1 kez okundu
varoluş
Bahtı kara insanların kapkara yüzleriydi güneşi aydınlatan.
Ve,güneşti bahtı kara insanların sevdalarını yansıtan.
Onları bir tek güneş anlayabiliyordu,
Çünkü istisnasız her gün doğuyordu.
Onlara verilen sözler hiç tutulmamış,
Yaraları sarılmamış,
Acıları dindirilmemiş ki,hiç bir zaman hiç bir yerde sesleri duyulmamış,
Bahtı kara insanlar...
Yaşayış tarzından dolayı yargılanan,
Sofrasındaki ekmeği paylaştığı için kınanan.
Yürekleri tertemiz duru,bahtına nizpet ışık saçan,
Bahtı kara insanlar...
Ekmek kavgasından başka kavgası olmayan,
Cömert tok ve cesur insanlar.
Kimi bahtiyar,kimi ise bahr.
Hep isimlerinde sevda ve umutları taşırlar,
Fakat bu insanlara olasılık son bahar...
Artık güneşi aydınlatamaz oldular,
Kocaman gökdelenler gökyüzüne uzandılar,
Ve,güneşi dalından kopardılar,
Gölgelerini sundular bahtı kara insanlara...
Ve, hayat yaşanılmaz kılındı,bahtı kara umutlara...
