1 kez okundu
Ve Sen Kafkasya!... 29.11
Güneş önce yükseğe doğar bilirmisin?
Bu yüzden asildir aydınlık.
Gün geceden üstündür.
Gül dikenden.
Gurbeti sıla besler,
Sılayı hasret...
Vuslat Karadenizde vurgun yedi.
Hırçın dalgalar köpürdü,
Bir umut sürüldü vatanından,
Bir ulus koparıldı canından...
Köpürme sen Karadeniz.
Vurma Kaf dağının eteklerine.
Kanatma yaramızı.
Biz vatanın yüreğindeyiz hala,
Bir filizde bin sürgün veriyoruz,
Yeri gelince kartal oluyoruz bulutlarla dans eden,
Yeri gelince kabına sığmayan bir volkan.
Hala elbruz eteklerinde at sırtında,
Gerçeğe dalar hayallerimiz.
Hala buz gibi soğuk kamalarımız var belimizde,
Ve cehennem kadar sıcak kinimiz,
Bizi yardan koparanlara.
Yeri gelir zabanilere kafa tutarız,
Yeri gelir cennet kadar asude oluruz.
Küllerimizi dünyaya savururken kimse bilmedi,
Her zerre bir çınar olacak yeniden.
Kimse anlayamadı her kıvılcım bir yangın olacak.
Ve kimse görmedi Kafkasya yı dünyaya bağlayan gökkuşaklarını.
Yalnız buğulu gözler gördü.
Yalnız onların yüreğine düştü çiğ taneleri,
Ve yalnız onlar gördü Kaf dağını millerce öteden.
Sen!...
Çerkaskası duvara mahkum arslan!.
Sen ölüsünden bile moskofun korktuğu.
Kanatlı atların sahibi,
Destanların en sağlam halkası.
Sen mermilere yüreğini siper eden savaşcı.
Ve Sen KAFKAYA!...
Ressamların tuvaline düşen taze bahar.
Esarete baş kaldıran asi kardelen..
Yüreklerimizi toprağına gömüp kopardılar,
Bedenimizi senden...
