Pşınenın Kolları

Bu gece kendimi
“Pşıne”nin kollarına bıraktım.
Hüzünlü hüzünlü okşuyor kulaklarımı...
Beni aldı taa 79'lara götürdü.
Asil Adıge gençlerinin şakalarını işitiyorum,
Pshelıvenin özlemini anımsıyorum...
Ben o zaman karar vermiştim
“Adıge ş'ale” olmaya..
Ben seviyordum o gençleri
Asil ve gururluydu hepsi de...
Birisi asi ve boyuneğmez
Birisi “pshelıve” sıcaklığıydı...
Hep gelsinler isterdim
Hep misafir olsunlar...
Küçücüktüm evet
...
Yüreğime bir coşku ve ateş düşmüştü
Pşıne ritminde atıyordu yüreğim
“Khafe” gibi asil ve
Hüzünlüydü düşlerim..
Ben halkıma sevdalanmıştım o zaman
Benimle büyüyordu sevdam.
Saimbeyli bana yanancı
Ama ben kendimle tanışmıştım o zaman
...
Kiraz bahçelerinde kocaman kirazlar
Küçük bedenimde kocaman bir yürek
...
Pşıne çalıyor hala ve
O sarışın küçük çocuğu
Gözlerinden öpüyorum
Sıcak olmayan odamı
Pşıneyle ısıtıyorum...
Kendime “şeşen”den kanatlar yaptım
Kaf Dağına uçuyorum.
Masaldaki devlerden ateş çalmıyorum
Onlar ateşi büyütsünler diye
Odun taşıyorum onlara...
Onlar da üşümüşler
Ateşten bir iki kor kalmış.
Küsmüşler ateşe
Kimse artık onu çalmak istemiyor diye.
Ateşe odun atıyorum
Ateş büyüyor,
Soğuktan uyuşan devler canlanıyor.
Devler gülümsüyor
Sevgiyle bakıyorlar.
Sonra hep birlikte
Oturuyoruz ateşin çevresine.
Isınıyor bedenlerimiz...
“Sosrıkhue”yi anlatıyorlar bana,
Ve soruyorlar
“O ateş hala halkının yüreğinde mi?” diye.
Susuyorum...
Sonra uğurluyor devler beni
Yüreğimdeki ateşe
Korlar katarak.
Ben de şeşen kanatlarımı onlara bırakıyorum.
“Khafe”yle asil ve hüzünlü dönüyorum odama.
Sonra oturuyor devleri düşünüyorum,
Biliyorum o ateşi söndürmeyecekler artık
Kaf Dağı üşümeyecek
Çünkü ateşi seven çocukları var onun.
04.11.2001 Pazar
marğuşş vezir savrum

pşıne:adıge halk çalgısı
pshelıve:adıge yemeği
adıge ş'ale:adıge genci
khafe:adıgelerin hüzünlü dansı
şeşen:adıgelerin coşkun dansı
sosrıkhue:devlerden ateş çalan adıge kahramanı

Yorum yapmak için giriş yapın...