Okula başladıktan sonra giderek daha az çerkezceye ihtiyaç duyar hale geldim ve annem ile babamla dahi türkçe konuşur olduk. Dikkat ediyorumda annem ile babam bile artık birbirleri ile türkçe konuşuyor.
Bunları yazarken aslında en ufak bir üzüntü de duymuyorum. Her türlü milliyetçiliğe ve faşist eğilime uzağım. Dedemin babasının zorla koparıldıkları topraklarda değil de bu topraklarda doğdum. Kimsenin yardım etmediği ve kaderine terk edilmiş halkıma burası kucak açtı. Kendisi de iyi olmadığı bir dönemde (1860 lar) sığınma hakkı verdi. Bu ülkenin bana verebileceği en iyi eğitimlerden birini aldım. Vergimi bu ülkeye ödemekten ve bu ülkenin pasoportunu (Her ne kadar işe yaramaz ve vize gerektiren pasaportta olsa) taşımaktan gurur duyuyorum. Bu ülkenin ordusuna hizmet etmekten de hiç bir beis görmüyorum. Kendimi hiçbir şekilde diasporoda da hissetmiyorum. Büyük bir medeniyetin sahibi olan bir toplumun parçası olmak hiç de gocunulacak birşey değil benim için.

Bunları söyleyen biri olarak bir azınlığın parçası olmak ne kadar zordur tahmin bile edemezsiniz. Kendini sürekli topraklarında yaşadıkları insanlardan farklı gören bir toplumdur çerkezler. Her zaman "biz" ve "onlar" diye bir ayrım vardır. Küçüklüğümden beri bu bana aşılandı. "Biz çerkeziz" "Bizim şöyle bir adetimiz var" "Bizim böyle bir göreneğimiz var" falan filan. Sorgulamak hiç aklıma gelmezdi küçükken. Anne baba ne diyorsa doğrudur nasılsa. Tıpkı insanların dinlerini anne babalarından otomatik olarak almaları gibi adet ve göreneklerini de otomatik alıyorlar. Ama ben böyle bir insan değilim. Yani, hayatın "random" olarak bana verdiklerini sorgulamadan kabul edecek biri değilim. Müslümanlık benim için nasıl bir seçim ise ve ben bunu araştırıp gerçekten ikna olduğum için benimsemişsem, genetik olarak bağlı olduğum insanların gelenek olarak bağlı olup olmamakta benim için tercih meselesidir.

Peki, bu açıklamayı kaç kişiye yapabiliyorum çevremden? HİÇ. Bir keresinde okumuş yazmış kelli felli bir çerkez abimiz konuşma esnasında "ölürsem beni vatanıma gömsünler" demişti. Vatandan kastettiği ise hiç gidip görmediği Kafkasya. Tabii ben de "yuhhh artık" diye tepkimi koymuştum. İşin daha komedi yanı bu konuşmayı bile türkçe yaptık. Yani birbirimizle çerkezce anlaşamıyoruz :)

Kendi hayatımın kontrolünü elime aldığıman beri her türlü etnik milliyetçi kültürel aktivitelerden uzak durdum. Mecburen gitmek zorunda olduğum düğünleri saymazsak sosyal aktivitelerimi de sıfırladım. Çünkü bu ortamlarda ki şuursuzluğa ve garip milliyetçi havaya katlanamıyorum. Dün gece bir gösteriye davetliydik. Çerkez derneklerinden birinin organizesi ile yapılmış konser ve dans gösterisi idi. Çok etkileyici bir performans vardı sahnede. Ama yine o nefret ettiğim şeyi yaptılar. Aralarda küçük slaytlar ve sunumlarla çerkez milletinin yüksek ahlakı, cesareti ve özellikleri vs. övüldü. Bunu yapmasalardı şaşardım zaten. Sonra koridorlarda "ne olacak bu çerkezlerin hali" geyikleri döndü. Kafkaslardakileri Ruslar asimile ediyor burada kilerde kendiliklerinden asimile oluyormuş falan filan...Asimile olmak ne iğrenç bir tabir? Tiksindim resmen. İnsanların kendilerini içinde yaşadıkları toplumdan farklı görme gayretini de anlamakta zorlandım tekrardan. Yine sinir katsayılarım arttı. Kedime kızdım bu ortama girdiğim için. Ama bazen yapacak birşey olmuyor.

Yurtdışına çıktığınızda aynı geyikleri Türkler için yapan dernekler görürsünüz. Onlardan da hoşlanmıyorum ve hiç bir zaman parçası olmadım. Milliyetçilik bu topraklardaki insanların başlarındaki en büyük beladır. Türkleri gittikleri yerde 2.sınıf vatandaş olarak hala gettolarda yaşamaya mecbur bırakanda bu zihniyettir. Ülkeni sevmek ile milliyetçi olmak anı şeyler değildir. Bunu anlamayanlar soydaşım bile olsa kınarım. Bizi bu topraklarda ortak tarihimiz beraber yaşamaya itmiştir. Genetik olarak farklılıklarımız 200 yıl önce önemli değildi şimdi de olmamalı. Kimsenin kimseye üstünlüğü yoktur.

Asimilasyon vardır doğrudur ama bu asimilasyon tüm dünyada Amerikanlaşma yüzünden olmaktadır ve tek tip yaşam tarzını dayatan hegomonyanın ürünüdür. Geri kalan yönlerimiz ile birbirimizden ayrılamayacak kadar benzeşmiş durumdayız. Tabii ki, rutin hayatımızda anânevi farklılarımız, damak tadlarımız ve hayat bakış farklılıklarımız olacaktır. Ama bu da olmasa işin zevki nerede kalır ki?

İşin özeti, ben daha çok ızdırap çekicek gibi görünüyorum bu konuda. Ama yine komik birşey, bu kadar milliyetçiliğin olduğu bir ortamda bile Türkiye'nin 3-2 lik Çek zaferi inanılmaz bir sevinçle karşılandı. İnsanlar çılgına döndü. Bu bile aslında bu toplumun nasıl ayrılmaz bir parçası olduğumuzun göstergesi.

İyi ve kötü yönleri olsa da bir kısım çerkezler kabul etmeseler de biz diasporada değil kendi vatanımızda yaşıyoruz.

http://kimseokumasindiye.blogspot.com/2008/06/ahh-u-erkezler.html

Etiketler:
ahh şu çerkezler