Küçük iken babasından korktuğu zaman nenejinin odasına gidip arkasına saklanınca babasının ona bir şey yapamadığını anlatıyordu torunlarına... Ama birkaç saat sonra torunlarının babaları onu torunlarının yanında azarlıyorlardı... O onları anlamıyordu onlar onu... Kuşaklar arası çatışma en şiddetli durumunu almıştı... Ve O bu durum karşısında artık Çerkeslik mi kaldı öldü Çerkeslik diyordu... Öyle duruma gelmişti ki adetleri uygulamayanlara artık kızamıyordu... Köyün genç kızlarının önünden geçmesine artık tahammül edebilir duruma gelmişti... Çünkü artık Çerkeslik ölmüştü... Çocukları Çerkesce biliyordu... Ama torunları bilmezdi... Çünkü babaları onlara öğretmemişti... Zaten Çerkesce bu ülkede çocuklarının ne işine yarayacaktı ki... Ama o torunlarının Çerekesce bilmememsini bir türlü kabullenemezdi... Arada onlara Çerkesce konuşurdu... Kim bilir belki biliyorlardır da ben bildiklerini bilmiyorum diyerekten... Her seferinde hayal kırıklığı yaşlı yüzünde hemen belirirdi... Derken bir gün gözünü hastanede açtı... Vücudunda narkozun etkisi en son noktadaydı... Çevresinde çocukları vardı... Ve o bilinci yaşamıyordu... Bilinçaltındaydı... Belki de hep yaşamak istediği şeyi yaşıyordu... Bilinçaltı... Sadece Çerkesce konuşuyordu... Ve kolunda serum iğnelerine rağmen adetlerini yerine getirmekten geri durmuyordu... Ama onu bir şeyler sıkıyordu... Kendisi yatarken yan yataktaki hastanın refakatçisi bir bayan sandalyede oturuyordu... Bu nasıl olurdu... Bir bayan sandalye de uyumaya çalışırken o nasıl yatakta yatabilirdi... Bilinçaltındaydı ve hasta olduğunu bilmiyordu... Ayağa kalkmak istiyordu... sandalyeye oturmak ve bayanı yatağa almak ... Rahat edemiyordu bir bayan o durumdayken kendisi yatmaya... Çevresindekiler, tüm oda birlik olmuş ve onu ikna etmişlerdi... Ama o hala bir şeylerden sıkıntılı ayaklarına bakıyordu... Ayaklarında çorap yoktu... Saklamaya çalıştı ayaklarını yorganın altına... Ayak çıplak bunca insanın içine çıkmak ona hastalıktan çok daha zor gelmişti... Birden "psıvuneme tigoşt"(lavaboya gideceğiz) dedi... Ve çantasında herkesten habersiz getirdiği tarağını istedi... Serumunu başkasının taşımasından nefret ediyordu... Zorla aldı ellerinden... Lavaboda saçlarını ıslattı ve bir güzel taradı... Üstüne başına baktı... Pijamalarını fark edince... Bunca insanın içine nasıl giriyorum bu halde diye içinden geçirdi... Verebildiği kadar pijamalarına çeki düzen verdi... Kirli yerlerini sildi... Ve odasına döndü... Yerine yattı... Sıcak odada sadece çorapsız ayaklarını sakladı yorganın altına... Ve etrafına utana utana baktı... Serumunu değiştirmeye gelen hemşire odanın kapısında göründüğü gibi ayağa fırladı... Hemşire de hemen hızlıca ona engel oldu... Amca biliyorum Çerkessin ama sen hastasın adet yapmana ayağa kalkmana gerek yok dedi... Yaşlı Çerkesin kaşları çatıldı... Gerek yok lafı da onun bilinçaltında kötü bir yerde duruyordu çünkü... Gerek yok olur mu kızım dedi... 80 sene bu adetleri yapıp kalan altı aylık ömrümüzde mi terk edeceğiz... Artık odasındaki herkes az buçuk Çerkesce öğrenmişti... Basit konuşmaları onlarda anlıyorlardı... Yaşlı Çerkes yerinde durmuyordu... Refakatçisine hadi beni yan odalara götür diyordu... Çünkü hastalar vardı yan odada o bunu biliyordu... Hastaları mutlaka ziyaret etmesi gerekiyordu... Bulunduğu kattaki odaları tek tek gezdi her gün... Herkese moral verdi... Yarı Çerkesce yarı Türkçe... Peki, bu yaşlı Çerkes neden hastaneden önce artık Çerkeslik öldü diyordu... Neydi ölmesinin sebebi... Rabbim sen bizi kibirden ukalalıktan koru... Kalbimizden bu kötü duyguları çıkarmamızda bizlere yardım et... Kim cahil kim kültürlü bilenlerden eyle bizi... Amin... Tahsin Kılıç www.muslumancerkes.com

Etiketler:
hastanede bir yaşlı çerkes