gözyaşımsızdım önce
sahra da su bekleyen divane...
tırnaklarımla kazıdım da aradım seni
kalbin avuçlarında saklıydı...
tam da dokunmuşken ellerine
kalbinin hüzün durağından kovuldum ben
hayat zordu...
yüzlerinde mor maskeleri
ellerinde yaşamlarına anlam kattıkları
ama hayatın bile anlamlandıramadığı
zehirli salgıları vardı...
acımasızca savurdular yüzüme
ağladım içime....
bilemezdi kimse
evet bilmedi hiçkimse !
incindim...
taşıyamadım gözyaşlarımı
nasıl taşıyabilirdim ki?
ben ki aşkınla emzirip büyüttüğün nazlı bebek...
çaresizim...
şimdi gözyaşımda kayboluyorum
tahammülsüzüm...
sür beni kalbine...

Yorum yapmak için giriş yapın...