Peki, Yahudilerin Osmanlı ve Çarlık Rusyası ile ne alıp veremediği vardı?

"Çarlık Rusya'sında ortaçağdan beri Yahudilere karsı bir husumet mevcuttur. Ortodoks Hıristiyanlar, Yahudilerin İsa'nın düşmanı olduğuna ve bunların Hıristiyanları Yahudileştirmek istediklerine inanırlardı. Bu nedenle Çar, Hıristiyanlığın koruyucusu olarak Yahudi tüccarların topraklarına girmesine çoğu zaman izin vermezdi.

Polonya'nın büyük bir kısmının Rusya topraklarına katılmasıyla, burada bulunan büyük Yahudi nüfusu Rusya sınırları içerisinde kaldı. Yüz binlerce Yahudi'nin Rusya'nın yönetimi altına girmesi Rus Yöneticiler tarafından "Yahudi sorunu" olarak ele alındı." [3]

1804 yılında I. Alexander, Yahudileri asimile etmek ve onların mallarına el koymak için bir girişimde bulundu. Bu dönemde Yahudiler kamu ve ekonomik hayattan dışlanırken, devlet okullarına da alınmadılar.

Bizim aşağıda ele alacağımız dönemi kapsayan 1880'li yıllara gelindiğinde Yahudiler ciddi surette dışlanmaya ve ayrımcılığa maruz kaldılar. 1881 yılında II.Alexander'ın bir suikasta kurban gitmesi ve bu olaydan Yahudilerin mesul tutulması üzerine Yahudileri hedefleyen yeni bir şiddet dalgası boy gösterdi. 1882 Mayıs Kanunu ile Yahudiler Anti−Semitik hareketlere maruz kalmaya başladılar. Sonuçta meydana gelen olaylar birçok Yahudi'nin malına ve canına mal oldu. Bu tarihlerde Yahudilere karsı girişilen boykot ve pogromlar neticesinde birçok Yahudi basta ABD olmak üzere çeşitli ülkelere göç etmiştir. 1882 tarihinde başlayan bu göç dalgasıyla 1914 tarihine gelinceye kadar 2 milyonun üzerinde Yahudi Rusya'yı terk etmiştir. [4]

Yahudilerin diğer toplumlar tarafından dışlanması Siyonist fikirlerin gelişimine sebep olmuştur. Siyonizm hareketi, aslında Avrupa'daki Yahudi düşmanı (antisemitist) hareketlere ve özellikle devletlerin Yahudiler üzerindeki baskılarına bir tepki olarak ortaya çıktı.[5] Siyonizmin ana hedefi de, dünyanın çeşitli bölgelerine dağılmış olan Yahudileri bir araya getirecek bir yurt bulmak ve böyle bir yurt üzerinde bir Yahudi devleti kurmaktı.[6]

Osmanlı İmparatorluğunda yaşayan Yahudilerin en önemlilerinden biri Kanuni Sultan Süleyman döneminde yaşayan Yasef Nasi'dir. "Osmanlı sarayında çok önemli görevlere ulaşmış Yasef Nasi siyasal siyonizmden 350 yıl önce İsrail ülkesinde özerk bir Yahudi kolonisi kurmayı tasarlamıştır." [7]

SultanTiberya için Yasef Nasi Sultan tarafından muhtariyet idaresi verileceğini umuyor, burada büyük bir Yahudi yerleşim merkezi kurma hayali besliyordu." [8]

"Nasi bütün Yahudileri, imtiyazını aldığı Tiberya'a göçe çağırdı."[9] "Yasef Nasi, Tiberya'nın etrafını kale duvarları ile çevirmiş, fakat yeterli sayıda Yahudiyi buraya toplayamamıştır. Bunun üzerine padişahtan Kıbrıs Krallığını istemiştir." [10]

19. Yüzyılın ikinci yarısında gerçekleştirilen Dünya Siyon liderleri toplantısında çeşitli tekliflerden sonra planlanan Yahudi devletinin Filistin toprakları üzerinde kurulması ve Yahudilerin gruplar halinde bu topraklara yerleştirilmesi için çalışılmasına karar verildi. [11]

Kendilerini Osmanlı topraklarında gayet rahat hisseden Yahudiler başlangıçta siyonizm hareketine fazla ilgi göstermediler. Hatta II. Abdülhamid, Rusya'da zulüm gören Yahudileri kabul ederek İstanbul ve Anadolu'ya yerleştirmiştir. [12] Ancak Siyonizm düşüncesini teşkilatlı bir şekilde sahneye çıkaran Yahudi önderleri, zaman içerisinde Osmanlı topraklarında yaşayan Yahudilerin ileri gelenlerini de yanlarına alarak belirlemiş oldukları hedef doğrultusunda çalıştırmaya başlamışlardır. [13]

Siyonizmin belirlemiş olduğu hedefe ulaşılabilmesi için, ilk olarak Filistin topraklarını elinde tutan Osmanlı yönetimine yanaşılması yolu denendi. Aşağıda anlatılacağı gibi bu yoldaki bütün çabalar boşa çıktı ve Sultan II. Abdülhamid Siyonistlere hiçbir taviz vermedi. [14]

Siyonistler, Osmanlı'dan Filistin'de bir toprak koparma çabalarının tümünün başarısızlıkla sonuçlandığını görünce Osmanlı devletini yıkma girişimlerini başlattılar. İşte aşağıda bahsedeceğimiz İttihad ve Terakki Cemiyeti, Jöntürkler (Genç Osmanlılar) Hareketi hep Osmanlı devletini yıkma girişimlerinin ürünleridir. [15]

Yahudiler bu yapılanmaları oluşturmada ve yönetmede masonluğu taşeron olarak kullanmışlardır.

19. yüzyılın siyonist fikirlerin henüz programlı bir şekle dönüşmediği dönemlerinde, Yahudi diasporasının % 65'inin yaşadığı fakat Yahudileri baskı altında tutan Çarlık Rusyası ile "vaat edilmiş toprakları" elinde tutan ve Yahudi yerleşimine izin vermeyen Osmanlı imparatorluğu Yahudiler için "halledilmesi gereken problemler" durumundaydı.

Hem Osmanlı ve Rus ülkelerindeki iç karışıklıkların; hem de 1855 ve 1877'deki Osmanlı-Rus savaşlarının arkasında, Yahudiler, Yahudilerin kontrolündeki İngilizler ile Osmanlı ve Rusya'daki mason locaları vardır.

Nitekim Abdülhamit Han hatıralarında, "İngiltere, tıpkı Osmanlı ülkesinde yaptığı gibi, Rusya'da da Çar'ı meşrutiidareye zorlamak için ayaklanmalar düzenliyordu" [16] sözleriyle üzerlerine oynanan oyunu deşifre etmektedir.

***

Yunan Genelkurmay Başkanlığı'ndan Albay Leonidas Duvas tarafından kaleme alınan ve 11 Mart 1949 tarihinde "Gizlidir- Yalnızca Kurmay Subaylara Mahsustur" kaydıyla yayınlanan yüz yirmi sekiz sahifelik "İdimurgi Tu İslavo Komonistiku" adındaki eserin 15 ve 25'nci sahifeleri arasında yer alan bilgiler ilgi çekicidir:

"19'ncu asır yalnız Osmanlılar için değil bütün dünya milletleri için hengamelerle dolu bir asırdır. Yahudilerin ve uşakları Farmasonların devletleri teşkilatlandırdıkları, ihtilallere ve tedhişlere mali yardım yaptıkları dönemin başlangıcıdır bu asır...

Siyon liderleri bu asırda Filistin'e hakim olmak ve milli bir hükümet kurmak için azimli kararlar almışlardır. (Bu maksatla) Paris'te "Alliance Universelle Israelite - Dünya Yahudi Dayanışması" komitesi kurulmuştur. İlk hedefleri Osmanlı imparatorluğunu tarih sahnesinden silmektir. Bunu yapabilmek için de Osmanlı imparatorluğu'nun rakipleri olan Rus Çarlığı, Alman Kayzerliği ve Büyük Britanya imparatorluğunu, Osmanlılara karşı kışkırtmak ve aralarında mevcut olan istikrarlı siyaseti iptal etmek zaruri idi..." [17]

Yine Makedonya Halk Meclisi'nin 8/4/1954 Tarih ve 1180 sayılı kararıyla o günkü Yugoslavya Makedonyası'ndaki ilkokullarda okutulan Yordan Dimovski ile Spasef Cucek adlarındaki tarihçilerin kaleme aldığı tarih kitabındaki şu ifadeler de aydınlatıcıdır:

"Irk itibariyle Slav menşeinden olan halk topluluklarını, Slav Birliği fikri etrafında toplayıp, Slav birliğini tahakkuk ettirmek ve İslam alemini mütemadi surette bunaltmak için Hırvat papazlarından Georbio Kriyaniç (Slav alemine farmasonluğu sokan Yahudi asıllı 33 dereceli mason) 1654'de pan-Slavizm fikrini ortaya koymuştur. Denebilir ki, uyuşuk Slavlara yeni bir hareket bahşeden bu adam olmuştur. Georgia Kriyaniç, 1654'de Slav birliği fikrini va'z etmesine rağmen uzun müddet bu ideal ele alınmamıştır. Nihayet Çar I. Nikola, Moskova'da 1843'de Birinci Slav Birliği Kongresini toplamıştır. Çar Nikola'yı bu harekete sevk eden Osmanlı İmparatorluğu'ndaki siyasi, iktisadi, kültürel hareketlerdir. Sultan Abdulmecid tarafından "Gülhane"de ilan edilen ıslahatçı "Tanzimat-ı Hayriye Fermanı" biz balkanlardaki Slavlara geniş faaliyet imkanları bahşederken, Osmanlı İmparatorluğunu da nihai bir çöküşe sevk ediyordu.

Nihayet Çarlık şuna kani oldu ki, Slav birliği resmen ele alınmalıdır. Zira Osmanlı İmparatorluğu'nda meydana gelen parlamenter hareket arzusu, Osmanlı birliğini yıkacak ve Slav Birliği'ne Balkanlarda ve Kafkaslarda jeopolitik, jeo teknik tavizler verecektir. 1845'de Moskova Üniversitesi'nde Çarın resmi emriyle M. Soliev, Katkov, Khomyakov ve Aksakov (Bu Slav politikacılarının hepsi 33 dereceli masondur) adlarındaki Slav birliği mütefekkirlerince, hudutlara ilişkin plan ve projeler tanzim edilmeğe, bu fikirler münevverlere empoze edilmeğe başlandı." [18]

Bir mason organizasyonu olan 1789 Fransız ihtilaliyle birlikte milliyetçi duygular çok öne çıkarılmıştı. İslami esaslara göre yönetilen Osmanlının o tarihlere kadar milliyetçilikten kaynaklanan sorunları yoktu. Çünkü, yönetimin umdelerini koyan ve renkler ve ırklar üstü olan İslam; insan iradesi dışında ve yaratılıştan gelen, dolayısıyla idealize edilemeyecek farklılıklar olarak kabul ettiği renkler, ırklar veya benzer bütün farklılıkları, iman ve evrensel ahlaki değerler potasında eritiyor; bir değerler sistemi olarak birleştiriyordu. [19]

Farklılıklar hiçbir zaman şemsiye görevi gören ortak değerlerin önüne çıkmıyor; daha geri planda "ait olduğu çevrelerin bir değeri olarak" yaşıyor, varlığını sürdürüyordu.

Fransız ihtilali sonrasında Yahudiler ve taşeronu masonlar Osmanlı toplumundaki bu ahengi hedef aldılar. Milliyetçi refleksleri kışkırttılar. Meydana gelen istikrarsızlıklarından da kendi lehlerine sonuçlar devşirdiler.

Osmanlı Devleti'nin yönettiği topraklarda ilk milliyetçilik hareketleri, Balkanlar'ın Hıristiyan unsurlarında görülmüştür. [20]

Vatan, millet, hürriyet ve eşitlik gibi istismar edilen yüce kavramlar, klasik Osmanlı sistemini sarsmış, Batılı ülkelerin de yönlendirmeleri ile Hıristiyan unsurlar arasında milliyetçilik ve ayrılıkçılık hareketleri görülmüş, çözülme ilk olarak bu unsurlardan başlamıştır.

Osmanlının parçalanmasını hızlandıran kavmiyetçi hareketleri Yahudiler taşeronları masonlar üzerinden kışkırtmışlardır. Hatta daha sonra ele alacağımız gibi Türk milliyetçiliğinin teorisyenleri arasında önemli sayıda Yahudi dönmesi vardır. İttihad ve Terakki Cemiyeti'nin "milli iktisat" politikasının teorisyeni, Cumhuriyet döneminde de CHP'nin ideologlarından olan Tekin Alp (Mois Kohen) bunlardan biridir. Pantürkist (aşırı Türkçü) olarak bilinen Tekin Alp (Mois Kohen), Cumhuriyet döneminde Atatürk'ün sağ kolu durumundaydı.[21]

Bu ön bilgiden sonra Albay Leonidas Duvas'ın raporundan Yahudi ve masonların Rusya'daki faaliyetlerini okumaya devam edelim:

"Slavların Balkanlara, Ege'ye ve Akdeniz'e inebilmesi ve Akdeniz havzasına hakim olması için Osmanlı İmparatorluğunu ortadan kaldırmak İcab ediyordu... Çarlık tarafından Osmanlılara karşı vaki olan 1855 ve 1877—78 harpleri bu maksatla yapılmıştır. 1867'de Moskova'da 33 dereceli Farmason Slav Yahudisi Panslavist Polit'in başkanlık ettiği Moskova'daki ikinci Slav Birliği Kongresi'ne Baltık, Kafkasya, Silezya ve Balkanlardan gelen 75 delege iştirak etmiştir ki, bunlardan 65'ini 33 dereceli Farmason Yahudiler teşkil ediyordu." [22]

"Çarlığın "OHRANA" servisi ile Büyük Britanya'nın "Secret Intelligence Service (Gizli Haberalma Servisi)"i İstanbul, İzmir, Selanik, Manastır, Beyrut ve buna benzer vilayet merkezlerinde Farmason locaları açmış ve birçok gafil aydını milli menfaatleri aleyhine kullanmıştır. Biz Yunanlılar da İstanbul'daki "PRODOS" Farmason Locası'ndan, Balkan ve 1. Dünya Harbi yıllarında azami derecede istifade etmişizdir." [23]

Yukarıda isimlerini zikrettiğimiz Makedon tarihçiler ise şunları söylüyor: "Osmanlı İmparatorluğuna "Hasta Adam" teşhisi koyulduğunda, bu hasta adamı bir an evvel öldürmek lehimizde idi. Zira milli hedefimize vasıl olmak için yıllardan tasarruf yapmak zaruri idi. Bu zaruret İstanbul'daki Jön Türklerle, Çarlığın kıymetli sefiri İgnatyev ile sıkı bir surette işbirliğini elzem kıldı." [24]

Sultan Aziz yıllarında İstanbul nezdinde sefirlikte temayüz eden Prens İgnatyef de 33 dereceli bir Farmason idi. [25]

Burada ismi geçen Nikolay Pavloviç İgnatyev 1864'te İstanbul'a büyükelçi olarak atanmıştı. Panslavizmden büyük ölçüde etkilenmiş olan İgnatyev bu görevi sırasında, Osmanlı Devleti içindeki Hıristiyan Slavları kurtarmak umuduyla, özerk Sırbistan Prensliği'nin Osmanlılara karşı açtığı savaşı (1876-1877) ve Bulgarların başlattığı ayaklanmayı (1876) desteklemiştir. [26]

"Bu küstah Farmasonu adice hareketlere teşvik edenler İstanbul'daki Yahudi dönmeleriyle, jön Türk namındaki Masonlar olmuştu." [27]

İgnatyev, Rusya'nın zaferiyle sonuçlanan 1877-78 Osmanlı-Rus Savaşı'ndan sonra imzalanan ve Rusya açısından daha olumsuz koşullar içeren Berlin Antlaşması'nın (1878) imzalanmasını engelleyemeyince istifa etmek zorunda kaldı ve Rusya'ya döndü. III. Aleksandr'ın tahta çıkmasından sonra, içişleri bakanlığına getirildi. Bu görevi sırasında Yahudilere karşı sürdürülen Pogrom'lara (Planlı katliamlar) (1881) göz yummasıyla dikkat çekti. [28]

Şüphe yok ki İgnatyev bu pogromlara kayıtsız kalmakla kendisine localardan verilen görevi yerine getiriyordu. Çünkü bu tür katliamlar Yahudiler arasında Siyonist fikirlerin gelişmesi ve Osmanlı elindeki Filistin topraklarına dönüş arzusunun artmasına katkı sağlıyordu.

"Birçok jön Türk OHRANA servisi tarafından maddeten takviye edilerek, İmparatorluğa karşı faaliyetleri artırıldı. Birçoklarının Avrupa'ya firar etmesine azami derecede yardım edildi. Böylelikle Osmanlı Birliği baltalanmış oldu..." [29]

"Osmanlı imparatorluğu günden güne mukadder akibeti olan çöküşe gidiyordu... Balkanlarda Orta Şark'ta, Anadolu'da imparatorluğun bütün vilayetlerinde yabancılara hizmeti mukaddes vazife olarak" kabul eden Farmasonlar tarafından localar kurulmuştu. Bu merkezlerin her biri gece gündüz hiç durmaksızın çalışıyor, huzur ve sükunu ihlal edici faaliyetlerini imparatorluğun en küçük kasabalarına kadar yayıyorlardı." [30]

***

Bütün bu çalışmalar sonucu "1876 yılının Nisan ayında başlayan Bulgar İsyanları bütün Orta Dağ bölgesine yayılmıştı. Bu dönemde bölgeye Rusya tarafından Kafkasya'daki yurtlarından zorla atılmış birçok Kafkasyalı (Çerkes, Abaza, vs.) Müslüman yerleştirilmişti. Ruslar gibi Slav olan Bulgarlarla, Ruslardan büyük eziyet çekmiş Kafkasyalı Müslümanlar arasında karşılıklı katliamlar yaşandı. Osmanlılar bu isyanları kısa zamanda bastırdı. Ancak batı dünyasında Osmanlı Devleti'nin bu isyanların bastırılmasında kullandığı yöntemler büyük eleştirilere neden oldu. [31]

Bulgarların uğradığı katliamlar tek taraflı olarak yansıtıldı. Müslümanların uğradığı katliamlar ise göz ardı edildi.[32] İngiliz meclisinde eline Kuran-ı Kerim'i alarak "Bu kitap müslümanların elinde oldukça, biz onlara hakiki hakim olamayız. Ya bu kitabı müslümanların elinden almalıyız; ya da müslümanları ondan soğutmalıyız" [33] diyen İngiltere eski başbakanı William Ewart Gladstone (Yahudi), bilim adamı Charles Darwin (Yahudi), yazar Oscar Wilde(Mason) ve yazar Victor Hugo (Mason), İtalyan siyasetçi Giuseppe Garibaldi (Mason) gibi etkili kişiler Osmanlı Devleti aleyhinde tek taraflı yazılar yazarak Avrupa'da Bulgarların lehinde bir kamuoyu oluşmasını sağladılar."[34]

II. Abdülhamid Döneminde Masonlar
Tüm bu kargaşanın ortasında, V. Murat'ın bunalıma girmesi II. Abdülhamid'in önünü açtı. Abdülhamid Han 31 Ağustos 1876'da, mason Mithat Paşa ve ekibine anayasayı ilân edeceğine dair söz vererek tahta çıktı.[35]
Abdülhamit'in cülusundan sonra, Abdülaziz Han'ı halleden ekibin başında yer alan mason Mithat Paşa, localardan aldığı gücü kullanarak ilk Osmanlı Kanun-ı Esasİ'sini (anayasa) hazırlayan encümenin başına geçti. 17 Aralık 1876'da yine bir mason olan Rüştü Paşa'nın istifası üzerine de sadrazamlığa (başbakanlığa) atandı.[36]

Bu arada Balkanlardaki karışıklıklar üzerine İngiltere'nin öncülüğüyle İstanbul'da bir konferans toplanmasına karar verilmişti. Tersane Konferansı adıyla tarihe geçen ve 23 Aralık 1876'da gerçekleşen bu toplantıya Prusya, İngiltere, Rusya, Fransa ve Osmanlı Devletleri katıldı. Osmanlı delegasyonu bu konferansta mason Sadrazam Mithat Paşa'nın önderliğinde bir heyetle temsil edildi. Osmanlı delegasyonu Avrupa devletlerinin önerdiği barış koşullarını reddederek, büyük bir felakete dönüşecek olan Osmanlı-Rus Savaşının yolunu açarken; tahta yeni çıkmış olan II. Abdülhamit'i de konferansın toplandığı gün (23 Aralık 1876) ilk Osmanlı anayasası olan Kanun-ı Esasi'yi ilan etmeye ikna ettiler. [37]

Mithat Paşa bütün istediklerini elde etmesine, yaptırmasına rağmen rahat durmuyordu. Abdülhamit Han hatıralarında Mithat paşa'nın densizliklerini anlatırken şunları söylüyor: "Bu sıra devlet'in başında büyük gaileler vardı. Sırbistan ve Karadağ ile savaş halindeydik. Ruslar, savaş açmak üzereydiler. Tersanede toplanan yabancı devletler Ruslarla birlik olmuş, Sırbistan ve Karadağ'a toprak verilmesini, Bulgaristan'a muhtariyet adı altında İstiklâl tanınmasını istiyorlardı. Girit karışıktı. İstanbul bile her gün yeni bir karışıklığa sahne oluyordu; Mithat Paşa takımının Fatih ve Beyazıt medreselerinden ayaklandırdığı çömezler, Saray kapısına kadar geliyor ve «Yaşasın Kanun-u Esasİ, Yaşasın Mithat Paşa» diye bağırıyorlardı. «Kanun-u Esasi» çıktığına, Mithat Paşa Sadrazam olduğuna göre, bunlara ne gerek vardı? Her gün yeni bir fitne ortalığı altüst etmekteydi. Giderek Mithat Paşanın tutumu da bana güven vermemeğe başladı. Bu dönemde bir savaştan o kadar çekindiğim halde, adım adım savaşa gittiğimizi görüyordum. Tersanede toplanan büyük devletler Hariciye vekillerinin konferansı, Devletimize verilmiş bir ültimatomla son buldu. Ya dediklerini harfi harfine yapacak, ya da Rusya ile savaşta karşı karşıya kalacaktık. Mithat Paşa, İngilizlerle Fransızların bizimle birlik olacaklarını söylerken; İngiliz Hariciye Vekili Salsbery, elçilikten gönderdiği özel bir memurla bana, "Ruslarla savaşı kabul ettiğimiz takdirde, hiç bir yardımda bulunamayacaklarını" açıkça bildiriyordu.
İyice bunalmıştım, fakat sabrederek olayların önüne geçmeğe çalışıyordum. Mithat Paşa, büyük devletlerle uyuşmaya yanaşmıyordu. Heyeti Vekile'de büyük devletlerin tekliflerini red etmeyi kararlaştırdılar; Bu savaş demekti. Kendisini hemen Saray'a çağırttım ve böyle, vebali ağır bir kararı büyük devletlere bildirmeden önce, Devlet ileri gelenlerinden bir umumi meclis toplamasını kendisinden istedim, İsteksizce kabul etti ve böyle yaptı.
Öyle yaptı ama el altından da istediği kararı almak için hazırlıklar yapmayı ihmâl etmedi. Nitekim kendisinden sonra ilk sözü, emmim Abdülâziz'in Hâl'inde işbirliği yaptığı, eski Sadrâzam Mehmet Rüştü Paşa (Mason E.K.) aldı ve «Erbab-ı namus için tek yol vardır, ben konferans tekliflerinin katiyen reddedilmesine taraftarım» deyip çıktı.
Bir toplulukta, eski sadrâzam gibi bir devlet büyüğü işi kahramanlık edebiyatına dökerse, gerisinin nasıl sökün edeceği bellidir. Karar, Mithat Paşanın istediği gibi çıktı. Osmanlı Devleti böylece, savaş halinde olduğu Sırbistan ve Karadağ' dan başka, Rusya, İngiltere, Avusturya - Macaristan, Almanya, Fransa ve İtalya ile de savaş haline girmiş oldu." [38]

Hatıralarının bir başka bölümünde de şunları söylüyor Sultan Abdülhamid:

"İngiltere, her türlü fitneyi, masonluk kanalından yürütmeğe devam ediyordu. Mithat Paşa, bir yandan Saray buhranı yaratmak, bir yandan ülkeyi savaşa sürüklemek felâketi içinde bulunması yetmiyormuş gibi, bir yandan da müslüman halkın çoğunlukta bulunduğu vilâyetlere azınlıktan Valiler tâyin etmek, ordunun temeli olan Harbiye Mektebi'ne Rum talebe almak gibi akıl almaz işlere koşulmuştu. Bunlar, o gibi işlerdi ki, maazallah devleti temelinden yıkabilirdi. Ben bu kararnameleri imzalamadım. Bunun üzerine bana bir mektup gönderdi. Edeb'den ve edebiyat'dan uzak bu mektubunda hatırımda kaldığına göre «Kanun-u Esasİ'yi ilândan maksadımız, Saray'ın

istibdadına hâteme (son) vermek, zat-ı şahanelerine vazifelerini öğretmektir» diyordu. Bütün işlerimi bıraksam da Mithat Paşanın yanlışlarını düzeltmeğe çalışsam, bunu başaramayacağımı iyice anladım. Osmanlı mülkü temelinden sallanıyordu. Bütün bunların üstünde de Sadrâzam'ın, ister masonluğundan gelsin, ister daha hususi sebeplerden gelsin, körü körüne İngilizlere bel bağladığını görüyordum. Artık duramazdım; Kanun-u Esasİ'nin bana verdiği hakka dayanarak kendisini Sadrazamlıktan uzaklaştırdım ve sınır dışı ettirdim." [39]

Sadrazamlığı iki ay bile sürmeyen fakat bu kadar kısa sürede ülkeyi savaş durumuna sokmayı beceren meşrutiyetin mimarı mason Mithat Paşa'nın sürgüne gidiş tarihi 5 Şubat 1877'dir.

Sadrazam Mithat Paşa masondu, kendinden önceki sadrazam Mehmet Rüştü Paşa da masondu, kendinden sonra göreve gelen İbrahim Ethem Paşa da mason oldu...

Hepsi de ya tam gafil, ya tam işbirlikçiydi.

Abdülhamid Han bu durumu yıllar sonra şu sözlerle ifade ediyor: "Ceddi Azizim Selim Han (Selim III) «Yabancıların elleri ciğerlerimin üstünde geziniyor, aman biz de yabancı devletlere elçi gönderelim ve onların ne yapmakta olduklarım bir an önce öğrenmeğe çalışalım» diye feryat etmişti. Ben bu yabancı elleri ciğerlerimin içinde duyuyordum. Sadrazamlarımı, vezirlerimi satın alıyorlar ve mülküme karşı kullanıyorlardı!" [40]

Meşrutiyet'in İlanı ve 93 Harbi

Kanuni Esasi'nin ilanından 4 ay sonra 19 Mart 1877'de Meclis-i Mebusan (seçilmişler) ve Âyan Meclisi (padişah tarafından atananlar) üyelerinden oluşan ilk meclis açıldı ve I. Meşrutiyet dönemi başladı. [41]

Balkanlardaki karışıklıklara İstanbul'daki toplantıda bir çözüm yolu bulunamaması üzerine Tersane Konferansı'na katılan devletler Londra`da bir araya gelerek, 31 Mart 1877`de Londra Protokolü`nü imzaladılar. İstanbul Tersane Konferansı`ndaki tekliflerin hemen hemen aynısı olan bu kararların 10 Nisan 1877'de Mithat Paşa'nın yerine gelen ve yine bir mason olan Sadrazam İbrahim Ethem Paşa hükümeti tarafından reddi üzerine harekete geçen Rusya, "Avrupa hukukunu ve imparatorluktaki Hıristiyanlar`ı savunma"[42] iddiasıyla 24 Nisan 1877`de Osmanlı İmparatorluğu`na savaş açtı. "93 Harbi" olarak bilinen ve Osmanlı kamuoyunun zafer bekleyerek girdiği savaşta Rus orduları, Balkan ve Tuna Orduları Başkomutanı mason Süleyman Paşa yönetimindeki Osmanlı Ordularını Balkanlarda; yine mason localarının kontrolü altına girmiş Bektaşi tekkesine mensup olan Ahmet Muhtar Paşa başkomutanlığındaki Osmanlı ordularını da Kafkas cephesinde bir dizi ağır yenilgiye uğratarak, doğuda Erzurum'u, batıda ise Bulgaristan'ın tamamı ile İstanbul surlarına kadar bütün Trakya'yı işgal etti. [43]

Bu savaş ortamında meclis de icrayı baskı altında tutmaya çalışıyordu. Düvel-i Muazzama'nın bu meclisin açılmasını demokrasi ve insan hakları için değil, kendi adamları olan milletvekilleri eliyle iç idareye daha rahat karışabilmek için istedikleri belli olmuştu.

Azınlık milletvekillerinin her bir grubu arkasına bir Avrupa devletini alarak, üyesi olduğu kavmin bağımsız devletinin kararını çıkartmak için uğraşmaktaydı. 240 üyeden sadece 60-70 kadarının Türk asıllı olduğu düşünülürse, gayrimüslimlerin meclis üzerindeki etkileri daha iyi anlaşılabilir. [44]

Mebusan Meclisinde hükümetin politikalarına yöneltilen ağır eleştiriler ve oluşturulan baskı üzerine, Abdülhamid meclisi 18 Şubat 1878'de süresiz olarak kapattı.

Böylece Birinci Meşrutiyet sona erdi.

93 Harbinin Mesulü Masonlar

Osmanlı-Rus Savaşı 3 Mart 1878'de İstanbul surları dışındaki Ayastefanos (Yeşilköy)'de karargâh kuran Rus kuvvetlerinin dikte ettiği Ayastefanos Antlaşması ile sona erdi. 13 Temmuz 1878'de Ayastefanos Antlaşması'nın yerine geçen Berlin Antlaşması imzalandı. Yeni antlaşmayla Rusya'nın toprak kazanımları geri alındıysa da, Tersane Konferansı'nda Mithat Paşa'nın karşı çıktığı(!) kararlar bu sefer ağır bir yenilgi sonrası savaş tazminatıyla birlikte Osmanlıya yüklenmiş, Romanya ve Karadağ'a bağımsızlık verilirken, Bulgaristan'da da Almanya ve Avusturya himayesinde özerk bir prenslik oluşturulmuştu. [45]

II. Abdülhamid'in karşı olmasına rağmen mason Midhat Paşa, mason Damad Mahmud Paşa ve Redif Paşa gibi devlet adamlarının ısrarlarıyla girilen Osmanlı-Rus savaşı, Osmanlı Devletinin ağır yenilgisiyle sonuçlanmıştı.

Abdülhamid Han yıllar sonra yazdığı hatıralarında 93 harbini şöyle değerlendiriyor: "93 Muharebesi, içimde kırk yıl durmadan kanamış bir yaradır. Önlemek için çok uğraştım, muvaffak olamadım. Sonra kazanmak için didindim, gece uykularımdan, gündüz huzurumdan oldum, kazanamadım. Tarihin şaşırmadan karar verebileceği bir hadisedir bu... On binlerce okka evrak arşivlerdedir. Yazılmış sayısız kitap ortadadır. Bu savaşın içine zorla itilmiş bir Padişahın nasıl çırpındığını, tarih şaşırmadan yazacaktır. Bu sebeple müsterihim. (...)Mithat Paşa ve taraftarları — çok yanlış olarak — İngilizlere güvenip o kadar ileri gitmişler, öyle bir savaş tohumu serpmişlerdi ki, buna karşı durmak, neredeyse vatan hainliği haline gelmişti. Savaşı önleyemeyeceğimi anladıktan sonra, savaşa hazırlanmaya başladım." [46]

Uzman tarihçiler mason paşaların ısrarı olmasa, "belki Karadağ`a biraz toprak verilip, ıslahat çalışmaları yapılarak barış sağlanabilirdi " [47] dedikleri bir savaştır 93 harbi.

(93 Rus Harbinde Osmanlı'nın Plevne'deki kuvvetlerinin komutanı yine bir mason olan Gazi Osman Paşa idi. Gazi Osman Paşa'yı herkes Plevne fatihi olarak bilir. Bu masonluğu sebebi ile yapılan bir abartıdır. Çünkü Gazi Osman Paşa bir savunma savaşı verdi ve sonunda teslim oldu; hiçbir savaşını kazanamadı. Tutsaklıkla son bulan bir savunma savaşının, bir kalenin komutanıdır. Türk tarihini bilmeyen bir yabancı Gazi Osman Paşa için yazılanları okuyacak olursa, Paşa'nın Plevne'de Rus kuvvetlerini bir meydan savaşıyla dağıtıp, Moskova önlerine varıp, Makedonya'yı kuşatmış bir fatih sanır.

Osman Paşa örneklemesi hiçbir meydan savaşı kazanmamış olan Kazım Karabekir Paşa için de geçerlidir. Gazi Osman Paşa ile Kazım Karabekir Paşa hangi meydan savaşını kazanmışlardır da bu yaygın ve belirli odaklar tarafından sürekli olarak beslenen abartılmış ünlerine kavuşmuşlardır? Hiçbir özellikleri yoktur. Her ikisinin de ortak özelliği Farmason olmalarıdır. Bu masonların başarı ile uyguladıkları bir yöntemdir; denetimleri altında olan sıradan bir gazeteci yazarı ya da politikacıyı hak etmediği biçimde varlıklı, ünlü kıldıktan sonra, onun mason olduğunu açıklar ya da dedikodusunu yayarlar ki kendi lehlerine bir etki doğursun.)[48]

Masonların İhtilal Girişimi ve Sıkıyönetim Devri

Bu arada Abdülhamid'in tahta geçmesinden sonraki gelişmelerden rahatsız olan İngiltere, Saray'da tutulan Mason V. Murat'ı Padişah; sürgünde bulunan Mason Mithat Paşa'yı da sadrazam yapmak istiyordu.

Genç Osmanlılardan mason Ali Suavi tarihe "Çırağan Baskını" olarak geçen başarısız darbe girişimini tezgahladı. 20 Mayıs 1878'de Çırağan sarayına 150'yi aşkın kişi ile yapılan ve 60 baskıncının ölümü ile sonuçlanan bu sonuçsuz darbe [49] Türk yakın tarihinde önemli bir rol oynayacak olan "masonik darbe" kavramının da ilk önemli örneğiydi.[50]

Diğer bir girişim de Cleanthi Scalieri tarafından olur. Ancak bu girişim de daha hazırlık aşamasındayken duyulur ve bastırılır. Şevket Süreyya Aydemir, Çırağan Vak'ası ve Scalieri olayı sanıklarının idama mahkûm olduklarını, ancak daha sonra idam kararının değiştirilerek, çeşitli yerlere kalebent olarak gönderildiklerini yazar. Scalieri'nin kaçarken bu komploya ait evrakı da beraber götürdüğünden ve bunlar üzerinde daha sonra bir yayın yapılmadığından, Scalieri olayının esasının ve mahiyetinin bir sır olarak kaldığından söz eder.[51]

Bu olaydan sonra II. Abdülhamid hafiye denilen gizli teşkilâtını kurarak idareyi daha sıkı ele aldı. 1880 yılında Yıldız İstihbarat Teşkilatını kurdu. Çok sayıda hafiyeden oluşan bu örgütün amacı Abdülhamid'in siyasi rakipleri hakkında bilgi toplamak ve Abdülhamid'e karşı hazırlanan darbe veya ayaklanma girişimlerini önlemekti. Abdülhamid Han hatıralarında bu durumu şu sözlerle ifade ediyor: "Evet, jurnal sistemini ben kurdum, ben idare ettim. Fakat vatandaşı değil, hazineden maaş aldıkları, Osmanlı nimeti ile gırtlaklarına kadar dolu oldukları halde, Devletime ihanet edenleri tanımak, takip etmek için!.. Kendi devletini yıkmak, kendi Padişahının canına kast etmek karşılığı, yabancı devletten para alan Sadrâzamları gördükten sonra!..." [52]

Abdülhamid dağılmakta olan İmparatorluğu ayakta tutmak için yegane çözümün pan-İslamizm olduğunu görmüştü ve İmparatorluk bünyesindeki tüm Müslümanları İslam kimliği ile bir arada tutmayı hedefliyordu. Bu ise, Osmanlı'nın zaafiyetlerini İslam'ın kendisinde gören ve kurtuluşu Batı pozitivizmini ve sekülerizmini ithal etmekte bulan Jön Türkler açısından kabul edilemez bir durumdu. Bu muhalefet grubu, Abdülhamid'i ve onun İslam birliği amacını baltalamak için on yıllar süren bir çaba içine girdiler. Abdülhamid, karşısındaki bu masonik cephe ile sabırlı bir mücadele yürütmüştür. (Bu mücadele hiçbir zaman abartıldığı gibi "kanlı" değil, aksine son derece ılımlı yürütülmüş, rejim muhalifleri sadece sürgün edilmişlerdir.) Yıldız İstihbarat Teşkilatı da bu sebeple hayata geçmiştir.[53]

Bugün yapılan bütün eleştirilere rağmen Abdülhamid'in, devleti pıtrak dikeni gibi saran siyonistler ve batılı devletlerle işbirliği halinde olan masonlara karşı aldığı bu istihbarat tedbirleri Osmanlı Devleti'nin ömrünü 30-40 yıl daha uzattığında çoğunluk hemfikirdir.

Osmanlı Hazinesindeki Hortum: Galata Bankerleri

On altıncı yüzyılın başlarında Portekiz ve İspanya'dan sürülen Yahudiler, Osmanlı ülkesine yerleşerek İmparatorluğun ticaret ve para işlerinde söz sahibi olmaya başladılar. İstanbul ve diğer önemli liman olan Selanik, daha ziyade Yahudilerin hakim oldukları birer bankerlik merkezi haline geldi.

Tanzimatın ilanıyla azınlıklara tanınan imtiyazlar neticesinde Galata Bankerleri, faaliyetlerini genişletme ve imparatorluğun mali işlerini tamamen kontrol altına alma imkanı buldular. Galata Bankerlerinin Osmanlı İmparatorluğunda siyasi hayata da karıştıkları görülür.[54]

Tanzimat fermanını hayata geçiren mason Sadrazam Mustafa Reşid Paşa'nın Yahudi Abraham Kamondo'yu kendine banker yapması bunlardan ilk örneği teşkil eder.[55]

On dokuzuncu yüzyılın ilk yarısında dış ticaretin açık vermesi ve dolayısıyla kağıt paranın altın karşılığı olarak değerinin düşmesi, ithalatın güçleşmesine yol açmıştı. Bu dönemde Osmanlı Hükümeti ile anlaşan iki banker Fransız J.Alléon ve İtalyan Teodor Baltazzi (Baltacı olarak bilinir, Yahudi), kredi operasyonları ile ithalatı rahatlatmış ve bir yandan da Abdülmecid Han'ın güvenini kazanmışlardı. Hatta, bu iki banker kambiyo kurunu sabit tutmak amacıyla İstanbul Bankası adıyla bir banka da kurmuşlardı.

1877-78 Osmanlı-Rus Harbinde Galata Bankerleri, Osmanlı İmparatorluğuna kredi yardımında bulunmuşlardır. Bankerler, Rusların İstanbul'a girmeleri halinde bütün varlıklarının ve alacaklarının silinip gideceğinden endişe ederek bu işgali önlemek ve gerekli parayı bulmak için bütün servetlerini ortaya koymuşlardı. Bunun karşılığında da Osmanlı Devletinin gelirleri teminat gösterilmişti. [56]

Düyûnu umûmiye ve Siyonistler

Borç yükünün altından kalkılamayacak duruma gelmesi üzerine, 1881 senesinde mühim bir ha­dise vuku bulur. Borç-faiz sarmalına giren Osmanlının dış borçlarının ödenmesi için kurulan ve adına Düyûnu umûmiye (Bütün borçlar) denilen kuruluş teşekkül ettirilir. 1878 harbi sonrasında masraflar, daha önceki yâni Sultan Abdülmecid'le, Sultan Abdülaziz döneminin borçlanmalarına eklenince, borçlar, faizi, fa­izin faizi ile birlikte 252 milyon Osmanlı altını seviyesini çıkmıştı. Mâliye uzun zaman içinde olsa da, bu borcu tasfiye ede­cek duruma sahip değildi. Karşısında alacaklı olarak, İngil­tere, Fransa ve de harp tazminatı alacaklısı Rusya durmaktaydı. Sultan Hamid Aralık 1881'de yayımladığı Kararname ile borçların tediye edilebilmesi için tütün, damga pulu, tuz, ipek, balık sigara tekelleri ve imtiyaz sahibi olan bâzı eyâletlerin fiks olan vergilerini Düyunu Umûmiye'ye bıraktı. Bu suretle İngiltere ve Fransa başta olmak üzere alacaklılar verdikleri borçları, muntazam bir şekilde tahsil edebileceklerdi. Bunun karşılığında 252 milyon altın borcun, 146 milyonu Türkiye lehine siliniyordu. Böylece ödenecek miktar 106 milyon Osmanlı altınına inmiş oluyordu.[57]

Abdülhamid Han'ın ustaca manevrasıyla yürürlüğe soktuğu 1881'deki bu Muharrem Kararnamesi ile hemen hemen bütün devlet gelirleri "Düyun-ı Umumiyye" yönetimine bırakılınca, Yahudilerin ağırlıkta oldukları Galata Bankerlerinin piyasası hemen hemen tamamen ortadan kalkmış oldu. Bunlardan bir kısmı memleketi terk etti, bir kısmı da hükümetle ve siyasetle ilgisi olmayan ticari faaliyetlere yönelmek zorunda kaldı.[58]

Siyonistler İşbaşında

Siyonizmin babası Thedor Herzl, Osmanlının bu borç yükünün altında ezilir halinden istifade etmek istedi.

Herzl, Sultan II. Abdülhamid'e giderek Filistin topraklarından yüksek ücretle arazi almak istediklerini ifade etti. Alınacak arazinin bedelinin peşin ödeneceğini, yanı sıra Osmanlı'nın mali yapısını da düzenleyeceklerini, onu Duyun-u Umumiye'den kurtaracaklarını ve dış dünyada Osmanlıya olan mali güvensizliği gidermek için çalışacaklarını ifade etti. Fakat Sultan'dan her görüşmede şiddeti daha da artan bir red cevabı aldı.[59] Bu talep ve buna verilen cevabın nelere mal olduğunu ileriki satırlarımızda göreceğiz.

Ama önce İttihat ve Terakki hareketinin Siyonist kontrolündeki mason localarının içine nasıl doğduğunu bir hatırlayalım.

Jön Türkler'den İttihat ve Terakki'ye

Avrupa'da Meşrutiyet ve Cumhuriyet idarelerinin kurulduğu, bu uğurda hükümdarlarla halkın mücadele ettiği devrede, Osmanlı'da da, memleketin kurtuluşunu meşruti idarede gören bazı gençler birleşerek Avrupalıların "Jön Türkler" veya "Genç Osmanlılar" dedikleri Yeni Osmanlılar Cemiyetini 1866'da daha Abdülaziz döneminde gizli bir teşkilat olarak kurmuşlardı. Başlıca üyeleri Mehmed Bey(mason), Reşat Bey(mason), Nuri Bey(mason), Ayetullah Bey, Namık Kemal(mason), Refik Bey(mason), Ziya Paşa(mason), Ali Suavi(mason) ve Agah Efendi(mason) idi. Bu cemiyetin kurulduğu ortaya çıkınca da Mehmed Bey, Nuri Bey ve Reşat Bey Avrupa'ya kaçmışlardı.[60]

Yine bu tarihte, Mısır Hidivi Kavalalı İsmail Paşa, veraset usulünü değiştirerek, kardeşi Mustafa Fazıl Paşa'yı bütün haklarından mahrum etmişti. İkbal küskünü olan bu paşa da, Abdülaziz Han'a ve üst kademe devlet adamlarına düşman kesilmişti. İntikam için, Jön Türklerin arasına katıldı ve başlarına geçerek, onları bilhassa maddiyönden büyük çapta destekledi. Mustafa Fâzıl Paşa tarafından Paris'e çağrılan Jön Türkler, onun maddidesteğiyle, Avrupa'da geniş bir yayın faaliyetine giriştiler. Bu yayınların biri sönüp diğeri açılıyor ve sayıları çoğalıyordu. Jön Türkler bu yayınlarından, mükemmel bir fikir sisteminin ifadesi ve izahından ziyade, belli başlı birkaç nokta üzerinde durdular ve hep aynı şeyleri tekrarladılar. Fikirleri "Osmanlı Devletine meşrutiyet idaresinin getirilmesi ve bütün azınlıklara Avrupaitarzda hak, hürriyet verilmesi" şeklinde özetlenebilir. Ancak bunların sağlanması için, aralarında birlik kuramadılar. Çoğu, ihtilâl ve kanlı mücadele istedi, bir kısmı da fikrimücadele taraftarı gözüktü.

Abdülaziz'in Avrupa'yı ziyaretinden sonra, Osmanlı Devleti ile dost geçinmek mecburiyetini hisseden Fransa ve İngiliz hükümetleri, Jön Türklere itibar etmez oldular. Hiçbir devletten destek göremeyen Jön Türkler, bir müddet çeşitli Avrupa şehirlerinde dolaştı. Bir kısmı İstanbul'a dönüp Padişahtan özür dileyerek devlet kademelerinde görev aldı. Bazıları da yayıncılık faaliyetlerine devam etti. Birinci Meşrutiyetin ilanı ile tekrar canlanan Jön Türkler (Yeni Osmanlılar Cemiyeti), zararlı faaliyetleri görülünce, İkinci Abdülhamid Han tarafından kapatıldılar. Böylece, Jön Türklerin birinci devre faaliyeti sona erdi.(1877)

Yurt içinde ve dışında kurdukları birçok dernek ve yayınladıkları sayıları yüze varan dergi ve gazete ile İkinci Abdülhamİd Han'ın şahsında Devlete karşı kesif bir propagandaya girişen Jön Türkler, sıkı bir işbirliği içinde oldukları Fransız ve İngiliz hükûmet çevrelerinden destek görmüşlerdi.[61]

Jön Türkler'in hemen hepsinin Fransız Dışişleri Bakanlığı tarafından paraca desteklendiği ve Fransız Mason Locaları'nda tekrİs edilmiş, Fransız İhtilâli'nin hayrânı kimseler oldukları bugün delilleriyle ortaya çıkarılmış bulunmaktadır. Masonluk İngiltere, Belçika, Hollanda, Danimarka, Norveç ve İsveç krallarının zâten mason olmaları hasebiyle orada ihtilâlci uygulama bulamayacağını bildiğinden Jön Türkleri kendisi için nİmet bilip onlara Osmanlı'yı yıkmak üzere gerekli desteği sevinçle sağlamıştır.[62]

Jön Türkler daha teşkilatlanmaya gitmeden önce mason olmuşlardır. Araştırmacı Orhan Koloğlu bu konuda şunları söylüyor: "Önce, Ramsaur'un Masonluk'tan yararlanmanın Cemiyet'in kuruluşundan sonra düşünüldüğü fikrine katılmadığımıza işaret etmeliyiz... Vardığımız kanı, daha Cemiyet kurulmadan, masonluk içinde bunun fikriyatı yapılırken, localardan nasıl yararlanabileceği düşüncesinin belirmiş olduğu yolundadır. Cemiyete alınanla masonluğa alınan arasındaki farklar, giriş farklılıkları, Cemiyet'in karma yapısı (mason olan ve olmayan), gizli evrakın büyük bir güvence altına alınması, özellikle Cemiyet'in bazı şubelerine hafiyelerin sızmasına karşılık bunların hiç tehlikeye düşmemesi, önceden tasarlanmış ve mükemmel bir örgütlenmenin gerçekleşmiş olduğunu gösteriyor. Bu da mason localarının görevlerinin önceden saptanmasıyla mümkündü." [63]

Jön Türk hareketi ilerleyen yıllarda İttihat ve Terakki hareketine dönüşmeye başladı.

İttihat ve Terakki Cemiyeti'nin ilk nüvesi 1889'da Askeri Tıbbiye Mektebi'nde kurulan İttihad-ı Osmani Cemiyeti adlı gizli örgütle oluşturuldu.[64] Bu örgütün kurucularının (İshak Sükûti, İbrahim Temo, Abdullah Cevdet, Mehmed Reşid ve Hikmet Emin)[65] tamamı masondu.

Cemiyetteki teşkilatlanmadaki örneği de yüzyıl başında kurulmuş olan İtalyan Karborani pre-mason teşkilattır. 1889 öğretim yılından önceki devredeki yaz tatilinde İbrahim Temo, Napoli'de bir arkadaşıyla beraber bir Mason locasına gitmiş ve orada Karborani adlı örgütün teşkilatlanması hakkında bilgiler edinmişti.[66]

"Carborani; önce İtalya'da, sonra da Fransa'da siyasibir program dahilinde kilise etkisini yok etmeyi, yeni bir yönetim kurmayı ve tüm toplumsal kurumları laikleştirmeyi hedefliyordu." [67]

İlk dönemlerde "Terakki ve İttihat" adını taşıyan bu Jön Türk uzantısı teşkilat üzerinde Karborani etkisi, elemanların kodlanmalarında kesirli sayılar kullanılmasından da anlaşılır. Şöyle ki; her hücreye ve hücrelerdeki her üyeye birer sayı verilmektedir. Mesela, yedinci hücrenin dördüncü üyesi 7/4 olarak bilinmektedir. İbrahim Temo 1/1 numaralı üyedir. Böylece sadece kendi çevrelerindeki kimseleri tanırlar.[68]

"Cemiyete katılmak isteyen adaya, önce büyük bir sır açıklanacağı bildirilir ve güvenilirliği araştırıldıktan sonra yemin ettirilir. Bundan sonra, kabul safhası gelir. Üye adaylarının gözleri bağlanır, bilinmeyen bir odaya götürülür ve gözleri açıldığında aday kendini loş bir odada, kara maskeli üç yabancı karşısında bulur. Burada yemin eder, kılıca elini basar. Bu yeminde sırları gizleyeceği ve cemiyete ihanet edenleri, yakınları ve sevdikleri bile olsalar öldüreceği gibi hususlar vardır. Haberleşme kuryeler arasında sağlanır.
Görüldüğü gibi bu tür bir katılım töreni Mason localarına katılım törenini andırmaktadır.
İttihat ve Terakki Cemiyeti'ne katılırken edilen yeminde bulunan şu ibareler de dikkat çekicidir:
'Şimdiki hükümetin zulüm pençesine düşerek tutuklandığım halde dahi yine namusum üzerine yemin ederim ki, etlerimi kemiklerimden ayıracak bir işkenceye maruz kalacak olsam da Cemiyetin sırlarını ve üyelerden hiçbirinin ismini haber vermeyeceğim. Şayet bu sözü vermeme rağmen hıyanet içinde olursam, alçaklık edenlere nerede bulunursa bulunsunlar takibe memur edilen Cemiyet zabıtaları tarafından ve Cemiyet tarafından verilecek idam cezasına karşılık şimdiden kanımı helal eylerim, vallahi ve billahi.'

Hareket, AskeriTıbbiye öğrencileri arasında hızla yayılır. Kısa zamanda da İstanbul'daki diğer devlet okullarına süratle sızar.
1892 yılı içlerinde, yani kuruluştan üç yıl sonra II. Abdülhamit Cemiyetten haberdar olur. İlk olarak okul komutanı Ali Saip Paşa görevinden alınır. Birçok öğrenci sorguya çekilir, bir kısmı gözaltına alınır. Ayrıca olayları protesto eden öğrencilerden bazıları da tutuklanır.
Zamanla dernek, okul dışına taşar ve üye sayısı artar.
Okullardaki faaliyetler sürmektedir, fakat fişlenmiş olan kıdemli öğrenciler kurtuluşu yurtdışına çıkmakta bulmuşlardır. 1894-1895 yılları arasında yurtdışına kaçan öğrencilerin çoğu Paris'te örgütlenirler. Bunların arasında Selanikli Nazım gibi okulu ve örgütlenmeyi yürütenler de vardır

Bu arada, Ahmed Rıza isminde her yönüyle Batılı görünüşlü olan bir genç de Paris'e gelmiş, kısa bir sürede de İttihat ve Terakki'nin Paris şube başkanı olmuştur."[69]

Mason olan Ahmet Rıza beyin önderliğindeki bu grup Osmanlı İttihat ve Terakki Cemiyeti adlı örgütü kurdu ve 1895'ten itibaren Osmanlıca ve Fransızca yayımlanan Meşveret adlı gazeteyi çıkarmaya başladı

1896'da yapılan kongrede, daha liberal ve İngiliz yanlısı görüşleriyle tanınan liberal Mizan gazetesinin editörü Dağıstan doğumlu Mizancı Murat Bey cemiyet başkanlığına getirildi.[70]

"1896 sonbaharında Jön Türk liderlerinden geri kalanların hepsi Cenevre ve Paris gibi Avrupa merkezlerinde toplanmıştı.

Mizancı Murat Bey, Cemiyetin merkez komitesinden, faaliyetlerini Avrupa'da sürdürme emri almıştır. Böylece Avrupa'ya gelir gelmez, Mizancı Murat Bey, Ahmed Rıza aleyhtarı üyelerin başına geçmiş, İ.T. Cemiyeti Cenevre kolu başkanı seçilmiştir

Faaliyetler bu minvalde devam ederken, hiç beklenmedik bir gelişme olur: Avrupa'daki bütün İttihat ve Terakki mensupları Abdülhamit'e karşı savaştan vazgeçtiklerini açıklarlar.
Temelden bir yöntem değişikliğine karar vermişlerdir. Ülke içinde yasal yollardan mücadele etmenin tek çıkar yolu budur. Bu tür bir geri adım, İstanbul'daki faal üyelere büyük bir şaşkınlık verir.
1897 yılında Jön Türk hareketinin çökertilmesinde en büyük pay sahiplerinden biri Ahmed Celaleddin Paşa'dır. 1897 yılında Avrupa'ya gönderilen Ahmed Celaleddin Paşa, buradaki girişimleriyle cemiyeti pasifize etmeyi başarmıştır. Fakat cemiyet, Celaleddin Paşa'dan, Padişah'ın kendilerine bazı imtiyazlar tanıması için garanti istemiştir. Böylece başta Mizancı Murat Bey olmak üzere mücadeleden vazgeçerler. Mizancı Murat Bey, Ağustos 1897'de İstanbul'a geri döner.
1897 yıkımı, örgüte büyük bir darbe vurur ve uzun süre kendine gelemez."[71]

Siyonistler Atağa Geçiyor

"Padişahlık görevini yürüttüğü 33 sene boyunca masonlukla büyük mücadele veren Abdülhamid'e diğer bir tepki Siyonistlerden gelmişti. 1897 yılında ilk olarak siyasi bir yapıya sokulan Siyonizmin vazgeçilmez hedefi olan Yahudi devletinin sınırları Tevrat'ta şöyle tarif edilmiştir:

"Ayak tabanınızın bastığı her yer sizin olacak. Sınırınız çölden Lübnan'dan ırmaktan, Fırat ırmağından Garp Denizine kadar olacaktır. Önünüzde kimse duramayacak, Allah'ın izniyle Rab size söylediği gibi dehşetinizi ve korkunuzu ayak bastığınız bütün diyar üzerine koyacaktır." (Tevrat, Tekvin Bölümü 12/25)
Siyonistler kendilerine Tevrat tarafından vaad edilen bu topraklara ulaşmak amacıyla 19. yüzyıl sonlarında resmi girişimlere başladılar.

1897'de toplanan 1. Siyonist Kongresi'nde Yahudi lider Theodor Herzl, Yahudi devletinin sınırlarını şöyle açıklamıştı:
Kuzey sınırımız Kapadokya'daki (Orta Anadolu) dağlara kadar uzanır. Güneyde de Süveyş Kanalı'na; sloganımız Davud ve Süleyman'ın Filistin'i olacaktır. "
Basel'de yapılan ilk Siyonist kongrede çizilen hayali sınırlar Osmanlı İmparatorluğu'nun egemenliği altında bulunuyordu.

Theodor Herzl bu toprakları ele geçirmek için birçok kez İstanbul'a geldi. Bu yıllarda Osmanlı İmparatorluğu'nun ekonomik olarak zor durumda olduğu biliniyordu. Herzl, Sultan Abdülhamid'in bu zor durumundan yararlanarak Filistin'i para karşılığında ele geçirmek istiyordu. Fakat Abdülhamid'in tepkisi Theodor Herzl'in tahmin ettiği gibi olmadı.
Filistin topraklarına göz dikince 1893 yılında beş milyon altın teklif eden Siyonistler Sultan Abdülhamid'den olumsuz cevap almalarının yanı sıra saraydan kovulmuş ve çıkarılan bir fermanla Filistin'e yerleşmeleri yasaklanmıştır." [72]

Sultan, Filistin'in tamamını arzı-i şahane ilan edip, bizzat şahsına bağlı bir orduyu Filistin'de vazifelendirdi. Kafkas ve Balkanlardan gelen bir kısım Müslümanları da Filistin'e yerleştirdi. [73]

Abdülhamid'in bu kararlı tutumu üzerine Yahudilerin tek çıkış yolu onun iktidarına ivedilikle son vermek olacaktı. Herzl "Siyonizmin amaçlarına ulaşabilmesi için Osmanlı'nın dağılmasını beklemeliyiz" diyordu. Bunun için de ilk hedef Abdülhamid'in tahttan indirilmesiydi. Siyonistlerin Abdülhamid'e karşı mücadelesi de böyle başlamış oluyordu... [74]

Siyonist Konferansı'nda 3 önemli karar alınır:
- Sultan II. Abdülhamid en kısa zamanda tahtından indirilecek.
- Osmanlı Devleti yıkılacak
- 100 sene içerisinde Türkler (Müslümanlar) bütün idari mekanizmalardan uzaklaştırılacak, yani İslam yok edilecek.[75]

Siyonistler Abdülhamit'i tahttan indirme istikâmetinde hareket ederek, İttihatçıların başlattığı muhalif cereyanı bütün güçleriyle sonuna kadar desteklemiş ve bilhassa da Mason örgütleri aracılığıyla onlarla açık bir işbirliğine girmişlerdir. [76]

Basel'de yapılan istişarelerde Sultan II. Abdülhamid'in Tahttan indirilmesi ve Osmanlı'nın yıkılması projesinin yürütücüsü olarak, İtalyan Mason Locaları Üstad-ı Azam'ı Yahudi Emanuele Carasso (Emanuel Karasu) seçildi.

Carasso bu görevi aldığı zaman önce Selanik'e yerleşti. Çünkü incelemelerinin sonunda, orada İspanya'dan gelen ve çoğu Yahudilikten dönme olan insanlarla bu işi yürütebileceği kanaatine ulaşmıştır. Emanuele Carasso ortama uyarak, Emin Karasu ismini aldı. Bu işleri başarmak için öncelikle Selanik'te mason locası açtı ve İttihat ve Terakki Cemiyeti'ni kurdu. Bölgedeki bütün tanınmış insanları, bürokratları ve devlet erkanını kandırarak hem mason yaptı, hem de İttihat ve Terakki Cemiyeti'ne yerleştirdi.

O sıralarda Osmanlı'nın iç problemleri had safhadaydı. Basın yayının çoğu dönmelerin ve Yahudilerin elindeydi. Bunlar, Emanuele Carasso'ya yardım olsun diye İttihat ve Terakki Cemiyetini Osmanlı'nın kurtuluş reçetesi gibi gösteriyorlardı. Bu sebeple birçok Osmanlı aydını da ilk zamanları bu cemiyete üye olmuşlar ancak daha sonra "Yahudi oyununu" fark ederek cemiyeti terk etmişlerdir.[77]

II. Abdülhamid Han masonluğun ve ardından gelen Siyonizm tehlikesinin farkında olarak, mümkün mertebe faaliyetleri takip ettirip, tahribatına mani olmaya çalışıyordu.
Örneğin, 1861 yılında okumuş Ermeniler tarafından Fransız büyük Maşrık'ına bağlı olarak İstanbul'da kurulan mason locası Ser (Ermenice sevgi demek) Mahfil'in tarihimizde büyük bir rolü vardır. Sadrazam Mithat Paşa, Sadullah Paşa, Namık Kemal, Şair Ziya Paşa, Şinasi, Ali Suavi ile Ali Haydar Bey hep bu mahfilin mensubu birer önlüklü masondular. Bu Ser locası Sultan Abdülhamid'in baskısına dayanamayarak 1892'de kapanmıştı. [78]

Balkanlar Karışıyor

Arz-ı Mevud'u hedef seçerek bütün kollardan harekete geçen Siyonistler Balkanları da karıştırdı... Sırp ve Bulgar çetelerini Osmanlıya karşı örgütleyip saldırttılar.

Yunanlı Albay Leonidas Duvas'ın yukarıda bahsettiğimiz raporundaki şu ifadeler oldukça açıklayıcıdır:

"Teodor Herzl, Çarlığın "OHRANA" servisi vasitasiyle Makedonya'da 1893'de 23 dereceli Farmasonlardan GÖÇE DELÇEF'in delaletiyle "V.M.R.O" (Viteşna Makedonska-i Odrinska Revolütsionna Organizatsiya) na­mında Balkanların en müessir anarşist teşkilâtını kurmaya muvaffak oldu, "V.M.R.O." komitesi müstakil bir "Balkan Makedonya hükümeti" teşkil etmek gayesiyle kurulmuştu. Mezkûr komitenin liderliğini yıllarca Göçe Delçef yapmıştır. 1903'te Makedonya'da vücuda getirdiği ihtilâlde muvaffak olamamış ve Türk zabitleri tarafından öldürülmüştür.

Göçe Delçef Türkler tarafından öldürülünce yerine yi­ne 33 dereceli Farmasonlardan DAMYAN GURİYEF geç­miş ve arkadaşının intikamını almak için 2 Ağustos 1903'te ikinci bir ihtilâl hareketi tertip etmiştir. Anarşistler bir müddet için Makedonya'nın dağlık bölgelerine hâkim olmuşlar ve Kuruşova kasabasında müstakil bir Make­donya hükümeti kurmuş ve başta başvekilleri 33 dereceli Farmason Nikola Karev olduğu halde, Kuruşova'daki «Ayı taş» mevkiinde üç bine yakın ihtilâlciyi müsademede kaybederek geçici bir zaman için tarih sahnesinden çe­kilmişlerdir.

Balkanlarda, Osmanlı Türk İmparatorluğunakarşı vakiolan tedhiş, terör, katliâm ve mahalliisyan hareketleriyle Pan Slavist hareketleri tanınmış Siyonist­ler dikte etmişlerdir. Balkanlarda, tarihte ilk defa Pan-Slavist doktrini tanzim edip tatbiki cihetine giden 33 dereceli Farmason Papaz GİYAVON KAVİÇ'dir. Bal­kanlarda "Slav Birliği" teorisi meşhur Farmason Slav papazı tarafından 1894'te va'z edilmiştir.

Siyonizm çok eski tarihibİr nazariye olmakla beraber, metodlu faaliyetini sahneye, İkinci Sultan Abdülhamid'in saltanatta bulunduğu yıllarda koymuştur. İkinci Sultan Abdülhamid yılları, anarşistlerin, yer yer Yahudiler ve Farmasonlar tarafından teşkilâtlandırıldıkları yıllardır. Paris, Viyana, Londra ve Moskova'daki Farmasonlar, Balkanlardan ve Rumeli'den daha kat'ibir sonuç almak için, yeni yeni teşkilâtlar kuruyorlar. Bu meyanda 33 dereceli Farmason YANİ SANDASKİ'nin kurmuş ve yıllarca başında bulunmuş olduğu "İLİDEN" teşkilâtı da diğer teşkilâtlar gibi Türkleri yıllarca taciz etmiştir. Mamafih Nevyork'taki «B'nai B'rith» Siyonist kon­seyinin yine Makedonya'da kurduğu Varnalı felsefe dok­toru 33 dereceli Farmason Federaliç'in "Federalist" ko­mitesi de Türklere oldukça zayiat verdirmiştir.

Mezkûr yıllarda Bulgar erkânı harbiyesinin Makedonya'ya gönderdiği Farmason komitacılardan ve subaylardan Borides Sarafof, Mihailoviski ile Yahkof çok kor­kunç teşkilât vücuda getirmekle temayüz etmişlerdi.

İkinci Sultan Abdülhamid Han, yalnız hayalperest Jön Türklerle değil; Balkanlardaki yüzlerce anarşist teş­kilâtının mensupları, yüzlerce komitacı ile Çarlığın kış­kırttığı Slavcılarla zaruribir mücadelede idi. Karşısında Farmasonların ve Yahudilerin idare etmekte oldukları "Entellijans Servisi" ile "OHRANA"nın binlerce tecrü­beli casusu İmparatorluğun vilâyetlerini için için kaynaştırıyor ve Meşrutiyet hareketiyle millimuhtariyet ve arkasından mutlak bir istiklâl elde etmek istiyorlardı." [79]

Jön Türkler Tekrar Canlanıyor

Bu arada, Jön Türk hareketinin yeniden canlanması, 1899'da Damat Mahmut Paşa'nın iki oğluyla birlikte Paris'e gelmesi ile olmuştur.[80] II. Abdülhamid'in eniştesi olan Damat Mahmut (muhtemelen masondur), Bağdat Demiryolu imtiyazını İngilizlere söz verdiği halde Sultanın bu imtiyazı Almanlara vermesi üzerine darılıp oğulları Prens Sebahattin ile Prens Lütfullah'ı aldığı gibi Paris'e gelir.[81]

"Çok geçmeden Damat Mahmut Paşa'nın ölmesi sonrasında oğlu Prens Sabahaddin(mason), Avrupa'nın değişik ülkelerinde bulunan Jön Türklerin bir araya getirilerek Paris'te bir kongre toplanmasını teklif eder. 1902'de ilk Jön Türk Kongresi yapılır.
Bu toplantılarda genel olarak iki görüş ortaya çıkar:

-Birincisi, sadece yayın yoluyla ve propagandayla devrimin yapılamayacağıdır. Devrimi kendi yöntemlerine uygun olarak yürütebilmek için askerikuvvetleri de devrim çalışmalarına katmak gerekmektedir.

-İkincisi, devrimi gerçekleştirebilmek için yabancı devletlerin yardımını sağlamak zaruridir. Bu öneri daha çok azınlık temsilcilerince yapılmıştır.

İki öneri de kongrede kabul edilmişse de, mason Ahmed Rıza ve ekibi yabancı devletlerin işe karıştırılmasına kesinlikle karşı çıkarlar. Bu yüzden Jön Türk Kongresi onları birleştireceğine ikiye böler. İki grup arasında tam bir rekabet başlar.
Ahmed Rıza pozitivist ve Türkçü iken; Prens Sabahaddin ve çevresi adem-i merkeziyetçi, liberal ve bireyci görüşlere sahiptir.
1906... Bu yıldan sonra Abdülhamit idaresine karşı yürütülen muhalefet iyice şiddetlenir.
Bu yılın Eylül ayında yedisi subay, üçü sivil on memur "Osmanlı Hürriyet Cemiyeti"ni kurarlar. İçlerinde Enver, Talat ve Cemal Paşaların da bulunduğu subayların büyük bir çoğunluğu bu cemiyete üye olurlar. 1908 darbesini asıl gerçekleştirecek olanlar, bu cemiyetin kadrosunda bulunan genç subaylardır."[82]

Mustafa Kemal de İttihat Terakki'ye Dahil Oluyor

Bu dönemde kurulmuş olan bir başka örgüt de Mustafa Kemal ve arkadaşlarının Yafa ve Kudüs'te kurdukları "Vatan Cemiyeti"dir. Bu cemiyetin üyelerinin büyük bir çoğunluğunu, Doğu Akdeniz'deki 5. Ordu subayları teşkil etmektedir.

Fakat üyeler, teşkilatın daha uygun bir yere taşınmasını düşünürler. Sonunda Selanik şehrinde karar kılınır. Burası kozmopolit bir yerleşim bölgesidir. Halkın çoğu Yahudi dönmesidir ve Masonluk burada çok yaygındır.

Bu iş için Selanik'e giden Mustafa Kemal 4 ay boyunca raporlar alır. Bu dört ay, Selanik'te faaliyetler içinde geçer, yeni subayların teşkilata kazandırılması çalışmaları yapılır,
Selanik'te bir komite oluşturulduktan sonra Mustafa Kemal, Yafa'da aldığı görevin başına döner. Bunun ardından, tarihler 1907'yi gösterirken Mustafa Kemal tayinini Selanik'e aldırır ve 1908 ihtilalini hazırlayacak olan İttihat ve Terakki Cemiyeti 3. Ordu'yla temasa geçtiğinde de bu cemiyete üye olur."[83] Mustafa Kemal Şubat 1907'de cemiyete üye olmuş, 22 Eylül 1909 tarihinde Trablusgarp delegesi olarak cemiyetin genel kongresine katılmıştır.[84] Diğerleri gibi Mustafa Kemal'de bir masondur.[85] Bu hususu yazımızın 4. bölümünde geniş şekilde ele alacağız.

1907 Eylül'ünde Paris'te yapılan ikinci Jöntürk Kongresi'nde Jöntürk hareketi İttihat ve Terakki Komitesi adını alır. Teşkilat, Vatan ile bazı başka muhalif grupları da bünyesine katar. 1907'de toplanan II. Jön Türk Kongresi'ne tüm muhalif gruplarla birlikte Taşnaksutyun adıyla bilinen Ermeni Devrimci Federasyonu da katıldı. Bu kongrede, II. Abdülhamit yönetimine karşı bir ihtilal örgütlenmesi kararı alındı.[86]

Jön Türklerin İki Üssü Paris ve Selanik

Paris'teki Jöntürklerin, buradaki Mason localarına gittikleri bilinmektedir. Mustafa Turan bu bilgilere destek vererek, Paris ve Cenevre'deki Jöntürkler'in Fransa Maşrık-ı Âzamının himayesi altına girdiklerini yazmaktadır.[87]

Abdülhamid Han da bu konudaki tespitini şöyle ifade ediyor: "Ahmet Celalettin Paşa'nın Mısır'da Ali Kemal Bey'den aldığı bir mektubu görmüştüm. Bu mektup her halde Yıldız evrakı arasında saklıdır. Kimin nereden para aldığını isim isim yazıyordu. Bu mektupta Dr. Abdullah Cevdet, Dr. İshak Sükuti, Dr. Bahattin Şakir, Dr. Nazım, Dr. İbrahim Temo'nun Fransız ve İtalyan localarına bağlı olduklarını ve bu locaların yardımı ile yaşadıklarını, hattâ memleketteki ailelerine dahi bu localar eliyle para gönderildiğini yazıyor ve bunların vesikalarını gönderiyordu.
Avrupa'da, Mısır'da çeşitli namlar altında çıkan gazeteler ve buralarda gezinen gizli cemiyetin adamları, daha önce de söylediğim gibi, memlekete ciddi bir zarar vermediler. Fakat Mason Locaları, bütün takiplerimize rağmen, «İttihat ve Terakki»ye bağlı subayları harekete geçirince, bu âvâre insanlar birer bayrak haline geldiler. İşte Jön Türk'ler ve İttihat ve Terakki Cemiyetinin hikâyesi de budur." [88]

Bunları idare eden İngiliz Masonluğunun Fransız kanadı, Osmanlıyı yıkmak için herşeyi yapıyordu. Dönmelerin hakim olduğu Selanik'te teşkilatlandılar. Dörtlü bir slogan buldular. Bu sloganlar Fransız ihtilalini yapan Masonların sözleri idi: "Hürriyet, müsavat, uhuvvet ve adalet", yani Özgürlük, eşitlik, kardeşlik ve adalet... Sloganlarını da Fransızca yazdılar. Liberte, Egalite, Fraternite ve Justice... Meşrutiyet yerine de Constitution (yapı, bina) kullandılar. Çünkü bu kelimeleri kullanmakla münevver(!) oluyorlardı. Bu duyguları istismar ettiler.[89]

"Jöntürkler Selanik'te bulunan ve kapitülasyonlar nedeniyle dokunulmazlıklara sahip olan İtalyan, İspanyol ve Fransız localarının bulunduğu mekânlarda toplantılarını rahatça yapmaktaydılar ve bu localara kayıt olmakla II. Abdülhamid karşısında güvenliklerini daha da artırmaktaydılar. Dönemin şahitlerinden Kâzım Nâmi de benzer şekilde, locaların hareket için ne kadar önemli olduğunu şu şekilde ifade etmektedir: "Mason locası, toplantılarımızı gizlemeye vesile oluyordu."

Yine aynı şekilde Makedonya'da birçok kazada kaymakamlık yapan ve Jöntürk Hareketi'ne mensup olan Süleyman Kâni de Selanik'te Masonlar'ın harekete yaptıkları yardımlardan bahsetmektedir.

Benzer bilgileri Tahsin Paşa da hatıratında vermektedir. Tahsin Paşa'nın yazdığına göre, "Selanik'te mason cemiyetine mensup ve maruf bir takım zevatın bunlara yardım etmekte oldukları ve masonluğun gayet hafive fakat son derece kuvvetli teşkilatından ihtilâlciler çok istifade" etmişlerdir.

İsmail Hami Danişmend, Jöntürk - Mason irtibatının çok farklı bir boyutuna işaret etmektedir. Posta-Telgraf Başkâtibi Talat Bey, AskeriRüşdiye Müdürü Tâhir Bey, Fransızca öğretmeni NakiBey, Mithat Şükrü ve Ömer Nâci Bey gibi Jöntürkler özellikle de 1904 yılından itibaren Mason localarında propaganda faaliyetlerine başladıktan sonra Osmanlı Hürriyet Cemiyeti'ni kurmuşlardır.

Şükrü Hanioğlu ise bu cemiyetin "iki önemli mason locası örgütlenmesine" dayandığını belirtmektedir. İleride görüleceği gibi, 1906'da kurulan Osmanlı Hürriyet Cemiyeti'nin kurulması, 1908 ihtilâli yolunda çok önemli kilometre taşlarından biridir. İtalyan Iacovella, eserinde İsmail Hami Danişmend'in verdiği bu bilgileri destekler veya daha doğru bir tabirle tamamlar mahiyette şu ilginç nokta üzerinde durmaktadır:

İtalyan masonluğunun Büyük Üstadı E. Nathan, yardımcısı E. Ferrari'yi, "Türkiye'deki locaların yirmi yıllık "uykularından" uyanmaları" ve bunları cesaretlendirmek için 1900 senesinin sonbaharında İstanbul, İzmir ve Selanik'e göndermiştir.

Bu ziyaretlerin ardından Makedonya locası yeniden canlandırılmıştır. Ferrari yıllar sonra vermiş olduğu bir konferansta, bu gezisi sırasındaki faaliyetlerini anlatarak, bunların neticesinde "Jön Türkler topluluğunun ajitasyon örgütünün ilk grubunun" kurulmuş olduğunu iddia etmiştir. İacovella bu bilgileri verdikten sonra kendi kanaatini belirtirken, Makedonya locasının canlanışı ile İttihâd ve TerakkiCemiyeti'nin doğuşu arasındaki bağlantının "olayların ve belgelerin ışığında, hiçbir kuşkuya yer bırakmadığı" şeklindeki ifadeye yer vermektedir.

Ferrari'nin belirttiği "ajitasyon örgütü" 1906 da kurulan Osmanlı Hürriyet Cemiyeti olsa gerekir. Nitekim Şerif Mardin'in de Jöntürkler arasında "siyasimasonluk" konusuna 1906'da rastlandığını ifade etmesi, bu bilgilerle paralellik arz etmektedir.
Bu yöndeki bilgilere bir destek de Alman Friedrich Wichtl'dan gelmektedir. Wichtl, Masonluk ve Masonlar'ın dünya siyasetindeki etkinliklerini ele aldığı kitabında Jöntürkler ve Jöntürk İhtilâli üzerindeki Masonlar'ın rolü hakkındaki şunları demektedir:
"Jöntürkler Sultan II. Abdülhamid'i çoktan devirmeyi kararlaştıran Masonlar'dan yardım görmüşlerdi. Rahatlıkla çalışabilecekleri ve yardım alabilecekleri pek çok Mason locası Selanik'te bulunmaktaydı. Bunlar Avrupalı diplomatların koruması altındaydı. Jöntürkler, ihtilâli hazırlayabilmek için bu localara girmişlerdi. Loca üyeleri, Jöntürklerin gizli komitesini kuvvetlendirmişlerdi.

Türk hükümeti, bu gizli faaliyetleri öğrenmesine rağmen, hafiyeler localara girme müsaadesine sahip olmadıkları için her hangi bir müdahalede bulunamıyorlardı. Jöntürkler, ihtiyaten İtalyan Elçiliği himayesinde olan İtalyan Büyük Şark locasına müracaat ediyorlardı. Bu arada pek çok Mason'un Jöntürk hareketine girmelerinden dolayı, İttihat ve Terakkihemen hemen sadece Masonlardan oluşur hale gelmişti. Bunlar arasında en önemli yerleri Yahudiler işgal etmekteydi. Bu gerçeklerden dolayı "Giornale d'İtalia" Masonluğu Jöntürk Hareketi'nin ana merkezi olarak adlandırmaktaydı. Makedonya kolordusundan pek çok subay da Mason olmuşlardı.

Mason üstadlarından Kemalettin Apak, Masonluk'un, İttihâd ve TerakkiCemiyeti'ne yapmış olduğu bu desteği "hizmet" olarak ifade etmektedir.

Kemal Karpat ise Mason localarının ve Selanik'te meskûn olan Musevilerin İttihâd ve Terakkİ'nin özellikle de "ideolojisi ve siyasetinin biçimlenmesinde" önemli rol oynadıklarını belirtmektedir."[90]

Paris'te yayınlanan Le Temps gazetesinin 20 Ağustos 1908 tarihli sayısında, Selanik'teki iki önemli İttihatçı, yani Refik Bey ve Binbaşı Niyazi ile yaptığı röportajda verilen bilgiler, masonluğun bu hareket içindeki etkisini gösteren bir başka belgedir.

Mülakatı yapan gazeteci İttihad-ı Terakki'nin 1905 ila 1908 tarihleri arasında masonluktan ne kadar yardım gördüğünü ve etkilendiği sorusuna verilen cevap ilginçtir ve şu şekilde özetlenebilir. "Masonluk ve bilhassa İtalyan masonluğu bize manen destek oldu. Selanik'te Müteaddit localar faaliyette idi. Hakikatte İtalyan locaları İttihat Terakki'ye yardımcı oldular ve bizleri korudular. Çoğumuz mason olduğumuz için genelde teşkilatlanmak için localarda toplandık. Üyelerimizi de genelde localardan seçmeye çalışırdık. Localardaki faaliyetlerimizden İstanbul şüphelenmeye başladı ve birkaç hafiye localara sızmayı başardı.[91]

"Baruh Kohen adındaki Volter'ci, özgür fikirli bir düşünür, 1880′den 1905′e kadar, Selânik'te bir havari gibi, fikir özgürlüğü vaaz etti. Havariliğini bazı arkadaşları ile kurduğu, İskoç Ritine bağlı bir İtalyan mason locasında sürdürdü. Bu loca bir kaç yıllık faaliyetten sonra kapandı. 1901 Kasım'ında "Macedonia Risorta" adıyla yeniden açıldı ve her inançtan insanları içinde topladı. İttihat ve Terakki'ye yataklık eden loca budur." [92]

İlhami Soysal da masonluk ile İttihatçılık arasındaki ilişkiye ayrıntılarıyla değinmiştir: "Selanik'teki Makedonya Rizorta Locası ve Veritas Locası başlangıçta içindeki Türkler azınlıkta olmasına karşılık giderek Türklerin denetimine geçmiş ve İttihat Terakki Cemiyeti'nin bir noktada kaynakları olmuşlardı. İttihat Terakki Cemiyeti'nin önderleri Talat Paşa, Mithat Şükrü Bleda, Kazım Paşa, Manyasizade Refik, Kazım Nami Duru, sonradan Muş milletvekili olan Binbaşı Naki, Drama Jandarma Komutanı Hüseyin Muhittin, Maliye müfettişi Ferit Aseo, Makedonya Rizorta locasındandırlar. Emmanuel Karasu, sonradan Bahriye nazırı olacak Cemal Paşa, Faik Süleyman Paşa, İsmail Canbolat, Gümülcine Mebusu Hoca Fehmi Efendi, Mustafa Doğan, sonradan Babıali baskınında vurulan Mustafa Necip ise Veritas locasında uyanmışlardır. Sonradan Sadrazam olacak Talat Paşa ile Binbaşa Naki Bey hem Makedonya Rizorta Locası'nda hem de bu Veritas Locası'nda çalışmalara katıldılar."[93]

"Selânik'te, 1903 Yılında tek olan "Macedonia Risorta" nın yanına, 17 Eylül 1904′te Fransız "Veritas", 1906′da İtalyan "Labor et Lux", 1907′de Yunan Büyük Doğusu'na bağlı "Philippos", İspanyol Büyük Doğusu'na bağlı "Perseverencia" ve Romanya Milli Büyük Locasına bağlı "Steaoa Saloniculiu" locaları kuruldu."[94]

Siyonistler ve Jön Türkler

İttihat Terakki Cemiyeti'nde önemli bir etkiye sahip olan gruplardan biri Selanikli Yahudi kökenliler, yani dönmelerdi. Bu isimler Abdülhamid'i devirmek için uluslararası finans çevrelerinden yardım sağlamaktaydılar. [95]

Siyonistler, Sultan II. Abdülhamid, Filistin'deki emellerinin önüne âdeta heykel gibi dikilip gerçekleşmesine müsaade etmeyince, Theodor Herzl liderliğinde onu tahttan indirme kararına varmışlar ve aynı amaç peşindeki İttihatçıların "1908 Meşrutiyet Hareketi" ile hemen arkasından tertipledikleri "31 Mart Vak'ası'nda" aktif görev alan unsurlardan birisi olmuşlardı. Abdülhamid, Herzl'i kovması münasebetiyle Başkâtibi Tahsin Paşaya söyledikleriyle sanki başına gelecekleri tahmin etmişti: "Göreceksin, beni bu adam devirecek. Eğer o deviremezse kimse beni deviremez." [96]

İttihat ve Terakki üyesi Avram Galanti şunları anlatıyor:
"Emaneul Karasu, Jön Türkler hareketine ilk iştirak edenlerden biri olmuştur. En mühim vazifesi, Selanik ile İstanbul arasındaki haberleşmeyi temin etmekti. Hükümetin hiçbir şekilde dikkatini çekmeden bunda muvaffak oldu ve cemiyete en çok hizmet edenlerden biri olmuştu. Nissim Ruso Jöntürkler ile münasebette bulunarak Siyonizm için çok büyük faydalı hizmetler ifa etmişti. Ruso, ahaliyi ihtilale devam etmek için ilan yaptırılanlardan biri, 23 Temmuz 1908'in sabahında bir kahveye giderek ahaliyi Abdülhamid aleyhine isyan etmeye açıkça davet eden ilk isyancı başı ve o günün akşamında ihtilal komitesinin arzularını tebliğ etmek için Hüseyin Hilmi Paşa'ya giden heyetin sözcüsü idi."[97]

" "Rafael Benuziyar, bir Yahudi olup Selanik'te eczacı idi. Onun eczahanesi Jöntürkler'in mülakat yeri idi. Nitekim bu kişi vasıtasıyla haberler gelir giderdi. Sonra 22 Temmuz akşamı yani Meşrutiyet'ten bir gün evvel duvarlara bildiri yapıştıranlardan biri olmuştur" diyerek Selanik Yahudiler'in Jöntürkler üzerinde ne derece tesirli olduğunu ifade etmiştir.

Avram Galanti bizzat kendi çalışmaları neticesinde Mısır'da Jöntürk hareketine destek verdiğini, bu cemiyetin İstanbul'dan kaçan Yahudiler'den teşükkül ettiğini ve isminin Mısır cemiyet-i İsrailiyesi olduğunu anlatıyor. Yahudiler Para ile satın alamadıkları topraklara, İttihad ve Terakki'nin kanunlarıyla burunları dahi kanamadan sahip oldular." [98]
"Türk masonları o kadar gafildiler ki, her masonun kendi milletine hizmet ettiği gerçeğinden habersizdiler. Mesela Yahudiler Filistin'de bir Yahudi devleti kurmak için masonluğu bir alet olarak kullanıyorlardı. Bunların başı Emanuel Carasso idi. Rumlar da Envar-ı Şark = Doğu'nun ışığı isimli Bizans Devleti'ni canlandırmaya yönelik bir loca kurmuş ve siyasi faaliyete girmişlerdi. Ermenilerin kurduğu Ser Locası ise , Bağımsız Ermenistan için çalışıyordu. Beyrut'taki mason localarına gelince: buradaki localar Hıristiyanlar'in yönetiminde idi. Arap ayrılıkçı hareketini tahrik eden bunlar, Araplar'ı Hiristiyanlar'la birlikte Türk hakimiyeti ve despotizmine karşı mücadeleye çağırıyordu."[99]

II. Meşrutiyet'in İlanı

Abdülhamid'e muhalif grupların arasında başı İttihat Terakki Cemiyeti üyeleri çekiyordu. İttihatçılar tarafından astırılan bildiriler Abdülhamid'e yapılan uyarılar niteliğindeydi. Bu bildirilerle Abdülhamid'e karşı savaş ilan edilirken, Makedonya ve Selanik'teki Mason localarının tam desteği alınmıştı. [100]

1908'de İttihat ve Terakki yanlısı bazı subaylar Manastır ve Selanik kentlerinde ayaklandılar.[101] II. Abdülhamid, 3 Temmuz 1908 tarihinde Resneli Niyazi Bey'in isyanıyla başlayan ihtilâl sürecinde birkaç başarısız karşı teşebbüsün ardından çok fazla direnmedi.[102] Gereksiz yere kan dökmemek için[103] 24 Temmuz 1908'de Anayasayı yeniden yürürlüğe koymak zorunda kaldı ve II. Meşrutiyet'i ilan etti. [104]

Abdülhamid, İttihatçıların tehditleri üzerine geri adım atmak zorunda kalmıştı. Çünkü bazı İttihatçılar, yanlarına Balkanlar'da yaşayan azınlıklara mensup askerleri alarak dağda kurdukları çetelerle devletin merkezleri olan Yıldız ve Babıali üzerinde baskı yapmaya başlamışlardı. İttihatçılar tarafından küstah bir dille çekilen telgraf neticesinde Abdülhamid'in Meşrutiyet'i ilan etmekten başka bir ihtimali kalmamıştı. Üstad-ı Azam Kemalettin Apak, bu olayın ayrıntılarını şöyle anlatıyor:
"Serez'deki Makedonya Locası'nın azasından olan Serez mutasarrıfı Reşit Paşa kardeşimiz, Meşrutiyet ilanı günü Serez'den İstanbul Yıldız Sarayı'na, İkinci Sultan Abdülhamid'e telgraf çekerek "iki saate kadar Meşrutiyet ilan edilmediği ve cevap verilmediği takdirde ahali tebdili biat edecektir" demişti. Abdülhamid bu telgrafı alınca telaşlanmış ve müsvedde halinde olan bu cevabı tebyiz bile ettirmeden her tarafa telgraf çektirerek İkinci Meşrutiyet'i tamim mecburiyetinde kalmıştır (Türkiye'de Masonluk Tarihi, Kemalettin Apak, s.39).[105]

"1908 yılında Abdülhamid'e zorla kabul ve ilan ettirilen İkinci Meşrutiyet'in nurlu meşalesini tutan eller ve öncüler birer masondu..." sözleri de Kemalettin Apak'a aittir.[106]

Tanzimat hareketiyle büyük mesafe kat eden masonluk İkinci Meşru­tiyetle hedefine ulaşmıştır![107]Necip Fazil Bey rahmetlinin ifadesiyle: "Meşrutiyet, bir takım fikirsiz Makedonya kabadayılarının ruhuna gem takmış ve kör hamlelerini istismara yol bulmuş teşkilâtlı Yahudilik, Masonluk ve Dönmeliğin eseridir!.." [108]

Meşrutiyetin ilanıyla birlikte 1908'le 1914 arası İstanbul, emperyalistlerin, mason örgütlerini kullanarak birbirlerini yedikleri bir savaş alanına dönmüştür. Paul Dummout bu konuda şunları yazar: "Fransız Obediyansına bağlı biraderler kendilerini göstermekte gecikmediler. 24 Temmuz 1908''de, yani anayasanın yeniden yürürlüğe girmesinden daha bir hafta geçmeden Prodos Locasının eski bir üyesi Marakyan, Grand Orient'a İstanbul'da bir loca'nın acilen kurulmasını dileyen bir yazı gönderiyordu. Orient'a gerekçe olarak da ihtilal hareketine İngiliz ve Almanların el koymasını gösteriyordu: "Mevcut Alman ve İngiliz locaları Türk gençliğine el koymadan önce onları Fransız bayrağı altında toplamanız gerekiyor. Alman politikasının kötü olduğunu bildikleri için canı gönülden iştirak edeceklerdir. Bu gençliğin bizim Doğu'nun ulusları içindeki büyük rolünü, gelişen yeni durumu göz önünde bulundurarak değerlendirmeliyiz... özgürlük ve yasal hakların özgürce kullanılması büyük bir sömürü alanı açacak. Fransa'nın bu ülkede (Türkiye) bir dakika kaybetmeden yerini alması gerekir... "[109]

1908 devrimi, büyük nispette Filistin emperyalizmi peşinde koşan Siyonizm'in de bir mahsûlüydü. Söz konusu tezi Yahudi kaynakları da te'yid etmektedir: "Türkiye'deki Meşrutiyet İnkılâbı'nı en çok alkışlayan ve destekleyen Siyonistler olmuştu." "Filistin'deki Siyonistler, Yafa şehrinde mavi ve beyaz bayraklarla yürüyüş yaparak Jön Türk İhtilâli'ni kutlamışlardı.
Meşrutiyetin ilanına en fazla sevinenlerin başında da Siyonistler geldi. Zirâ, 1904'te ölen Herzl'in sağ kolu Max Nordau, buna şöyle tercüman olmuştu: "Eğer Herzl olsaydı, hürriyetin ilanı için 'bu benim beraatım' derdi!" "[110]

"...24 ve 25 Temmuz'da Selânik'te yapılan büyük gösteriler sırasında bütün obediyanslara bağlı masonlar yan yana bayrakları ile sokaklarda yürümüşler ve herkesçe vatanın kurtarıcıları arasında alkışlanmışlardır. Aralarında en fazla alkış alanlar, başta Emanuel Carasso olmak üzere Macedonia Risorta locasının üyeleriydi. Programda Carasso'nun bir nutku da vardı"[111]

İttihatçılar İşbaşına Geçiyor, Kaos Başlıyor

Meşrûtiyetin İlânını tâkib eden günlerde birleştirici olduğunu İlân eden İttihatçılar, cemiyetlerinin ismini Osmanlı İttihat ve Terakki Cemiyeti olarak değiştirip, mason Prens Sebahaddİn grubunun mensub olduğu Teşebbüs-i Şahsive Adem-i Merkeziyet cemiyetiyle birleştiğini duyurdular. Partinin Selânik'teki merkez-i umûmiüyelerinden tamamı mason olan Ahmed Rızâ, Talât, Hüseyin Kadri, Hayri, Midhat, Şükrü, Habib, Enver, İsmâil Hakkı, Dr. Bahaeddİn Şâkir ve Nâzım beyler hükûmetin faaliyetlerini gözetlemek üzere İstanbul'a geldiler. Tecrübesizliklerinden dolayı kabİneleri doğrudan doğruya kurmak yerine, kontrol altında bulundurmayı tercih ettiler

4 Ağustos 1908'de kurulan meşrûtiyetin ilk kabİnesi olan Saİd Paşa hükûmeti, İttihat ve Terakkİnin baskısına dayanamayarak 13 Ağustosta çekilmek zorunda kaldı

İkinci defâ kurulan Said Paşa hükûmeti ise beş gün dayanabildi. İttihat ve Terakki iktidar olmamıştı ama hükûmeti ve hükûmetin icrâatını kendileri tâyin ediyordu.

21 Ağustosta İttihat ve Terakkinin baskısıyla Kâmil Paşa hükûmeti kuruldu. Hükûmetlerdeki istikrarsızlık, İttihat ve Terakkinin devlet otoritesini ve bütünlüğünü bozmaya yönelik faaliyetlerini fırsat bilen Bulgarlar, 5 Ekimde bağımsızlık İlân ettiler. Ertesi gün Avusturya, Bosna-Hersek'i ilhâk etti. 6 Ekim'de Girid, Yunanistan'a bağlandı.

İttihat ve Terakki Bölünüyor

Meşrûtiyetin İlânından sonra ülkeye dönen Prens Sebahaddİn Bey grubu, İttihat ve Terakki ile birlikte hareket etmeyi reddederek kendi görüşleri doğrultusunda faaliyet göstermeye başladı. 18 Ekim-8 Kasım 1908 târihleri arasında İttihat ve Terakkinin kongresi gizli olarak toplandı ve cemiyetin siyâsifırka (parti) hâline geldiği İlân edildi.

Gayri müslim ve Türk olmayan unsurların da desteğiyle, 1908 yılı sonlarına doğru yapılan seçimi İttihat ve Terakki kazandı."[112]

İttihat ve Terakki Hükümet'e

Emanuel Carasso, Nesim Ruso, Nesim Mazliyah 1908 seçimlerinde Meclis-i Mebusan'a seçilmiş ünlü siyonist ittihatçılardı. Ve bu kişiler siyonistlerin Osmanlı şubesini de açan kişilerdi. [113]
Emanuel Carasso, Selanik'teki Mason locasının Üstad-ı A'zamı, İtalyan tabiiyetine bağlı bir Yahudi ve Osmanlı mebusu idi. Talat Paşa, Cavid ve Cahid Beyler ve benzeri kişileri mason usulü vaftizleyerek masonlaştıran adamdır. Siyonizm'e hizmet etmiş ve Osmanlı mebusluğu maskesi altında icra-ı faaliyet göstermiştir.[114]

17 Aralık 1908'de Sultan İkinci Abdülhamİd Han'ın konuşmasıyla yeni seçilen meclis-i meb'ûsan açıldı. Sadrâzam Kâmil Paşanın hükûmette bâzı değişiklikler yapması İttihat ve Terakkinin Bâbıâlİ'ye karşı sert tepkiler göstermesi sebebiyle, İttihat ve Terakki ile Sadrâzam'ın arası iyice açıldı. 14 Şubat 1909'da meclis-i mebûsânda yapılan güven oylamasıyla, Ahmed Rızâ, Talat, Câvit ve Enver Bey gibi ittihatçıların faaliyetleri sonucu Kâmil Paşa hükûmeti düşürüldü. Sadrâzamlığa mason Hüseyin Hilmi Paşa getirildi.[115]

Dünya Siyonist Teşkilatı başkanı David Wolfsohn, bu dönemde İstanbul'a gelerek İttihatçılar nezdinde, Abdülhamit'in koyduğu, Filistin'e göç yasağının kaldırılması yönünde girişimlerde bulunacak ve netİcede mason Sadrazam Hüseyin Hilmi Paşa, Mayıs 1909'da göç serbestiyetini tanıyacaktı. Mason-siyonist İttihatçılar Emanuel Carasso, Nesim Ruso, Nesim Mazlıyah'ın bu konuda büyük gayretleri olmuştu. Dahası, İttihatçıların başını çeken Ahmed Rıza, Enver Paşa, Talat ve Nazım Beyler de Filistin'e Yahudi göçünün Osmanlı'ya yarar sağlayacağı gibi garip kanaatler taşıyorlardı. [116]

Ahmet Rıza "Rusya'dan olsun, Romanya'dan olsun Yahudileri karşılamaya hazırız; yeter ki onlar sermayelerini alarak ülkenin ekonomisine katkıda bulunsunlar" [117] diyordu.

31 Mart Hadisesi ve Abdülhamid'in Tahttan İndirilmesi

Siyâsirakiplerine karşı tedhiş yoluna başvuran İttihatçılar, SerbestiGazetesi başyazarı Hasan Fehmi'yi Sirkeci Postahânesi yanında esrarlı bir şekilde öldürttüler. Hasan Fehmi'nin cenâze töreni İttihatçıların aleyhinde bir gösteri mâhiyetinde cereyân etti.[118]

İttihat ve Terakkinin ordu içinde kendisine karşı olan, milletini, dİnini ve vatanını seven subayları, orduda gençleştirme bahânesiyle tasfiye etmesi orduda huzursuzluklara yol açtı. Pâdişâha ve hilâfet makâmına karşı olan saygısız hareketleri de, sağduyu sâhibi Müslüman ahâlide nefret uyandırıyordu.[119]
Derviş Vahdeti'nin yayımladığı ve yer yer Prens Sabahaddin'in ademi merkeziyetçi görüşlerine de yer veren Volkan Gazetesi, İttihad-ı Muhammedi Cemiyeti'nin yayın organı durumuna geldikten sonra özellikle din adamları ve İttihat ve Terakki'nin uygulamalarından zarar gören alaylı subaylar üzerinde etkili oldu.[120]

Bu gelişmeler üzerine İttihat ve Terakki, Pâdişâha sâdık Birinci Orduya güvenmeyerek Selânik'teki Üçüncü Ordudan avcı taburları getirtti.[121] Fakat şeriatı korumak adına İstanbul'a getirilen Avcı Taburları, ülkede Şeriat hükümlerinin uygulanmadığını, subayların dinlerine, imanlarına küfrettiklerini, "Askerin namazı talimdir" diyerek namazdan, "Pislik her yerinizden çıkmadı ya" diyerek gusülden men edildiklerini de görünce(!) 12 Nisan'ı 13 Nisan 1909'a bağlayan gece İstanbul'da subaylarına karşı ayaklanma çıkarttılar. (Rumi takvimle 31 Mart günü patlak verdiği için bu ayaklanma 31 Mart Olayı olarak bilinir) . Sonradan öğrenileceğine göre bu isyancı askerilerin arasında kıyafetlerini değiştirip asker kılığına girmiş bazı dönme subaylar da yer almıştır. Enteresandır ki böyle bir kargaşa ortamında ortalığı yatıştıracak subayların hiçbirisi meydanda yoktur. Çünkü subay kadrosu içinde egemen olan İttihat ve Terakki'nin de istediği zaten böyle bir kargaşadır. [122]

"Askerler kendilerine önderlik eden din adamlarının peşinde Heyet-i Mebusan'ın önünde toplandılar ve ülkenin şeriata göre yönetilmesini istediler. Yine ilginçtir ki, mason Hüseyin Hilmi Paşa hükümeti de ayaklanmacılarla uzlaşma yolunu seçti ve hükümet üyeleri tek tek istifa etti.

Aradığı fırsatı bularak İstanbul'un denetimden çıktığını gerekçe gösteren İttihat ve Terakki asıl güç merkezi olan Selanik'teki 3. Ordu'yu harekete geçirdi."[123] Bulgar, Sırp, Yunan, Arnavud yağmacılar da Hareket Ordusu'nun içinde yer alıyordu.

Komutanı Mahmut Şevket Paşa olan bu orduda Mustafa Kemal de kurmay heyetinde görevli olarak bulunuyordu.[124] Oyunu sezen Sultan İkinci Abdülhamİd Han Müslüman kanı dökülmemesi için sıkı emir verir. 23 Nisan'ı 24 Nisan'a bağlayan gece İstanbul'a girmeye başlayan Hareket Ordusu kumandanları, doğru Yıldız Sarayı'na geldiler. Hazİneyi, asırlardan beri toplanmış olan kıymetli yâdigârları ve dünyânın en zengin kütüphânelerinden olan saray kitaplığını yağma ettiler.[125]

Ayaklanmanın bastırılmasından sonra sıkıyönetim ilan edildi ve ayaklanmacıların önderleri(!) divan-ı harpte yargılanarak ölüm cezasına çarptırıldılar. Muhalefet hareketi önemli kayıplara uğradı. Ama en önemli gelişme, Meclis-i Umumi Milli adı altında birlikte toplanan Heyet-i Mebusan ve Heyet-i Ayan'ın 27 Nisan'da II. Abdülhamid'in tahttan indirilmesini, yerine V. Mehmed'in geçirilmesini kararlaştırmasıydı.[126]

Abdülhamid'in tahttan indirildiğine dair kararı kendisine bildirmek için dört kişi belirlenir: Yahudi asıllı mason Emanuel Carasso, Arnavut ayrılıkçı Esat Toptani, Rum asıllı Aram Efendi ve mason olan Gürcü Arif Hikmet Paşa...[127]

Tarihçilerin kaydettiğine göre bu tahttan indirme olayında II. Abdülhamit'in en çok gücüne giden olay, Halife-i Müslimİn olan bir padişaha tahttan indirildiğini, bir Yahudinin, bir Rumun, bir Arnavutun haber vermesidir. O padişah ki, birkaç yıl önce Yahudilerin, Osmanlı Devleti'nin tüm borçlarını silme karşılığında, Filistin'de yerleşme taleplerini reddetmiştir.[128]

İttihat ve Terakki ileri gelenleri, Sultan İkinci Abdülhamİd Hanı lekeleyecek bir suç bulamadılar. Milletin, hükümdârı saydığını görerek öldürmeye de cesâret edemediler. Hemen o gece kurmay binbaşı Fethi Okyar'ın emrinde olarak trenle Selânik'e götürdüler. Oradaki Alâtini köşküne hapsettiler.[129]

İhtilâlci Masonluk böylece Osmanlı Devleti'nde de kazanmıştır.

Hiç şüphe yoktur ki 31 Mart ayaklanmasını, Abdulhamid'e Filistin nedeniyle husumet besleyen Siyonistler, Yahudi kontrolündeki İngiltere ve mason locaları üzerinden kontrol ettikleri İttihat ve Terakki birlikte gerçekleştirmiştir.

1909 yılının Mayıs ayında, II. Abdülhamid Han'ın tahttan indirilmesinin hemen akabinde İtalyan Masonluğu üstad-ı Azamı Jön Türkler'e daha sonra Roma'da "Rivista Massonica" dergisinde tamamı yayınlanacak bir kutlama mesajı göndermiştir. O zamanın İtalyan Mason Locaları üstad-ı azamı Ettore Ferrari, Osmanlı İmparatorluğu'nda meydana gelen değişimi büyük bir hayranlıkla izlerken şu sözleri sarf etmekteydi: "Selanik ve İstanbullu sevgili kardeşlerim, Masonlar'ın misyonunu fevkalade bir şekilde yerine getirirken, isminizi tarihe yazdınız."[130]

Türkiye Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Locası Üstadı ve locanın resmi yayın organı Tesviye Dergisi'nin editörü Celil Layiktez, 2008 yılında dünya masonlarına 'İslam Ülkelerinde Masonluk' başlıklı İngilizce bir makale yayınladı. Makalesinde, Osmanlı Devleti'nde masonluğun nasıl kökleştiğini anlatan Layiktez, 2. Abdülhamit'in tahttan indirilmesine giden süreçte masonların oynadığı rolü değerlendirerek "Hareket Ordusu, masonlar tarafından örgütlendi ve yönetildi" diye yazıyordu. Layiktez, ayrıca "Sultan Abdulhamit'e tahttan indirildiğini tebliğ eden heyettekilerin tamamı masondu" diyerek biraderleri adına darbeye sahiplendi.[131]

Sultan Abdülhamid'in tahttan indirilmesinden sonra Selanik'teki Yahudi gazeteleri, "Israil'i ezen" sultandan kurtuldukları için sevinçli yazılar yazdılar. Zira, Abdülhamid, Siyonist lider Theodor Herzl'in Musevilere kırmızı pasaport isteğini iki defa reddederek, siyonistlerin Filistin'deki emellerine mani olmuştu. Sultan Abdülhamid'in tahttan indirilmesinden sonra Hamburg'daki 9. Siyonist Kongresinde Yahudi başarısının doğurduğu sevinçle kutlanmıştı.[132]

"31 Mart'ın sahneye konmasında en fazla çabayı, İttihatçıların "akıl hocası ve hâmisi" olan, Selanikli (Rizorta Mason Locasının Üstatı Azamı) Yahudi asıllı Emanuel Carasso'ya düşmüştü. Carasso'nun yüklendiği misyonla alakalı "Avcı Taburlarında Mızıkacı" olan görgü şâhidi Mustafa Turan, şu müthiş bilgileri vermektedir: "Emanuel Carasso, İtalyan Bankasından aldığı 400 bin liralık altını dört teneke içerisinde Metroviçeli (Necip Draga) isminde zengin bir adama vermiş, o da İttihat Terakki'den Eyüp Sabri Bey'e iletmişti. Bu para 31 Mart'ın tertibinde sarf edildi. Emanuel Carasso, bu hâdiseyi müteaddit defalar iftihar makamında, "Sultan Hamid'e 5 milyon altına yaptıramadığımız işi biz İttihatçılara 400 bin liraya yaptırdık" diye övünmüştür."

Cevat Rifat Atilhan ise, Siyonistlerin 31 Mart'taki rolüyle ilgili şu mühim malumatı aktarmaktadır: "New York'taki B'nai B'rith Servisi (Siyonist kuruluş), asıl ismi Grunzenburg olan Mikael Brodin ile 45 Siyonisti, 22 Şubatta İstanbul'a gitmek üzere yola çıkarmıştı ki, hoca kıyafetine girerek ihtilâlde en faal grup bunlar olmuştur." "[133]

İlk zamanlarda İttihad ve Terakki komitesi üyesi olan ve daha sonra onlara karşı cephe alan Miralay Sadık Bey, İttihadçıların safında olduğu dönemde İttihad ve Terakki komitesinin kongresine gönderdiği raporunda, "Sultan Abdülhamid'i hal' ettik ama bunun birkaç türedinin sivrilmesi ve halkın da yeni baştan bu türedilerin esiri olması için yapmadık. Bugün Siyonistler nazarında Osmanlı Devleti'nin çökmesi, hiç değilse Kudüs'ün ve Filistin'in bizden kopması istenmektedir. Masonlar da onlarla beraberdir. Buralarda bir Yahudi hükümeti kurmak istiyorlar"[134] diye feryat ediyordu ama ne çare ki ba'del harab-ül Basra.

İttihad ve Terakki komitesi, İhtilalden sonra da geniş ölçüde Mason ve Yahudi karakterini muhafaza etmişti. Meclis'i Mebusan reisi Ahmet Rıza Bey'in yemin sırasında, Anayasının koyduğu "Allah" lafzını kullanmayı reddetmesi bunun tezüharüdür. [135]

Yahudi diasporasının Abdülhamid'e güttüğü kin o kadar derin ve köklüdür ki, Guantanamo'da aylarca esir kalan İbrahim Şen,kendisiyle yapılan bir gazete söyleşisinde ilginç itiraflarda bulunarak Guantanamo'daki sorgulara İsrailli hahamların da katıldığını söylemişti. İbrahim Şen sorgulardan birisinde Yasef isimli bir Yahudi komutanın vücuduna elektrik verirken kendisine, "Türk terörist, merak etme az kaldı. Irak, İran ve Suriye'den sonra sıra Türkiye'ye de gelecek. Kadınlarınız hizmetçilerimiz, erkekleriniz de kölelerimiz olacak. İstanbul'a geldiğimizde ilk olarak dedeniz Abdülhamid'in mezarını ateşe vereceğiz" dediğini aktarıyor.[136]

İttihat Terakki Terörü

Bu olaylar sırasında Hüseyin Hilmi Paşa istifâ edince Tevfik Paşa sadrâzam oldu. 31 Mart Vak'asından bir gün sonra Adana'da Ermeni ihtilâli oldu. Müslümanların mallarına, canlarına, ırzlarına saldıran Ermeniler; İttihat ve Terakkinin seyirci kaldığı hâdiselerde 1850 Müslüman-Türk'ü öldürdüler.[137] Halkın bir araya gelmesiyle Ermeni isyânı bastırıldı. Adana'ya vâli tâyin edilen İttihat ve Terakki ileri gelenlerinden mason Cemâl Paşa da, Avrupalılara şirin görünmek için Ermenilerle birlikte hareket ederek yüzlerce Müslümanı asıp kesti.

31 Mart vakasından ve Sultan İkinci Abdülhamİd Han'ın tahttan indirilmesinden sonra duruma hâkim olan İttihat ve Terakki, bütün fırkaları lağvederek muhâlif olanları tevkif ettirdi.

İki sene örfiidare (sıkı yönetim) ilan edilerek, darağaçları kuruldu. Askerimahkemelerdeki subayların çoğu farmasondu. Bu arada hiçbir kabahatleri olmadığı hâlde, sâdece cemiyete karşı oldukları zannedilen birçok zâbit de tutuklanarak Bekirağa Bölüğüne hapsedildi. Kendilerine göre suçlu görülenlerin yanında suçsuzlar da İdâm edildi. Eski devre âit devlet adamlarından pek çok kimse çeşitli yerlere sürüldü.[138]

"Meclis'e verilen emirle çok sıkı bir basın kanunu çıktı ve Selanikli bir Yahudi Basın Bürosu Müdürü yapıldı. İstediği gazeteyi "yeni rejimi tenkit -ki buna gericilik deniliyordu-" suçuyla kapatabiliyor, sahibini veya yazı işleri müdürünü askerimahkemeye sevk edebiliyordu.
Devlet tamamıyla Yahudi ve Masonların eline geçti. Osmanlı Telgraf Ajansı Bağdatlı bir Yahudi emrinde başlatıldı. Selanikli bir Yahudi'nin Adalet Bakanlığı'na danışman getirilme teşebbüsünde bulunuldu. İstanbul'daki İttihat ve Terakki Başkanı Selanikli bir Yahudi ve masondu. Başka bir Selanikli Yahudi mason belediye başkanı oldu. Mısırlı mason Prens Halim Paşa, belediye başkan yardımcısı oldu. Ayni zamanda eski polis teşkilatının yerine polis ve jandarmayı kontrol eden teşkilatın başına da Selanikli bir mason Yahudi getirildi."[139]

İttihat ve Terakki erkânının devlet işlerini doğrudan doğruya ellerine almak istemeleri üzerine, 14 Nisan 1909'da Tevfik Paşa sadrâzamlıktan istifâ etti. Yerine Hüseyin Hilmi Paşa tekrar sadrâzam oldu.

İttihat ve Terakkinin ileri gelenlerinden genç, tecrübesiz ve mâcerâcı Talat Bey de, bu kabİnede dâhiliye nâzırlığına getirildi. İttihat ve Terakkinin keyfibaskılarına dayanamayan Hüseyin Hilmi Paşa, 7 ay 24 günlük bir iktidârdan sonra tekrar istifâ etti. [140]

"Bu arada eski İngiliz locası La Turquie'ye yeni yeni kişiler gelmeye başladı. Bu yolla bir İngiliz teşkilatına girdikleri telkin ediliyor, İngiltere kralının bu locayı desteklediği belirtiliyordu. İttihatçıların ordu üzerindeki nüfuzunu muhafaza edebilmesi için, subaylar, bilhassa genç subaylar mason yapılıyordu. Bu subaylar Makedonyalı Niyazi'nin doğum yeri olan Resne'den alınan isimle Resna locasına katılıyordu. Cemiyetin (İttihatçıların) milletvekili ve senatörlerinin çoğu ise İçişleri Bakanı Talat Bey ve Maliye Bakanı Cavit Bey'in mensup oldukları La Constitution locasına katılıyorlardı. Bazı muhalif milletvekilleri, bilhassa Araplar, kenara itildiklerini politik entrikalardan uzakta kaldıklarını fark edince Uhuvvet-i Osmaniye, Muhibban-ı Hürriyet gibi localara girdiler. Ayrıca Arnavtuluk'taki bir milyona yakın Bektâsizaten masonluğa yakın teşkilat ve düşünce sahibi idi ve mason olma isteğini gerçekleştirdiler. İstanbul'daki ve diğer yerlerdeki bütün mason locaları, Selanik ve Makedonya'daki farmason ağı gibi temel olarak Yahudiler tarafından yönetilmektedir. Diğer unsurlar yoktur."[141]

Sultan ikinci Abdülhamid hanın tahttan indirilmesiyle din işlerine de fesat karıştı. İttihat ve terakki fırkasına kayıtlı olan cahiller, hatta masonlar, din işlerinde yüksek mevkilere getirildi. İlk iş olarak, sultan Abdülhamid Han'ın son Şeyh-ül-İslamı Muhammed Ziyaüddin efendi, vazifesinden alındı. Bu yüksek makama 1910'da Musa Kazım efendi getirildi. Bu zat, koyu ittihatçı ve mason idi. Bunun gibi, İslamiyet'e uymayan hareketlerinden ve sapık yazılarından dolayı ikinci Abdülhamid Han tarafından Irak'a ve Fizan'a sürülmüş olan bölücü kimseler, İstanbul'a getirilip, kendilerine din işlerinde vazifeler verildi. Bu cahil ve partizan kimseler, bozuk, sapık din kitaplarının yazılmasına, yayılmasına, önayak oldular.[142]

Mason olan Musa Kazım Şeyhülislamlık görevine getirildiğinde Şair Eşref gerek Jöntürkler'e, gerekse İttihat ve Terakki Cemiyeti'ne Yahudi kökenlilerin hakimiyetini dile getirmek için çok anlamlı bir dörtlük söylemiştir. Bu dörtlüğünde şöyle diyor:

"Avdetiler ile hükümetimiz,
Benzedi devlet-i Yehuda'ya,
Bab-ı fetvayı da çıfıtlık edip
Verdiler en-nihaye Musa'ya"

Açıklaması:
"Hükümetimiz Dönmeler yüzünden, adeta Yehuda devletine dönüştü.
Fetva makamını da Yahudilerin kontrolüne sokup, sonunda Musa'ya verdiler."

Sadâret makâmına getirilen Roma sefiri mason Hakkı Paşa kabİnesinde, hareket ordusunun diktatör kumandanı Mahmûd Şevket Paşa, harbiye nâzırı olarak vazİfe aldı.
Muhaliflerine karşı sert tedbirler alan ve tedhiş yollarına başvuran İttihat ve Terakki, Sadâ-yı Millet Gazetesi başyazarı Ahmed Samim'i de sokak ortasında öldürttü.

Sultan İkinci Abdülhamİd Hanın Balkan siyâsetinin esâsı olan Bulgar ve Rum kiliseleri arasındaki rekâbete son veren İttihat ve Terakki, güyâ Makedonya'daki unsurlar arasındaki ihtilâfı gidermek bahânesiyle kiliseler kânûnunu çıkardı. Netİcede Bulgar, Yunan ve Sırp unsurları arasında hiçbir ihtilâf bırakmayarak, bunların Osmanlı Devleti aleyhine Balkan ittifâkı kurmalarına yol açtı.

1 Nisan 1910'da Arnavutluk ayaklanması çıktı; 9 Mayıs 1910'da da Girid meclisi, Yunan kralına bağlılık yemİni etti. [143]

Türk Büyük Locası Yeniden Yapılanıyor

Meşrutiyet'in ilanından sonra masonların yapmış oldukları propagandalar sayesinde devlet kademesinde mason olmayanların Avrupa ülkelerinde itibar görmeyeceği inancı yaygınlaşmıştı.

Ayrıca memleketin her yerine, Elazığ'dan Malatya'ya varıncaya kadar İttihat Terakki kanalıyla localar açılır olmuştu. Az zamanda yalnız İstanbul'da 24 loca açılmıştı. Bütün memleketteki locaların sayısı 58'e ulaşmıştı (Türkiye'de Masonluk Tarihi, Kemalettin Apak, s.39).

Ancak mason localarında bir karmaşa vardı, yeniden düzenlenmesi gündeme geldi.

Yüksek Konsey'in Kurulması (Şurayı Ali Osmani):

Eski ve kabul edilmiş İskoç Riti'nin bazı yüksek konseylerinin 1907 yılında Brüksel'de toplanan konvanında Osmanlı Yüksek Şurası'nın yeniden canlandırılması kararlaştırılmıştı ve gerekenin yapılması için Mısır Yüksek Konseyi görevlendirilmişti. Konsey ise Mısırlı Prens Aziz Hasan Paşa'yı yetkilendirmişti. Ayrıca Belçika Yüksek Konseyi üyelerinden Joseph Sakakini de Aziz Hasan Paşa'ya yardımcı olmak üzere görevlendirilmişti.

Meşrutiyetin ilanından sonra çalışmalarına başlayabilen Aziz Hasan Paşa ve Joseph Sakakini, ulusal alt yapıyı kurmak için çoğu Osmanlı Meclisi Mebusanı üyelerinden olan 12 yüksek dereceli masonun ritin 33 ve sonuncu derecelerini almalarını sağladı. 3 Mart 1909'da Şurayı Ali Osmani yeniden örgütlendi. "Amir-i Hakim-i Azam" (komandör) olarak Aziz Hasan Paşa seçildi. Diğer kurucular arasında Mehmet Talat Sai Paşa, Davit J. Kohen, Mithat Şükrü Bleda, Rıza Tevfik Bölükbaşı, Maliye Nazırı Mehmet Cavid, Fuat Hulusi Demirelli vardı. Böylece örgütlenmeyi sağlayacak ilk adım atılmış oldu. [144]

Türk Ulusal Obediyansının Kurulması(Maşrık-ı Azam-ı Osmani):

Yüksek Konseyin Ulusal Obediyansın kurulması Osmanlı Yüksek Şurasının çağrısıyla olmuştur. 1 Ağustos 1909 tarihinde yapılan toplantıya 7 yerli locanın temsilcileri ile İstanbulda çalışan yabancı locaların temsilcileri katılmış, Maşrık-ı Azam-ı Osmani kurulmuştur. Maşrık-ı Azam-ı Osmani bundan üç ay sonra da Şuray-ı Aliyi Osmani'ye bağıtlanmıştır. Bu anlaşma uyarınca Şuray-ı Aliyi Osmani, Maşrık-ı Azam-ı Osmani'yi masonluğun ilk üç derecesinde yapılacak çalışmaların tek düzenli ve egemen yönetici otoritesi olduğunu kabul etmiştir.[145]

Maşrık'ı Azam-ı Osmani Heyeti'nde (Büyük Loca Yönetim Kurulu) görev alan bazı ünlü masonlar şunlardı: Talat Paşa (Büyük Üstat), General Galip (Büyük Üstat Yardımcısı-Kaymakam),Dr. Mehmet Ali (Büyük 1nci Nazır), Edvard De Nari (Büyük 1nci Nazır yardımcısı-Bisanzio Risorta Saygıdeğeri), Osman Fehmi (Büyük 2nci Nazır), Nadra Moutran (Büyük 2nci Nazır yardımcısı), Rıza Tevfik (Büyük Yasalar Sözcüsü), M. Noradungyan (Büyük Yasalar Sözcüsü yardımcısı), Osman Talat (Büyük Sekreter), Casanova Solon (Büyük Sekreter yardımcısı), Dr. Modiano (Büyük Hazine Üstadı), Dr. Suhami (Büyük Yardım Üstadı), Rafael Ricci (Büyük Tören Üstadı), Algrante Viktor ve Tevfik Bey (Büyük Soruşturucular)[146]

İstanbul'da çalışan İngiliz Obediyansına bağlı masonlar ise Osmanlı Masonluğunun oluşum çabalarından rahatsız olmuş, hiç bir katkı sağlamamışlardır. 1. Dünya Savaşı sonrasında ise, Türk Locaların çalışmalarına gelmeyi de kesmişler, hatta İstanbul'da İngiliz Obediyansına bağlı locaların çalışmalarına da katılmaz olmuşlardır.[147]

Sebebi de, İngiliz-Yahudi ortaklığının yıllarca uğraşarak mason localarıyla İmparatorluğu kendi emperyal amaçlarına uygun bir konuma getirmeye çalışmasına rağmen hasatı Almanların kaldırmasıdır. İttihatçıların subay kadrolarının Alman politikalarını kendileri için ehveni şer görerek İngilizlere karşı tavır almaları, İngiliz masonlarının biraderlik ilişkilerini bir kenara atarak gerçek yüz ve niyetini ortaya çıkartmalarını sağlamıştır.

İngilizler Osmanlı masonlarının bu tavrını tüm alanlarda yanıtladılar; bu yanıtlardan biri de Türk Suprem Konseyi (Yüksek Konsey) ile Büyük Locasını "düzensiz" sayarak tanımamalarıdır. Bu tavır Türk masonlarını dünya mason hareketinin dışında bıraktı ve yalnızlığa mahkum etti.

Türk masonları içine yuvarlandıkları yalnızlığı yıllarca belli etmemeye çalıştılar. İngilizlerin Türk mason örgütlerini "düzensiz" kabul etmelerinin biricik nedeni, İttihatçıların 1910'lardan sonra politika değiştirerek, İslâmcı ve Türkçü politikalara yönelmeleri, Teşkilat-ı Mahsusa ile Kuzey Afrika'dan Hindistan'a kadar geniş bir coğrafyada Anglosaksonları vurmalarıdır.

İttihat Terakki içerisinde maliye nazırı Mehmet Cavit'in (Yahudi dönmesi) başa geldiği gibi bu politikaları değiştirmek istedi ise de bir şey yapamadı. İngilizler Türk masonlarını Türk Ordusunu denetleyemedikleri için cezalandırıyordu; Türk masonları kendilerine verilen temel görevi başaramamışlardı, cezalandırılmaları gerekirdi ve cezalandırıldılar. [148]

Orhan Koloğlu bu noktada şu önemli tespiti yapıyor:

"Masonluğun, fikirlerin popülarize edilmiş şeklinden ileri gidememiş olan İttihatçıların doktrin ihtiyacını ilk adımda karşılaması doğaldı. Gerçekten akılcılık, özgürlük, insanlık, kardeşlik ve hoşgörü İttihatçıların da işini görecek, Osmanlı'yı parçalamadan vatan ve devleti kurtarmanın formülü olabilecekti. Özellikle Masonluğun savaş ve şiddete karşıtlığı, İttihatçıların da işine uygundu. Böylece, "Anasır" arasında birleştiricilik, bütünleştiricilik rolünü üstlenebilirdi... Masonluğun temsil ettiği beynelmilelciliğin (Balkan Savaşı sayesinde) iflâsıyla "İttihad-ı Anasır" suya düşünce, İttihatçılara ulusçuluğa yönelmekten başka seçenek kalmadı."[149]

İttihat Terakkideki Türkçülüğü Cumhuriyetle de bağlantılı olduğu için yazı serimizin 4. bölümde ele alacağız.

Trablusgarp İtalyanlara Nasıl İkram Edildi?

İtalyan masonlarının Türk masonlarla birlikte Libya'nın İşgalini hazırlamaları çok dramatiktir. " 24 Temmuz 1908 devriminden hemen sonra, 33. Dereceden Büyük Üstat olan Yahudi kökenli Metr Salem adlı mason İtalya'ya gider. Orada Roma belediye başkanı olan; yine Yahudi kökenli 33. Dereceden mason Nathan'ın başkanlığındaki bir İtalyan heyetiyle gizli toplantılar yapar. Metr Salem İtalyan Hükümeti'nin ödediği on binlerce altın liranın bir kısmı ile İstanbul'a döner. Bu altın liraları kimlere dağıtır bilinemez ama Metr Salem istediklerini elde eder; çünkü İstanbul'da masonlar bir kez daha devleti işgal etmişlerdir. Trablusgarb'daki askerlerin silahları tüfeklerine kadar tamir ve bakım için İstanbul'a getirilir; askerlerin de büyük bir kısmı Yemen'e gönderilir (Bu sırada, harbiye nâzırı olan Mahmûd Şevket Paşa'nın emriyle). Trablusgarb'da ağır silahları olmayan bir avuç asker hazır kalır; artık her şey hazırdır. İtalyanların bile korkmadan savaşabileceği bir ortam hazırlanmıştır. Bu durumun doğuracağı yıkımı, durumu gören Trablus valisi ve komutanı İbrahim Paşa İstanbul'a anlatmaya çalışır ama sonuç alamaz. Şeyh'ül İslam Cemalettin Efendi anılarını derlediği kitabında bu olayı şöyle anlatır: "İbrahim Paşa, bu olaydan doğacak zararları İtalya'nın Trablusgarb hakkındaki niyet ve teşebbüslerini bütün açıklığıyla harbiye nezaretine duyurarak oradaki askerin naklinin, Trablusgarb 'ın İtalyanlara tesliminden başka bir şey olmayacağını bildirdi, feryat ettiyse de kimseye dinletemedi.Polazzo Guistiniani'nin (İtalyan Mason Topluluğu) Büyük Üstadı Ettore Ferrari 1908 devrimini kutlar bayram yaparken, ihtilalcilere ve Türk halkına Rivista Massonica (Mason Dergisi) övgüler yağdırmış, masonların Türklere yaptığı iyilikleri sayıp dökmüştü. İki buçuk yıl sonra 33. Dereceden mason İtalyan Meşrikı Azamı aynı Ettore Ferrari, İtalyan askerlerinin Trablusgarb'a çıkarma yaptıkları, İtalya ile Osmanlı İmparatorluğunun savaşa girdiği 29 Eylül 1911 tarihinde gene bir bildiri yayınlıyor ve şunları söylüyordu:"Vatanın renkleri (bayrak) Trablusgarb'a doğru yelken açıyor. Yöneticilerin icraati hakkında tüm biraderlerin her zaman saygılı olan kişisel düşünceleri ne olursa olsun, ülkenin büyüklük, güçlülük ve özgürlük idealini her şeye yeğleyen masonluğun görevi sivil egemenlik ve insancıl gelişme mücadelesinde görev alan üç renkli bayrağımızın zafer güneşiyle kucaklaşmasını umarak, dingin bir ruh ve sağlam bir vicdanla olayların gelişmesini beklemektir. "[150]

Ve bir not: İtalyanların harb İlânını bildiren ültimatomu geldiğinde, İttihatçıların hâriciye nâzırı, İtalyan sefİri ile satranç oynamaktaydı.[151]

Trablusgarb da bu şekilde elden gider.

***
İşbaşında bulunduğu sürede; Çırağan Sarayı yangını, Bâbıâliyangını, Arnavutluk İsyânı, Girid'in Yunanistan'a iltihâkı, Tarblusgarb'ın İtalyanlarca işgâl edilmesi gibi felâketlerin vukû bulduğu mason Sadrazam Hakkı Paşa, 29 Eylül 1911'de istifâ etmek zorunda kaldı. Yerine Âyan Reisi Küçük Saİd Paşa sadrâzam oldu.[152]

Muhalif Parti: Hürriyet ve İtilaf Fırkası

İttihat ve Terakkinin içeride uyguladığı partizan ve baskıcı, dışarıda uyguladığı tâvizci politika sebebiyle muhâlefet gittikçe büyüdü. 1911 yılı başlarında kendi içinde meydana gelen Hizb-i cedİd hareketi de muhâlefete katıldı. 21 Kasım 1911'de bütün muhâlefet gruplarının ve fırkalarının bir araya gelmesiyle Hürriyet ve Îtilâf fırkası kuruldu. Kurulmasından yirmi gün sonra girdiği İstanbul'daki mebus seçiminde başarı göstermesi, İttihat ve Terakkiye karşı muhâlefetin güçlendiğini ortaya koydu. Meclis-i meb'ûsân'daki hâkimiyetin elinden çıkmakta olduğunu gören İttihat ve Terakki, kânûn-i esâsİde değişiklikler yaparak hükûmetin yetkilerini artırmak çabasına girdi. Hükûmetle meclis-i meb'ûsânın arası açılınca, meclisde güven oyu alamayan hükûmetler ard arda istifâ etmek zorunda kaldı. Bu bunalım sebebiyle meclis-i meb'ûsân feshedilerek tekrar seçime gitme karârı alındı.[153]

1912 Seçimleri

"Sopalı seçimler" diye bilinen ve İttihat ve Terakkinin çeşitli tedhiş hareket ve hİleleriyle yapılan 1912 seçimlerinde, çoğunluğu yine İttihat ve Terakki elde etti. Mecliste ekseriyeti elde eden İttihat ve Terakki, hükûmete kendi adamlarını getirmek sûretiyle baskıyı iyice arttırdı.
Muhâlefetin desteğiyle, ordu içinde İttihat ve Terakkiye karşı olan subaylar tarafından Halâskârân-ı Zâbitân Grubu kuruldu. Bu grub, hükûmete gizli tehdid ve baskılar yapınca, 16 Temmuz 1912'de Saİd Paşa sadrâzamlıktan istifâ etti.

Bu sırada meydana gelen bâzı iç ve dış hâdiseler yüzünden yıpranan ve güçten düşen İttihat ve Terakki iktidâra tâlib olmayınca, 21 Temmuzda mason localarının kontrolünde olan Bektaşiliğe müntesip Gâzi Ahmed Muhtar Paşa hükûmeti kuruldu.
Aslında İttihat ve Terakkiye karşı bir tepki hükûmeti olan GâziAhmed Muhtar Paşa hükûmeti, bu fırkaya karşı gittikçe sertleşti. Bir bahâneyle meclis-i meb'ûsânı feshettirdi.[154]

Bu sırada meclis dışında kalan İttihat ve Terakkinin tahrik ve teşvikleriyle "Harp İsteriz!" diye gösteriler başladı.

Balkan Harbi Felaketi

"Osmanlılar, Trablusgarb'ta savaşırlarken, Sırbistan'ın başkenti Belgrat'taki Rus elçisi harekete geçerek, Balkanlarda Osmanlı Devletinin elinde kalan son toprak parçalarının Sırbistan ile Bulgaristan arasında paylaşılması için teşebbüste bulundu. Buna karşılık Sırbistan, Bulgaristan'ı bir tarafa iterek kendi menfaatlerini temin için Babıali ile anlaşmaya uğraşıyordu. Balkan devletleri arasındaki menfaat çatışmalarından gafil olan zamanın İttihat ve Terakki hükümeti, Sırbistan'ın bu çok müsait teşebbüslerine aldırış bile etmedi. Üstelik, İkinci Abdülhamid Han'ın Balkan ülkelerinin birleşmesini önlemek için tahrik ettiği kilise ihtilafı, çıkarılan ittihad-ı anasır kanunuyla halledildi. Bu durum ise, Bulgaristan ve Yunanistan'ın arasındaki ihtilafı çözdüğü için, şimdi her ikisi için de ortak düşman Osmanlı Devleti olmuştu. Neticede kısa bir müddet için önce Sırbistan ve Bulgaristan arasında kurulan ittifaka Karadağ ve Yunanistan da katıldı. Böylece Balkanlarda Osmanlı Devletine karşı harekete geçme hazırlıkları tamamlanmış oldu.

Bu sırada Türk ordusu subayları iki partiye ayrılmış durumdaydı. Hükümet ise, Rusların Balkanlarda savaşa müsaade etmeyeceği hususundaki yalan teminatına inanmıştı. Nitekim Sofya elçiliğinden hariciye nazırı olan Asım Bey, 15 Temmuz'da, Meclis-i Mebusan'da; "Balkanlardan imanım kadar eminim!" tarihi cümlesini ihtiva eden bir nutuk söyleyerek, harp ihtimalinin bulunmadığını iddia etmişti. Ayrıca Asım Beyin yerine gelen yeni Hariciye Nazırı Ermeni Gabriel Noradingiyan da Rusya'nın teminatının kesin olduğunu hükümete bildirmişti. Bu inandırıcı teminatlar neticesinde Rumeli'ndeki en iyi 120 tabur asker terhis edilmişti.

Balkan devletleri ittifaktan sonra Osmanlı Devletine isteklerini bildirdiler. Bu ittifaktan haberi olmayan İttihatçılar, yukarıda belirttiğimiz gibi savaş için yüksek öğrenim talebesini kışkırtarak, Babıali önünde "Harb" diye bağırtmış ve hükümet aleyhinde nümayiş yaptırmışlardı. Harbin kolay geçeceğini zannediyorlardı. Halbuki müttefikler, Türkiye'ye karşı uygulayacakları savaşı ve taksim projelerini en ince teferruatına kadar tespit etmişlerdi.

8 Ekim 1912'de Karadağ Prensliği, Osmanlı Devletine savaş açtı. Onu 18 Ekim'de Bulgaristan ve Sırbistan, birkaç gün sonra da Yunanistan takip etti.

İkmal ve Levazım Teşkilatının bozulduğu Osmanlı ordusu, seferberliğini çok geç yapabildi. Terhis edilip Anadolu'ya gönderilen 120 taburu, savaşın sonunda bile yeniden silah altına alamadı.

Savaşı idare kabiliyetinden mahrum Nazım Paşa'nın hiçbir hazırlığı olmayan orduyu, hemen Bulgarlara karşı taarruza geçirmesiyle hezimet başladı ve artık arkası alınamadı. Osmanlı orduları, Bulgarlara karşı bütün Trakya'yı bırakarak, Çatalca'ya kadar çekilmek zorunda kaldığı gibi, Sırbistan'a karşı Kumova'da yenilmişti. 6 Kasım'da Preveze'yi alan Yunanlılar, büyük kuvvetlerini Selanik üzerine gönderdiler. Selanik'i savunmakla görevli jandarma paşası Tahsin Paşa, tek silah atmadan, muazzam kolordusunu bütün silahları ile beraber Yunanlılara teslim etti. Bütün Kuzey Arnavutluk da Sırp-Karadağlılar tarafından işgal edildi.

Selanik'in düşmesinden 8 gün önce, artık "Hakan-ı sabık" diye anılan Sultan İkinci Abdülhamid Han, İstanbul'a getirilmişti. Sultan Abdülhamid Han'ı Selanik'ten almaya, nazırlarından Vezir Damat Germiyanoğlu, Arif Hikmet ve Damat Çavdaroğlu Mehmed Şerif paşalar gitmişlerdi. Sultan Abdülhamid Han'ın, muhafızlarının yanında, ikisi de bilgin ve değerli eserler sahibi damatlarıyla konuşması meşhurdur. Gazete okuması yasak olduğu için, kulaktan aldığı bilgi dışında, siyasi durumu etraflı bir şekilde bilmeyen "Sabık Hakan", dört Balkan devletinin ittifakına ve bu ittifakın haber alınmamasına hayret etmiştir. Makedonya'da kiliseler meselesinin İttihatçılar aracılığıyla ortadan kaldırıldığını öğrenince, Balkanların ittifakını bununla izah etmiş, fakat ittifakın öğrenilmesi karşısında elçilerin, ataşelerin ne iş yaptıklarını sormuştur. "Allah, bu hallere sebep olanları, Kahhar ismiyle kahretsin; devleti batırdılar!" diyerek büyük bir teessürle gemiye binmiştir.

Selanik'i ele geçiren Yunanlılar, daha sonra Ege adalarından Bozcaada, Limni, Somatraki ve Taşoz adalarını işgal ettiler.

22 Ekim 1912 tarihinden beri Şükrü Paşa kumandasında Edirne'yi müdafaa eden Osmanlı birlikleri, İstanbul ile bağlantı kesik olduğu için silah, mühimmat noksanlığı ve açlık gibi sebeplerle teslim olmak zorunda kaldılar.

Üst üste gelen mağlubiyetler üzerine Osmanlı Devleti, Bulgaristan'a müracaat ederek ateşkes istedi. Böylece 3 Aralık 1912'de imza edilen ateşkes antlaşması (mütareke) ile silahlı çatışma durmuş oldu. "[155]

Ordunun siyâsete sokulması ve subayların İttihatçı-İtilâfçı olarak ikiye bölünmesi yüzünden Osmanlı ordusu Balkan Harbinde bütün cephelerde kısa zamanda yenilgiye uğramıştı.

Kısa bir müddet sonra Gâzi Ahmed Muhtar Paşa'nın sadrâzamlıktan istifâ etmesi üzerine Kâmil Paşa hükûmeti kuruldu.[156]

2500 yıllık Türk tarihinin büyük felaketlerinden biri olan Balkan Savaşında Türkler, Anadolu'dan sonra ikinci anayurt haline gelmiş olan Rumeli'ni 550 yıl sonra bıraktılar.

93 Harbi 'nde görülen göç ve göçmen felaketinin daha şiddetlisi, Balkan Harbinde cereyan etti. Yüz binlerce Türk, bütün varlıklarını bırakarak, eriye eriye, İstanbul'a eriştiler ve Anadolu'ya dağıldılar. [157]

İttihat ve Terakki Darbe Yapıyor

Yeni hükûmet döneminde Balkan Harbinin felâketi netİceleri devâm etti. Kâmil Paşa hükûmetinin de aleyhinde propaganda yapan İttihat ve Terakki, normal yollardan iktidâra gelemeyeceğini anlayınca hükûmete karşı darbe plânladı.

23 Ocak 1913'de Bâbıâlibaskını diye bilinen kanlı bir baskın düzenleyerek iktidâra el koydu. Sadrâzam Kâmil Paşanın zorla istifâ ettirilmesi üzerine, İttihatçı olan Mahmûd Şevket Paşa (mason) sadârete getirildi. Her işte kendi bildiğine göre hareket eden Mahmûd Şevket Paşa da, 11 Haziran 1913'te İttihatçılar tarafından meçhul bir şekilde öldürtüldü. Mahmûd Şevket Paşa'nın ölümünden sonra yine mason olan Saİd Halİm Paşa'nın sadrâzam olmasıyla İttihat ve Terakki tam iktidar oldu. İttihat ve Terakkiye faal olarak bizzât hizmet eden Saİd Halim Paşa hükûmetinin bütün üyeleri İttihatçı idi.

Saİd Halİm Paşa'nın 3 sene 7 ay ve 23 günlük ve bunun yerine gelen Talat Paşa'nın bir buçuk senelik sadâret zamanlarında memleket karmakarışık oldu. Herkes ölüm ve hapis korkusu içinde yaşadı. Can, mal ve nâmus emniyeti kalmadı. İslâm düşmanlığı moda olmaya başladı.[158]

İttihat ve Terakki'nin Osmanlıya Son Darbesi: Dünya Harbine Giriş

Bu arada dünya bir savaşa gidiyordu. 1910 yılında bütün dünya İngiltere ve Fransa'nın Yahudi sermayedarların desteği ve teşviki ile büyük bir savaşa hazırlandıklarını biliyordu.

İngilizler, Fransızlar ve Ruslar yaygın ve büyük bir savaşa çok önceden karar vermişlerdi ve Osmanlı toprakları üzerindeki kendi egemenlik bölgelerini belirlemişlerdi; Osmanlı istese de istemese de savaşa girecekti.[159] Özellikle Abdülhamid'in hilâfet müessesesini fevkalâde bir maharetle gerçek fonksiyonuna oturtması, bir sömürgeler imparatorluğu olan İngiliz İmparatorluğu'nu oldukça rahatsız etmiş ve kendisini de, İslâm'ı da, hilâfet müessesesini de onlar için birinci hedef haline getirmiştir. Son bir-bir buçuk asırda petrolün çok büyük önem kazanması ve onun da ekseriyetle Müslüman topraklarında bulunması bu rahatsızlığı katlamıştır."[160] İngilizler ve Yahudiler Osmanlı topraklarındaki petrolü ve Filistin'i istiyorlardı ve yarım yüzyıldır mason örgütleri yoluyla Osmanlı içinde büyük bir titizlikle çalışmalar hazırlamışlardı." [161]

"Dolayısıyla, petrol adına çıkarılan Birinci Dünya Savaşı'nda İngilizler için Osmanlı Devleti'nin yenilip dağılması hayatiönem arz ediyordu. Bu konuda, Lloyd George'un yazdıkları yeterince fikir veriyor: "İngiliz İmparatorluğu için Türkiye ile savaşın özel bir önemi vardır. Osmanlı halifesi, İslâm dünyasının başı idi ve İngiliz İmparatorluğu içinde her yerden fazla Müslüman bulunuyordu. Bu yüzden, bizim Türkiye ile savaşımız nazik bir işti. Türk İmparatorluğu, bizim Doğu'daki büyük ülkelerimizin (Hindistan, Birmanya, Malezya, Brunei, Hong-Kong ve Avustralya ile Yeni Zelanda dominyonları) deniz ve karayolları üzerinde yer alıyordu. İçinden imparatorluğumuzun ana can damarı olan Süveyş su yolunun geçtiği Mısır, Türk tesiri altında idi. Dolayısıyla imparatorluğumuzun gidiş-geliş yolları ve Doğu'daki prestijimiz bakımından Türklerin bize savaş ilan eder etmez, yenilip itibarlarını kaybetmeleri çok önemliydi."[162]

Trablusgarb'ın yitirilmesi ile aklı biraz başına gelen İttihat ve Terakki'nin yöneticileri çaresizlik içerisinde Almanlarla anlaştı; eğer Almanlar savaşı kazanacak olursa, büyük bir olasılıkla İmparatorluk parçalanmaktan kurtulabilirdi.

1914 yılında yapılan seçimleri de kazanan İttihat ve Terakki, İngiliz ve Yahudilerin tezgahına gelerek Osmanlı Devletini Harb-i Umûmidiye bilinen Birinci Dünyâ Harbine soktu. Avrupa'daki Yahudi-mason locaları Osmanlı Devletinin Birinci Dünya Harbi'ne girmesini büyük bir memnuniyetle karşıladılar. Çünkü Osmanlı devletinin yıkılması, Filistin'de bir Yahudi Devletinin ortaya çıkması demekti.[163]

Hiçbir mecbûriyet yokken firasetsiz Talât, Enver ve Cemâl gibi İttihat ve Terakki paşalarının çeşitli hülyâlarıyla girilen savaş; Sina, Irak, Kafkasya ve Çanakkale cephelerinde devâm etti.

Son savaş Filistin cephesinde oldu. "Filistin cephesinde 3 ordumuz vardı. Dördüncü, Yedinci ve Sekizinci Ordulardan mürekkep olup "Yıldırım Ordularını alan bu kuvvetlerin Cephe komutanı Liman Von Sanders'ti. Dördüncü Ordu Komutanı Mersinli Cemal Paşa, Sekizinci Ordu Komutanı Arapgirli Cevad Paşa, Yedinci Ordu Komutanı ise M. Kemal Paşa idi. Cephe umumi Karargahı Nasıra'da bulunuyordu. Dördüncü Ordu'nun merkezi Salt, Yedinci Ordu'nun Nablus, Sekizinci Ordunun ki ise Tul-i Kerem Kasabalarıydı. 31 Ağustos 1918'de bu cephede o kadar ani bir çöküş vukua geldi ve bu hal o derece süratli bir hezimete yol açtı ki, kilometrelerce geride bulunan Ordu Kumandanları bile canlarını güçlükle kurtarabildiler. Gerçekten Devletimizi " Mondros Mütarekenamesini" imzalamaya mecbur bırakan bu hezimet esnasında Sekizinci Ordu Komutanı Cevad Paşa, Karargahından kalpağını bile alamadan kaçıp kendini Şam'a zor atmış ve burada 3. Kolordu Komutanı İsmet Paşa'yı(mason) tellal bağırtarak aramaya mecbur kalmıştı. Bu hezimet, Yedinci Ordu Kumandanı M. Kemal Paşa'nın sağ ve solundaki Dördüncü ve Sekizinci Ordulara haber vermeden ani bir şekilde ric'at etmesiyle ortaya çıkmıştır. Bu suretle merkezi durumdaki 7. Ordunun ani ve habersiz ric'ati ile cephede açılan boşluktan saldıran İngilizler sağ ve soldaki Yedinci ve Dördüncü Orduları arkadan kuşatarak, yetmiş beş bin esir ve üç yüz yetmiş beş adet top ele geçirmiştir. "[164]

"Dağılmış ordular tekrar toplanarak Mustafa Kemal Paşa "Umum Cenub Orduları Kumandanı" sıfatıyla cephe kumandanı tayin edildi. Fakat bu unvan da Onun Halep civarında yeni bir müdafaa hattı teşkil ederek, düşmanı durdurmaya çalışmasını temin edemedi. Karargahını ikiyüz kilometre daha geride bulunan Adana'ya çekti.

İşte tam bu sırada mukavemet imkanını kaybeden Osmanlı Devleti, Yıldırım Orduları Cephesi'ndeki bu hezimetin tevlid eylediği yılgınlıkla "Mondros Mütarekenamesini" imzalamaya mecbur kaldı."[165]

1914-1918 yılları arasında devâm eden Birinci Dünyâ Harbinde pek çok vatan toprağı elden gitti; yüz binlerce vatan evlâdı şehid düştü. Savaşın mağlûbiyetle sona ermesi üzerine, 8 Ekim 1918'de sadrâzam Talat Paşa istifâ etti. Yerine de Ahmed İzzet Paşa sadrâzamlığa getirildi. Böylece on seneden az bir zaman zarfında Sultan Abdülhamİd'den devr alınan üç kıtaya yayılmış altı yüz senelik koca bir imparatorluğu, korkunç bir ihtirâs ve cehâlet ile târihin sİnesine gömen ve birinci derecede mesul olan İttihat ve Terakki, iktidardan uzaklaştı. Şahsiihtirâs ve ikbâl için bir milleti harbe sokarak en az iki milyon kişiyi cephelerde kar ve tipi altında veya kavurucu çöller ortasında çıplak, aç, susuz bırakarak şehid olmalarına sebeb olan İttihat ve Terakkinin ileri gelenleri, birkaç milyon kilometre kare olarak devraldıkları bir memleketi, birkaç yüz bin kilometre kareye kadar küçülttüler. Bu küçük toprak parçasını da düşman çizmelerinin altında bırakarak kaçtılar. İlk olarak tamamı mason olan Enver, Talat ve Cemâl paşalar ile doktor Bahaaddİn Şâkir, doktor Nâzım, 30 Ekim 1918'de Mondros Mütârekesini imzâ ettikten bir gün sonra, gece yarısı koca Osmanlı Devletini yıktıktan sonra, ihânetlerine bir yenisini ekliyerek kaçtılar.[166]

Savaştan yenilgiyle çıkan Osmanlı bir çok toprağını kaybettiği gibi, savaş sonunda imzalanan Mondros Ateşkes anlaşmasıyla adeta itilaf devletlerine teslim olmuştu.[167]

Sultan Abdülhamİd Hanı tahttan indiren, Trablusgarb'ı İtalyanlara bırakan, çıkardığı kiliseler kânunuyla Balkanlardaki Hıristiyanların birlik kurmalarını sağlayan ve Balkanların Osmanlı Devletinden kopmasına sebeb olan, BâbıâliBaskınını düzenleyen ve milleti zulüm ve tedhiş ile idâre eden, Sarıkamış fâciâsında on binlerce Müslüman-Türkün canına kıyan, mecnûnâne bir hareketle Kanal Seferini açarak Filistin ve Sûriye'de Osmanlı ordusunun ve bu toprakların elden çıkmasına sebeb olan, dört senelik Birinci Dünyâ Harbi müddetince Anadolu'da halkı açlık, sussuzluk, yokluk içinde inleten İttihat ve Terakki ileri gelenlerinden Enver Paşa Türkistan'da, Talat Paşa Berlin'de, Cemâl Paşa da Tiflis'te Ermeniler tarafından öldürüldü.[168]

DİPNOTLAR:

[1] Cevat Rifat Atilhan,Masonluk nedir? Tarihte ve Günümüzde Masonluk,Aykurt Neşriyat,İstanbul-1972,s:43

[2] Cevat Rifat Atilhan,Masonluk nedir? Tarihte ve Günümüzde Masonluk,Aykurt Neşriyat,İstanbul-1972,s:43

[3] Mustafa Çoşkun, Rusya ve Antisemitizm, www.stradigma.com/turkce/agustos2003/makale

[4] Mustafa Çoşkun, Rusya ve Antisemitizm, www.stradigma.com/turkce/agustos2003/makale

[5] Türkiye Yahudilerinin 500 Yılı, http://www.vahdet.com.tr/filistin/dosya4/1011.html

[6] 100. Yılında Siyonizm, http://www.vahdet.com.tr/filistin/dosya4/1011.html

[7] Moshe Sevilla-Şaron, Türkiye Yahudileri, s:44'den http://www.masonluk.net/kabala_masonluk_04_3.html

[8] Israel: A History of Jewish People, Refus Learsi, sf.331'den http://www.masonluk.net/kabala_masonluk_04_3.html

[9] The House of Nasi Dona Garcia, Cecil Roth, sf. 88'den http://www.masonluk.net/kabala_masonluk_04_3.html

[10] A History of the Jewish People, James Parkes, Penguin Books, sf. 101'den http://www.masonluk.net/kabala_masonluk_04_3.html

[11] 100. Yılında Siyonizm, http://www.vahdet.com.tr/filistin/dosya4/1011.html

[12] Hazarlar ve Karaylar, http://sabatay.wordpress.com/category/uncategorized/page/2/

[13] Türkiye Yahudilerinin 500. Yılı, http://www.vahdet.com.tr/filistin/dosya4/1011.html

[14] Türkiye Yahudilerinin 500. Yılı, http://www.vahdet.com.tr/filistin/dosya4/1011.html

[15] Türkiye Yahudilerinin 500. Yılı, http://www.vahdet.com.tr/filistin/dosya4/1011.html

[16] Abdülhamid'in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları

[17] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:197

[18] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:202-203

[19] Ali Ünal, Türk Arap Karşıtlığının Ana Sebepleri ve Kaynakları, Zaman, 12.04.2002

[20] Ali Rıza Saklı,Türk Milliyetçiliğinin Kısa Tarihçesi, http://www.sakli.info/M_Turk_milliyetciligi_dogus.pdf

[21] [21] Türkiye Yahudilerinin 500. Yılı, http://www.vahdet.com.tr/filistin/dosya4/1011.html

[22] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:196

[23] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:197

[24] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s: 203

[25] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:205

[26] Nikolay Pavloviç İgnatyev, http://tr.wikipedia.org

[27] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:197

[28] Nikolay Pavloviç İgnatyev, http://tr.wikipedia.org

[29] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:203

[30] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk-İnsanlığın Kanseri,Aykurt Neşriyat, s:197

[31] Osmanlı Devletinde Bulgarlar, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Bulgar_isyanlari

[32] Bulgar İsyanları, tr.wikipedia.org/wiki/Bulgar_İsyanları

[33] Vehbi Vakkasoğlu, Anadolu'nun mayası İslam, www.vehbivakkasoğlu.com

[34] Bulgar İsyanları, tr.wikipedia.org/wiki/Bulgar_İsyanları

[35] Cemil Meriç, Bir Facianın Hikayesi, s:107, http://www.birfacianinhikayesi.cemilmeric.net/11.html

[36] Mithatpaşa, http://tr.wikipedia.org/wiki/Mithat_Pasa

[37] http://tr.wikipedia.org/wiki/Tersane_Konferansı,

[38]Abdülhamid'in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları;

[39] Abdülhamid'in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları

[40] Abdülhamid'in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları

[41] William Pitt,Wavel Allen, Abdülhamid II, http://www.botav.org/abdulhamit-ii/

[42] Dr.Erhan Afyoncu, Kahramanlık nutkuyla gelen ağır hezimet, Sabah 11.10.2006

[43] II.Abdülhamid, http://tr.wikipedia.org/wiki/II._Abd%C3%BClhamit

[44] II.Abdülhamid Kimdir?, http://www.okimdir.com/ii-abdulhamit-biyografi.html

[45] II. Abdülhamit, http://tr.wikipedia.org/wiki/II._Abd%C3%BClhamit

[46] Abdülhamid'in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları

[47] Dr.Erhan Afyoncu, Kahramanlık nutkuyla gelen ağır hezimet, Sabah 11.10.2006

[48] Türkiye'de Masonluk, http://turksiyer.com/masonlar-ve-turkiye/turkiyede-masonluk/tum-sayfalar.html

[49] Çırağan Baskını, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com

[50] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[51] http://www.mason.org.tr/index.php?option=com_content&task=view&id=14&Itemid=28

[52] Abdülhamid'in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları

[53] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[54] Galata Bankerleri, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Galata_Bankerleri

[55] Naim A. Güleryüz, Doğunun Rotschild'i: Komando Ailesi, www.muze500.com/content/view/358/257/lang,tr/

[56] Galata Bankerleri, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Galata_Bankerleri

[57] Düyun-u Umumiyei, http://tr.wikipedia.org/wiki/Duyunu_Umumiye

[58] Galata Bankerleri, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Galata_Bankerleri

[59] Doç.Dr.Yaşar Kutluay,Siyonizm ve Türkiye,Koloni Yayıncılık, s: 108-109

[60] Jön Türkler, http://www.ataturk.net/imp/jon.html

[61] Jön Türkler, http://www.nedirbilelim.com/dizin4/jon-turkler.html

[62] Ahmet Yüksel Özemre, Masonluğun Kökeni, www.ozemre.com

[63] Orhan Koloğlu, İttihatçılar ve Masonlar,Eylül Yayınları

[64] Mehmet Altan, İttihat ve Terakki Hortlağı, Star, 17.07.2008

[65] İttihat ve Terakki, http://tr.wikipedia.org/wiki/ittihat_ve_Terakki

[66] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[67] Tacettin Kayalıoğlu, http://www.gasteci.com/yazar15387.htm

[68] E. E. Ramsaur, Jön Türkler ve 1908 İhtilâli

[69] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[70] İttihat ve Terakki, http://tr.wikipedia.org/wiki/ittihat_ve_Terakki

[71] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[72] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[73] Sultan Abdülhamid Han'ı Tanıyalım, http://www.yeniosmanlilar.org

[74] Mustafa Yalçın, Jön Türkler'in Serüveni, İlke Yayınları, İstanbul, 1994, s.186-187

[75] M. Yahya Coşkun, Birinci Cihan Harbi Niçin Çıkarıldı, http://www.ogder.org/tr

[76] M. İsmail ÇOLAK, Osmanlı'nın Çöküşünde Siyonist parmağı, www.os-ar.com

[77] Doç.Dr. Mete Gündoğan,Stratejik Hedef, forum.itibarhaber.com/muhtelif-kitaplar/843-stratejik-hedef-doc-dr-mete-gundogan.html

[78] Sultan II. Abdülhamid Han, http://abdulhamidhan.blogcu.com/ba-de-harabul-basra_2182548.html

[79] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk İnsanlığın Kanseri, Aykurt Neşriyat, İstanbul-1960, S:198-199

[80] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[81] 33 Dereceden Öte Masonluk Sırları, http://www.angelfire.com/de3/dumrul/mas8aa.html

[82] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[83] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[84] İttihat ve Terakki, http://tr.wikipedia.org/wiki/ittihat_ve_Terakki

[85] Cemal Granda'nın, "Atatürk'ün Uşağı İdim" adlı hatıratında bir İzmir gezisinde söz Masonluktan açılınca Atatürk'ün şu sözleri söylediği yer almaktadır: "Bir zamanlar ben de mason olmuştum. Bir gün bir arkadaşım beni alıp Beyoğlu'ndaki mason cemiyetine götürdü. Daha ne olduğunu bile anlayamadan kendimi cemiyetin içinde buldum. Mermer merdivenlerden büyük bir salona indik. Orada yüzlerini göremediğim bir takım kişiler vardı. Bizi buyur edip oturttular, kahveler sundular, hal hatır sordular. Orada fazla kalmadık, tekrar merdivenlerle daha da aşağı indik. Bir öncekinden daha geniş salonda bulduk kendimizi. Salonda büyük bir kalabalık toplanmış, kılıçlı bir tören yapılıyordu. Bu işleri daha önceden bildiğini anladığım arkadaşım beni kolumdan tutmuş, durmadan ne yapmam gerektiğini anlatıyordu. Kılıçların arasından geçip kutsal bir kitaba el bastık. Bütün bunlar olup bittikten sonra dışarı çıktık. İçeride çok sıkılmıştım. Bu olaydan sonra bir daha ne o binaya gittim, ne de oradakilerle karşılaştım. Şimdi gitsem, arasam o binayı belki de bulamam. İşte benim masonluğum bundan ibaret..."

Bu bilgilerden anlaşıldığı üzere, M. Kemal gençliğinde arkadaşlarının etkisiyle Masonluğa girmiş ve yemin etmiştir. Bilindiği kadarıyla masonluk yemini eden bir kişinin masonluktan ayrılması mümkün değil. Kılıçlarla ve kafa kesme işaretleriyle yapılan yemin töreni ile ölene kadar masonluk kabul ediliyor. Ayrılmak isteyenler ile emirlere uymayanlar bir şekilde yok ediliyor. Bu güne kadar mason olupta ayrılmış bir kimse bulunmaması bunun delili sayılabilir. Ancak Mustafa Kemal yıllar sonra güç ve hakimiyeti eline geçirip tek lider konumuna gelince başkalarından emir almayı kabullenmesi beklenemezdi. Böylece her sözü kanun hükmüne geçen tek lider olarak devrimler ve inkilaplar ile masonluğun gereklerini hayata geçirerek Türkiye Cumhuriyetini bir mason Cumhuriyetine dönüştürmüştü. Artık ihtiyaç kalmadığı için masonlar ve mason kuruluşları devre dışı bırakılabilirdi. O da öyle yaptı... - Abdullah BÜYÜKGÖZLÜ (www.nurdergi.com/guncel/turkiyedemasonluk.htm)

[86] Ali Erdem, İttihat ve Terakki, Mostar Dergisi, Sayı:43

[87] Jön Türkler Hareketi ne kadar yerliydi?,Necmattin Alkan'la röportaj, http://www.haber7.com/haber/20090417/Jon-Turkler-Hareketi-ne-kadar-yerliydi.php

[88] Abdülhamid'in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları

[89] Seyfi Şahin, 100. Yılında Meşrutiyet Ve İbretler (1), Orta Doğu gazetesi, www.ortadogugazetesi.net/makale.php

[90] Jön Türkler Hareketi ne kadar yerliydi?,Necmattin Alkan'la röportaj, http://www.haber7.com/haber/20090417/Jon-Turkler-Hareketi-ne-kadar-yerliydi.php

[91] Le Temps Gazetesi, Manyasizade Refik Bey ile röportaj, 20.08.1908'den Mimar Sinan Dergisi, Sayı 60 s. 9 Reşat Atabek

[92] Joseph Nehema, Histoire des Israelites de Salonique

[93] İlhami Soysal, Dünyada ve Türkiye'de Masonluk ve Masonlar, Der Yayınları, İstanbul, 1980, 3. baskı, s.235-236

[94] Orhan Koloğlu, İttihatçılar ve Masonlar

[95] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[96] İsmail Çolak, Osmanlı'nın Yıkılışında Siyonistlerin Rolü, Vuslat Dergisi,

[97] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163

[98] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163

[99] Süleyman Kocabaş, Sultan Abdülhamid Han, Vatan Yayınları, S: 148

[100] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[101] II.Abdülhamid, http://tr.wikipedia.org/wiki/II._Abdülhamit

[102] Jön Türkler Hareketi ne kadar yerliydi?,Necmattin Alkan'la röportaj, http://www.haber7.com/haber/20090417/Jon-Turkler-Hareketi-ne-kadar-yerliydi.php

[103] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[104] Sultan II. Abdülhamid, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Sultan_ikinci_Abdülhamid

[105] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[106] Abdülhamid Han'ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16

[107] Mustafa Müftüoğlu, Yalan Söyleyen Tarih Utansın, Çile Yayınları, 4. Cilt, S:99

[108] Milli gazete, 28.04.2000

[109] Grand Orient de France arşivleri, Prrodos locası üyesi Marakyan'ın 27 Temmuz 1908 tarihli mektubu

[110] M.İsmail Çolak, Osmanlı'nın Çöküşünde Siyonist Parmağı, www.os-ar.com

[111] Paul Dumont, 20. Yüzyıl Başlarında Selânik'teki Fransız Obediyanslarına Bağlı Masonluk,dan http://armagedonsavasi.com/jon-turkler-ve-masonluk/

[112] İttihad ve Terakki, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/ittihat_ve_Terakki_Cemiyeti

[113] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:162

[114] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163

[115] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[116] İsmail Çolak, 'Güle' Hasret Ağlayan Şehir:KUDÜS, Somuncu Baba Dergisi, Ağustos 2007,

[117] Sultan II. Abdülhamid Han, http://abdulhamidhan.blogcu.com/ba-de-harabul-basra_2182548.html

[118] Gültekin ZOROĞLU, Gizli Türk Teşkilatı "Börü Budun", www.hicrandergisi.com/Version6/content/view/113/67/

[119] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[120] Yılmaz Karahan, 31 Mart İsyanı (-Vakası, -Ayaklanması), www.mehmetcik.gen.tr/artikel.php?artikel_id=1060

[121] Türkiye'de kurulan ilk siyasi parti, www.tarihportali.net

[122] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[123] 31 Mart İsyanı, http://tr.wikipedia.org/wiki/31_Mart_isyani

[124] Prof. Dr. Utkan Kocatürk, Atatürk'ün yaşamı, http://www.atam.gov.tr

[125] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[126] 31 Mart İsyanı, http://tr.wikipedia.org/wiki/31_Mart_isyani

[127] Taceddin Kayaoğlu, İttihadçılar ve Carborani 1889, www.gasteci.com/yazar15407.htm

[128] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

[129] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[130] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163

[131] Ali Kuş, Masonlardan 100 yıllık itiraf,Bugün Gazetesi,14 Şubat 2007

[132] 31 Mart Bir Yahudi İhtilali Gibi, Akit Gazetesi, 25 Nisan 2000

[133] İsmail Çolak, Osmanlı'nın Yıkılışında Siyonistlerin Rolü, Vuslat Dergisi,

[134] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:161-162

[135] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:166

[136] Mustafa Armağan, Yahudiler, 2. Abdülhamit'e niçin kızgın? ,Zaman, 9.2.2007

[137] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[138] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[139] 31 Mart Bir Yahudi İhtilali Gibi, Akit Gazetesi, 25 Nisan 2000

[140] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[141] 31 Mart Bir Yahudi İhtilali Gibi, Akit Gazetesi, 25 Nisan 2000

[142] Osmanlı Sultanları, Önsöz, www.dinimizislam.com/

[143] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[144] Masonluk Nedir ve Nasıldır?,Murat Özgen Ayfer,Ankara-2002,s.590

[145] Masonluk Nedir ve Nasıldır?,Murat Özgen Ayfer,Ankara-2002,s.592

[146] http://www.mason-mahfili.org.tr/main/unlimitpages.asp?id=44

[147] Is Jessua (Büyük Yardım Üstadı) Türk Masonluğunun Kısa Tarihi, www.mason-mahfili.org.tr/main/unlimitpages.asp?id=44

[148] Tuncar Tuğcu,Masonların Saklı Tarihi, Gökçe Yayınevi,Ankara

[149] Orhan Koloğlu, İttihatçılar ve Masonlar,

[150] General Cevat R. Atilhan, Masonluk Nedir? Türkiye'de ve Dünyada Masonluk, Akyurt Neşriyat, İstanbul-1972

[151] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[152] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[153] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[154] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[155] Birinci Balkan Savaşı, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Birinci_Balkan_Savasi

[156] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[157] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[158] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[159]Tuncar Tuğcu,Masonların Saklı Tarihi, Gökçe Yayınevi,Ankara

[160] Ali Ünal, Türk-Arap "karşıtlığının" ana sebep ve kaynakları,Zaman, 12.04.2002

[161] Tuncar Tuğcu,Masonların Saklı Tarihi, Gökçe Yayınevi,Ankara

[162] H. Tanyu, Tarih Boyunca Yahudiler ve Türkler, s: 1289

[163] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han'ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:177

[164] Kadir Mısıroğlu, Geçmişi ve Geleceğiyle Hilafet, Sebil Yayınları, İstanbul-1993,s:146-147

[165] Kadir Mısıroğlu, Geçmişi ve Geleceğiyle Hilafet, Sebil Yayınları, İstanbul-1993,s:148

[166] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[167] Fransız İhtilalinin Osmanlı Devleti Üzerindeki Etkileri, www.genbilim.com/

[168] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm

[169] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115

1908-1918 yılları arasında 24 kez hükümet değiştirilmiş, milleti temsil ettiği söylenen Meclis-i Mebusan, İ.T.'ciler tarafından tam 4 kez darbeye maruz kalarak feshedilmiştir.
İ.T.'nin bu çirkin geleneği maalesef Cumhuriyet devrinde de sürecek, 1960'tan 2009'a gelinceye kadar defalarca askeri müdahaleler yaşanacaktır.

Çünkü ileride Cumhuriyeti kuracak olan kadro, İttihat ve Terakki Cemiyeti'nin 2.dereceden adamlarıdır. Cumhuriyete renk verecek olan ideoloji de İ.T.'nin ideolojisidir.[169] Bunları da bir sonraki bölümde ele alacağız.

Gelecek Bölüm: Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyet Döneminde Masonlar