novilski
ekim 954...
sisli bir sabah
tahta barakalar
buz tutmus yapraklar
cig taneleri
yesil kendini soguga bürümüs
ala safagini görmek zor
zor sirtini yagmura vurmus tahta barakalar
atesleri yok ocaklarinda
yokluktan degil
ihanetten
soguk
soguk ranzalarda insan insan üstünde
giri bir ceket
bir pantolon
belkide hatirlamiyorlar
enson ne yediklerini
bir tas corba?
bir parca ekmek?
belirsizligin yoklugunda
omuzlarindaki bas
belkide yasadiklarini hissttiren tek sey
