1 kez okundu
AFFET
kanlarıyla destan yazanların torunları
kendini kandırıyor
mürekkeple dörtlük yazarak...
en sefil torunun benim ey Samil
destanının ve mirasının gölgesinde
gönlümü avutuyorum...
korkuyorum bazen
çıkıvereceksin sokağın kösesinden karsıma
tüm heybetinle kükreyeceksin
ve titreteceksin beni
nedir bu halin diye...
haykıracaksın belki suskun bakışlarınla
NEDİR BU HALİN EY GAFİL!!!
KAN KOKUYOR KAFKASYA
ZULÜM ÇİÇEKLERİ AÇIYOR DAĞLARDA
VE SEN BURDA
KENDİ DERDİNDE
KENDİ NEFSİNDE
KÖRMÜ OLDUN
SAĞIRMI
YOKSA RUHSUZMU!!!
BENİM SANA VASİYETİM BUMU???
HEPSİMİ TÜKENDİ
DAMARLARINDA BİR DAMLA
ÖZGÜRLÜK ADALET CESARET KANI YOKMU???
diyeceksin
çıkma karsıma ey Şamil
yüzüne bakmaya yüzüm yok
sesini duymaya gücüm yok
öyle teslim olmusumki nefsime
dağlara kosmaya yolum yok
kayboldum ey Şamil
şehrin ısıklı caddelerinde
ve keyifli sohbetlerde
hayata denden düsüyorum duvar gölgelerinde
mızıka sesi bastırıyor
ağlayan yetim çeçenin sesini
soframızda şips-paste var
bilmiyoruz dul kadının derdini
ama cok kızma bize
bazı aksamlar
sıcak odamızda
rahat koltuklarda
sabahlara kadar savaşıyoruz
inan safak sökmeden
uyku göze çökmeden
kurtarıyoruz
hem Çeçenistanı
hem de bütün Kafkasya yı
ve avutuyoruz kendimizi
babamızın adı hıdır
elimizden gelen budur diye
affet bizi yetim çeçen
affet bizi Yalnız Kurt
affet bizi ey Şamil
ve affet
affet bizi Allah ım
