Geçmişi hem unutmayı tercih ediyor, onu çok konuşmuyor, konuşturmuyorduk hem
de bazı şeyleri unutmamaya çalışıyorduk. İkisi aynı anda.
***
Doğu Karadeniz'de, Hemşin'de, eskiden kendilerinin 'Hemşince' konuştuğunu
iddia eden insanlar yaşar, bilen bilir... Gerçekte bu insanların konuştuğu
dil Ermenicedir ama onlar Ermeni olduklarını samimi biçimde inkâr eder,
unutmaya, unutturmaya çalışırlardı.
Ama, içlerinden birinin deyişiyle 'o kara gün' geldi; yani Sarp sınır kapısı
açıldı. O kapıdan herkes gibi Ermeniler de geçti, Türkiye'ye girdi. Yine bir
Hemşinli'nin anlatımından aktarayım:
"Mengreller geldi, Lazlarla Lazca konuştu anlaştı. Gürcüler geldi, bizim
Gürcülerle Gürcüce anlaştı. Ermeniler geldi. Biz sustuk."
Bazen bir şeyi unutmaya ne kadar uğraşırsanız uğraşın o şey gelip sizi
buluyor, kendini unutturmuyor.
***
Unutmak, unutmayı seçmek bir şey, bir yalana inanmayı seçmek başka şey. Hele
hele Hemşinliler'in durumunda olduğu gibi, inanmak istenen yalan apaçık bir
yalansa...
Tabii bir de inandıkları şeyin doğru mu yalan mı olduğunu bilmeden ona
inanmaya devam edenler var... Bu durumun unutmaktan farklı olduğunu kabul
etmemiz lazım. Bir şeyi unutmak başka, yalanda yaşamak başka...
***
Unutmayı tercih etmenin her milletin tercihi olmadığı biliniyor. Bazı
milletler, tam tersine unutmamaya ve unutturmamaya çalışıyorlar. Mesela
Yahudi soykırımı... Soykırımın unutulmaması için dünyanın her yerinde
inanılmaz bir çaba harcanıyor.
Başta da söyledim, biz genellikle acılarımızı unutmayı tercih ediyoruz. Yani
bu anlamda bazı başka milletlerden farklıyız. Acaba bu tercihin, yani
unutmayı tercih etmenin nedeni nedir? Kültürel mi, salt psikolojik mi
Gündüz Aktan ve Vamık Volkan'ın bu konuda kafa yorduğunu, hatta Gündüz
Aktan'ın bu durumla ilgili Radikal'de yazılar yazdığını biliyorum.
Ve kuşkusuz, yalanda yaşamak da bir tercih. Peki acaba bu tercihin ardında
ne yatıyor?

Etiketler:
en iyisi unutmak mı sahiden_ismet berkan