor ne yapıyor şimdi diye.
Karaçalılar arasından da milletvekili, valilik gibi makamlara gelen insanlar vardır. Bu büyüklerimizden biri eskiden benim şu an içinde çalıştığım bir kurumda 10-12 sene boyunca idarecilik yapmıştır. Bu kurumda Karaçaylı olarak çalışanlar son dönemde çıkış alanlar ile birlik toplasanız 25-30 kişiyi geçmez. Kurumun kadrosuna bu sayıyı oranladığınız zaman %3'tür. Ve inanın bu büyüğümüze kendi çocuklarının işe alınmaması üzerine çok sitem gelmiştir. Hatta zamanında inşaat teknikeri olan tanıdığım bir kişi bu kuruma referanssız iş başvurusu yapmış ve başvurusu kabul edilmiştir. Sonradan orasının başında bir Karaçaylı yönetici olduğunu ve Karaçaylıları işe alırken çekindiğini duyunca bir daha gitmemiştir. Hal böyle iken çalıştığım kurumda bazı kendini bilmez kişiler Karaçaylıları kurukafacılıkla suçlamaktadır. Çalıştığım kurumun şimdiki ve daha önceki diğer başkanlarını ve işe aldığı kendi hemşehrilerini inceleyenler bu iddiaya el-insaf diyecektir. Ben herkesten önce istifamı vererek kaçmak istiyorum ama bir yönüyle de çalışmaya devam etmek kurumu sahiplenmişliğin ifadesidir. Neden istifa ettiğimi soranlara dışlandım diyerek kafalarındaki vatandaşlık hislerine darbe mi vuracağım. Karaçaylılar da Eskişehirlidir Türk vatandaşıdır. Ve devlet kurumlarında hiç tanıdığı olmasa dahi belirli yüzdelerde çalışacaktır. Bu oranın başkanı olduğunda bir derece artması da normal karşılanmalıdır.
Belirli makamlara yükselmiş büyüklerimiz her konuşmasında ne ihtiyacınız var yardımcı olalım demektedir. Bizim de onlara söyleyeceğimiz şudur Eskişehir'e hizmet için seçildiniz. Biz onların ilerisinde bir hizmet sizden beklemiyoruz. İdareci heyetinizi ve danışmanlarınızı dürüst ve yüksek nitelikli insanlardan seçinizi istiyoruz. Allah özellikle devlet için çalışan büyüklerimizi mahcup etmesin utandırmasın.
"Rabbim gireceğim yere dürüslükle girmemi sağla, çıkacağım yerden de dürüslükle çıkmamı sağla. Bana tarafından hakkıyla yardım edici bir kuvvet ver. (AMİN) .."

http://kobuz.org/

Etiketler:
soyağacı araştırmaları etnik bölücülük ve ayrımcılığa neden olur mu