Evet sayın seyirciler.

Elimiz, kocamanlaşmış göbeğimizin üzerinde; ağzımız ayrık, elalemin suratına bakıp dilinden dökülecek tek kelimeyi itaat ve saf duygularla bekleyerek geçirdiğimiz 146. yılın sonuna hoş geldiniz!

Bizden adam olur mu

Olur. Ama umudumu gün geçtikçe yitiriyorum.

Siz ekip kurun, ekip! Harika olur. Böyle, Şeşen falan oynarlar. Arada Gorski diye bir şey var, ondan atarlar, ben de yeni görüyorum.

Sonra pikniğe gidip voleybol oynarlar kızlı-erkekli. Biz "moderen" milletiz. Kaç-göç yok. Bunu en güzel voleybol sporu gösteriyor.
Seçimi takdir ediyorum.
Kaşen de olunmalı.
"Hajı" denmeli, "şu kıza yazsam mı ?"
Çikolata gönderilmeli, telefon numarası üzerine yazılıp...
Kız da demeli ki: "Olmaz. Konuştuğum var."
"Konuştuğu"nun adı "kaşen" olmalı.
Bugün yerin altındaki o tüm "kaşen"lerin kemikleri sızlamalı.

Piknikte mangal yapılmalı ama "mangalda kül bırakılmamalı"!
Mangal gibi yürekler linç edilmeli, linç edilenlere birer mermi daha sıkılmalı; ayılmasınlar kazara diye...

Örgü örülmeli kadınlarla, gün yapılıp evlilik programları seyredilmeli hatta o programlara çıkılıp koca aranmalı.

İşte bu Nirvana'ydı. Ama ben bunu da gördüm.

Çocuklara televizyon seyrettirilmeli durmadan. Ki, yarın öbürgün "Anne-baba, ben neden Çerkesce bilmiyorum?" diye sorduğunda rezil olmayalım, elde bahanemiz bulunsun... Diyebilelim ki "Ama evladım... Ama, ama televizyon Türkçe!"

Ama kocaaaa hafta boyunca yapılan yarım saatlik yayını izlememeli.
Tenezzül etmiyoruzdur biz kesin!

Köyler terk edilmeli, köylülükten utanılmalı ve köylülerin konuştuğu Çerkesce denilen o acayip dili konuşmamalı. Adigece soru sorana Türkçe, Rusça, Arapça, Yahudice ya da "nece olursa olsun Adigece olmasın da"ca cevap verilmeli. "Çocuklar doğdukları andan itibaren Türkçe'yi bilirler. Ama Adigece'yi sadece birazcık anlarlar, konuşamazlar" gerçeği unutulmamalı. Ve bu nedenle de şayet o köylü dilini konuşmaktan utanmayanlardan isek, yetişkinlerle Adigece konuştuğumuz anlarda çocuklara dönmemiz gerekirse, doğuştan bildikleri Türkçe konuşulmalı.

Asimilasyonu "Şeşen oynamayı bilmemek" zannetmeli önümüzdeki yüzyıl da.

Sözlü tarihten bahsetmemeli bile. Nesilden nesle geçen hikayeler, olaylar, şarkılar tamamen silinmeli kafadan, tuzruhu ve kezzap dökülmeli beyinlere. Soran olursa gençlerden, geçiştirilmeli. Cevap verilmemeli. "Sen dersine bak!" denmeli. Maazallah, sonra birden anlayıverirlerse ya unuttuğumuz şeylerin ne kadar çok olduğunu? Ya da hoşuna giderse Adigelik, bağlanırsa?

Ve mazallah,
atalarımız yakamıza yapışacak diye korkarken biz;
ya gençlerimiz yapışırsa yakanıza,
EY
"THAMADE(?)"LER!

Sonra içilmeli "hajı!"
Sonunna kedder. Sebbehe kedder!
Böyle hani, gözlerimiz çift değil, dörder de değil, hatta sekizer de... Onaltışar yirmişer görmeye başlayana kadar içilmeli.
Ki kalabalık görünsün halkımız gözümüze, değil mi

Boş olunmalı alabildiğine. "Boş ol, boş ol, boş ol!" denmeli anavatana ve çıkartılmalı Adigelik gömleği zaman zaman üzerimizden.

"Döneceğim!" diyenlere zaten her şey müstahak! Komünist demeli, dinsiz demeli, şoven demeli, hain demeli; her şeyi demeli. Ha, ola ki dönemezse ya da dönüşü gecikirse bazı sebeplerle, savunma bile almadan asmalı. Hak ediyor kefere!

Abhaz'ı ayırmalı, Adigey'i olduğu yere çakmalı, Wubıh'ın kafasına kafasına vurmalı. Her birine ayrı bir etiket takmalı; kimi sağcı - kimi dinci - kimi köylü - kimi elit - kimi Rusçu - kimi Turan soylu - kimi Çinlilerle akraba - kimi Obama'yla wunekoş - kiminin kaşının üstünde gözü olmalı...

Birbirlerini gördüklerinde tanımamalılar. Ama en önemlisi; tanımak da istememeliler "hajı"!

Konuşmalı... Ne kendini ne de başkasını dinleyip anlamalı lakin. Durmadan konuşmalı. Bazen tarih profesörlerine hadlerini bildirmeli, bazen müzisyenlerin ağızlarına tıkmalı enstrümanlarını, bazense o "hiçbir şey bilmeyen"lere meydan okumalı, göstermeli engin kültürünü!

Anadili konuşulmamalı, "ezberlenmeli". Ezbere şarkılar söylenmeli yarım yamalak, ezbere selamlaşılmalı. "Anlıyorum ama konuşamıyorum" denmeli şehirli bir gururla. "Anlasın yeter." denmeli, ondan sonraki nesil düşünülmeden.

Yabancı gelin övülmeli, "Bin Çerkes'e bedel!" diye. Ve yabancı damadın parasıyla gurur duyulmalı, "Aman da benim kızım ne de zengin bir yabancı buldu!" diye... Bir gencimiz evlenirken "Kimlerden?" diye sorulmamalı. "Çerkes mi " denmeli. Halkların kardeşliği! Hey gidi hey!

Evet, daha yapmamız gereken çok şey var gördüğünüz üzere. Başaracağımıza inanıyorum sayın seyirciler. Başarabiliriz.

Az daha çabalayalım.
Başarabiliriz.
Çıkmadık candan umut kesilmez derler ama,
biz bu Çerkesliğin canını çıkarabiliriz!

Bu arada, biz bir rekor kırdık; bilmem farkında mısınız?
Sürgünde 146 yıl! Bunu inanın bizden başka kimsecikler beceremezdi. Kesin ilk fırsatta anavatana dönerlerdi.

Evet sayın seyirciler. Rekorumuz kutlu olsun. Sürgünde nice 146 yıllara!

Ştım Münteha Jan GÜLSU

Etiketler:
nice 146 yıllara!