1 kez okundu
ATEŞ VE SU
Ateş bir gün suyu görmüş.
Yüce dağların ardında,
Sevdalanmış onun deli dalgalarına,
Hırçın, hırçın kayalara vuruşuna,
Yüreğindeki duruluğa.
Demişki Ateş Su' ya;
_Gel sevdalım ol.
Hayatıma anlam veren mucizem ol...
Sarılmış Ateş'le Su birbirine,
Sıkıca kopmamacasına,
Zamanla su buhar olmaya,
Ateş kül olmaya başlamış.
Ya kendisi yok olacakmış, ya aşkı!
Baştan alınlarına yazılmış olan kaderide,
Yüreğindeki kederide,
Alıp gitmiş uzak diyarlara Su.
Ateş kızmış, Ateş yakmış ormanları.
Aramış Su'yu diyarlar boyu,
Günler boyu, geceler boyu,
Bir gün gelmiş, Su'ya varmış yolu.
Bakmış o duru gözlerine suyun,
Biraz kırgın, biraz hırçın,
Ve o an anlamış!
Aşkın bazen gitmek olduğunu.
Ama gitmenin yitirmek olmadığını.
Ateş durmuş , susmuş, sönmüş aşkıyla.
İşte o zamandan beridirki;
Ateş Su'dan, Su Ateş'ten kaçar olmuş
Ateş'in yüreğini sadece Su,
Su'yun yüreğini sadece Ateş alır olmuş.
Anonim
