Yüzlerci yıl, mızıkam, tutsak kartallar gibi acı çektin
savruldu dört bir yana küllerin
el kapısında iğreti oturdun.
Şarkılar söyledin içler acısı
çığlıklar ürettin; mermilerin gölgesinde
ve Sibirya soğuğunda; ruhunu acılardan kurtaran
ki umutların vardı seni hep ısıtan.
ki “Umut yok olunca at koşmaz”
Heyhaaat! şimdi sana ne oldu
titrek ve ürkek
küskün ve suskun ve de somurtan yüzünle
niçin yeni doğan güneşi zehir ediyorsun ?
Kızılderililer dumanlarını çoktan yükseltti
Afrika, cazın madensel sesinde, dev bir kıpırdanışta
Manukyanlar, yalan abideleriyle dünyanın her bir yerinde
kanarya dostları, köpek severler arz-ı endam ediyor;
sen yoksun oysa.
Ey! yamçısına bürünen atını, kalpağını yitiren adam
yanan, yıkılan sen,
Nedir “çığı harekete geçiren, bir küçük serçe” değil mi?
Değil mi “çoğun aracısı, az”?
ve başkaldırmıyorsa, çarların kırbacına bu şiir
tacını yerden yere vurmuyorsa, neye yarar?
haydi şarkını söyle
insani bir ton içinde.

Yorum yapmak için giriş yapın...