Geçtiğimiz bir ay, batımızda seçimler, doğumuzda petrol anlaşmaları ve ittifaklar ayıydı. Ukrayna, Beyaz Rusya ve Macaristan seçimleri geçmişin Sosyalist Bloku'nda solcu ve Moskova yanlısı rejimlerin dimdik ayakta olduğunu gösterdi. Putin Rusya'sı Kazakistan ile yaptığı petrol anlaşması ile Batı'yı 'ısıtma' potansiyelini garanti altına aldı. Buna karşılık Türkmenistan, Çin ile hem siyasi hem de ekonomik alanda ittifak anlaşmaları imzalayarak yüzünü doğuya çevirdi. Türkmen gazının dünya pazarlarına çıkışını Rus tekelinden kurtaracak milyarlarca dolarlık bir doğalgaz boru hattı üzerinde anlaşıldı. Özbekistan ve Kırgızistan, Afgan operasyonu sırasında ülkelerine hoşâmediettikleri Amerikan üslerinden kurtulmak için ilk hamlelerini yaptılar. Özbekler yüzlerini Almanya'ya, Kırgızlar ise Çin'e çevirdi.

Kafkaslarda hamle üstünlüğü ABD'nin elindeydi. Ruslar nicedir ayak sürüdükleri Gürcistan çekilmesini başlatmak durumunda kaldılar. Buna karşılık Kuzey Kafkasya'da esaslı bir 'iç düzenleme'ye giderek bölgenin 'en özerk' ülkesi olarak görülen Adige'yi komşu ülkelerden biriyle birleşmeye, böylelikle Rus çoğunluğunu garanti etmeye zorluyor Moskova. Ermenistan, tarihi boyunca ABD'den bir yıl içinde aldığı en büyük yardımı alırken karşılığında ne verdi bilinmez. İhtimal ay sonunda Washington'a 'Karabağ için bir çözüm paketi' vaadiyle çağrılmış olan Azerbaycan Cumhurbaşkanı Aliyev'den duyacağız Ermenilerin para karşılığı neyi verdiklerini. Bakü'nün bir müddettir kendisini Amerikan politikalarına endekslediği malum. Hazar'daki petrol hareketliliğini kontrol etmek üzere merkezi Almanya'da olan bir radar-kontrol sistemi bile kurdu Amerikalılar. Almanya'daki Amerikan askerlerinin bir kısmının Hazar kıyılarına aktarılması zaten bir müddet önce kararlaştırılmış bir uygulamaydı. ABD'nin Hindistan'a uzattığı ittifak elini ve İran'ın kuşatma hamlelerini zaten yeterince okuduk.

Çin'den İtalya'ya uzanan bir coğrafyada ülkeler ittifaklar yapıyor, karşılıklı bağımlılık ilkesi çerçevesinde dostunu düşmanını tespit ediyor, gazın ve petrolün yönü değiştiriliyor, yabancı askerler geliyor, öteki yabancılar gidiyor... Böylesi bir hareketliliği kim görse büyük bir savaş öncesi hazırlık zannına kapılır. Peki, Ankara ne yapıyor?

Amerika'da AK Parti'ye atılmış Hamas fırçası, yetmedi Ankara'da devam eden Hamas zılgıtı, yetmedi gazete köşelerine taşınan Hamas işkencesi... Hamas ziyaretinden sonra bir ay sessiz kalıp, hatta 'iyi oldu, bir köprü lazımdı' mesajları verip, birdenbire sanki dün gelmişler gibi hezeyanlar koparmak hayra alamet değil. Biri yüksek biri zayıf iki ihtimal var. İkisi de can sıkıcı. Ya testi kırılmadan tokat yiyoruz; yani bir 'İran Tezkere Krizi' kapıdadır. Ya da sessiz sedasız kabullenmemiz istenen bir Ermeni soykırımı paketi Kongre'nin gündemindedir.

Dünya politikasının böylesine hareketlendiği, böylesine hızla dönüşmeye başladığı bir dönemde siyasetimizin iç politikanın açmazlarına, çekememezliklere, gelmemiş geleceğin korkularına, geçip gitmiş geçmişin hesaplaşmalarına, irtica yaygaralarına, 'ulus mu, millet mi' tartışmalarına, fitili çekilmiş terör bombalarına takılıp kalmış olması ne kadar acı! Ufukları Edirne'den ötesini görmeyen, Malatya'dan ötesini ise 'problem' gören insanların oluşturduğu yapay gündemleri elli yıl sonra okuyan evlatlarımız kimin suratına tükürecek dersiniz?



17.04.2006


e-posta adresi:k.balci@zaman.com.tr

Etiketler:
rusya adigey birleşmeye zorluyor