1 kez okundu
HAZAN..
Yanmış kurtarılması imkansız
bir yürek taşıyordu kadın....
Bir savaş alanında
aniden yapayalnız kalmış bir çocuk çaresizliğinde.
bakarken sevdiğinin arkasından,
hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diyordu...
mahmur bakışlarıyla.....
Selam diyerek göğe,kuşa ve hazana
yeni bir güne uyanamayacaktı mesela....
Zamansız sevmelerden sonra kalan
o buruk tadı hissederken her bir hücresinde.
Bir savaşcının karısı olmanın yükü binmişti omuzlarına...
Oysa en başından biliyordu;
Adamın yüreğindeki özgürlük aşkının,
kendi sevdasından önce geldiğini,
biliyordu toprağı,göğü ve çocukları özgür olmadan
tam anlamıyla sevemeyeceğini...
Avuçlarında kıyılan bir sevdayı taşıyordu kadın....
Ve ağlamıyordu asla...
Biliyordu savaşcıların gözyaşlarıyla uğurlanmayacağını.....
