Porsuk Çayı'nı ve demiryolunu takip eden yolda ilerledim. Yeni başak veren buğdaylar etrafı yeşil bir halı gibi kaplamıştı. Çay kıyısındaki pancar tarlalarında çapaya başlamıştı işçiler. Gökyüzünde öbek öbek dağılmış bulutlar, yol kenarlarında sarı, beyaz, kırmızı çiçekler. Yolculuğu keyifli kılmak için her şey vardı. Bir tren geçti demiryolundan, daracık, bozuk köy yolunda ise tek bir araba görünmedi. Demiryolu ve çay olmasa yanlış yolda olduğuma inanacaktım. Nihayet uzaktan birkaç köy evi gözüktü. Gökçekısık olmalıydı burası, oysa çok uzakta olduğunu sanıyordum. Köyün içinden geçip asıl görmek istediğim yere, tepenin arkasında, kayaların içine oyulmuş evlere yöneldim. Kayalıklara çıkış neredeyse imkansız gözüküyordu. Her taraf evlerin çitleri, duvarları ile kapatılmıştı. "İstersen buradan geçebilirsin" dedi bir ses. Baktım ahırda çalışan bir köylü. "Çok eskiden yapılmış bu mağara evler. Ara sıra gelen olur, fotoğraflarını çekip giderler."

Ahırın içinden geçip mağaraların bozulmuş merdivenlerinden yukarı tırmandım. Kayalar çabuk aşınan cinstendi. Bu yüzden doğal şartlar ve insan etkileri basamakları un ufak etmişti. Mağara evden aşağıdaki vadide akan Porsuk Çayı ve yemyeşil ova gözüküyordu.

Porsuk Çayı, Avrupa'nın en kirli çayı ilân edilmişti ama ne gam. O, insanların rahatsız etmediği, mavi kalabildiği bir yer bulmuş kendine. Söğütlerin, kavakların, tarlaların arasından, demiryolunun kıyısından kıvrıla kıvrıla gürül gürül akıyor. Nasıl bu kadar temiz derseniz, Kütahya civarından gelen atık ve kirli sular Porsuk Barajı sayesinde durulup çökeliyor. Barajdan neşeyle çıkan berrak sulu Porsuk, Eskişehir'e kadar temizliğin keyfini sürüyor. O da biliyor ileride bu sefer onarılamayacak kadar kirletileceğini. Bu yüzden hoyratça kullanıyor kendine tanınan zamanı. Her taşın üstünden çağlıyor, kenarındaki ağaçların gövdelerini yalıyor, sakaların, bülbüllerin, çeşit çeşit kuşların şarkılarına katılıyor.

Çayın kıyısına indim, kıyıya vuran birkaç tatlı su midyesi kabuğu buldum. Çocukken Porsuk'tan yakaladığım balıklar geldi aklıma. Kızılkanatlar, dargınlar (Eskişehir civarında bıyıklıbalığa dargın denir), yakalanınca kamış sopamı kıran kepenezler (bu da tatlı su kefalinin diğer ismi)... Hala buradalar mı, yaşıyorlar mı ? Ümitle çay boyu yürümeye başladım. Ağaçların sıklaştıgı yerden bir şapırtı yayıldı. Suyun içindeki bir ağacın üzerinde güneşlenen su kaplumbağaları art arda çaya atladı. Ben onları seyrederken karşı kıyıdan yabanördeğinin çığlığı yükseldi. Çayın ilerisinde bir yere kadar uçup yine saklandılar. Uygun bir yer bulup sessizce balıkları bekledim. Az sonra ufak bir kepenez gözüktü, ardından diğerleri ve nihayet tüm sürü. Ne kadar sevindim onları gördüğüme. Yaşıyorlardı işte.

Porsuk hiç olmazsa burada, Gökçekısık'ta ölmemişti. Direniyordu kirliliğe, "Hiç olmazsa burada dokunmayın sularıma, arkadaşlarıma" der gibiydi...

Yorum yapmak için giriş yapın...